[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek
  • 1 mei 2023 - 12:28   Vanparys is offline
    Vanparys
    Vanparys 27611

    Praattopic.
    Rollentopic.




    Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

    Wanneer godenkinderen verdwijnen
    Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
    Een zonnige zomer zonder slot
    Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

    Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

    Enjoy my shitty vague rhymes (((:





    R O L L E N
    Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

    1. Z E U S
    • [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
    •

    3. P O S E I D O N
    •
    •

    4. D E M E T E R
    • Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
    •
    • [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

    5. A R E S
    • [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
    • [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

    6. A T H E N A
    •
    • [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

    7. A P O L L O
    • [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
    •

    9. H E P H A I S T O S
    • Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
    •
    • [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

    10. A P H R O D I T E
    •
    • Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

    11. H E R M E S
    • [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
    • [G] Paesano
    • Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen

    12. D I O N Y S O S
    • Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
    •
    • [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

    13. H A D E S
    • [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
    •


    		14. I R I S
    •
    • [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

    15. H Y P N O S
    • Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
    •
    • [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

    16. N E M E S I S
    •
    • Michael Devin | NPC - Iedereen

    17. N I K E
    • [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
    •

    18. H E B E
    •
    •

    19. T Y K H E
    •
    •
    • [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

    20. H E K A T E
    • [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
    • Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
    •


    21. P H O B O S
    • Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru


    O V E R I G       (G R O T E       H U IS)
    • [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
    • [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
    • [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
    • [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen




    C A M P       A C T I V I T I E S

    • Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
    • Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, Caerwyn Teague)
    • Boogschieten (Chiron, -, -)
    • Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
    • Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
    • Theorie - Mythologie (-, -)
    • Kano races (Naiaden, -)
    • Muurbeklimming (Saters)
    • Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
    • Sport - Volleybal (-, -)
    • Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

    R E G E L S
    • Het woordenminimum is 100 woorden.
    • Rachel (Orakel), Chiron en alle goden worden door iedereen gespeeld.
    • De huisregels van Quizlet en daarbij in het bijzonder het RPG-forum gelden uiteraard ook hier.
    • 16+ is toegestaan, maar gelieve hier wel voor te waarschuwen zodat anderen het kunnen mijden als zij het liever niet lezen.
    • Als ik niet online ben, maakt de laatste die reageert een nieuw topic.
    • Als ik tien dagen niets van je hoor, kom ik je stalken xoxo
    • Mijn layout fiks ik later wel, ik heb honger.
    • Cabin info vind je hier, CHB info hier.


    V A N D A A G,       E E N       W E E K       N A       D E      S T A R T       V A N       D E       Z O M E R.
    De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

    In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

    Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

    MEETING
    Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

    LUNCH
    De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

    Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

    "Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

    De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.


    V L A G G E N R O O F
    Het moment waarop alle kampers (normaal gezien) steeds vol ongeduld op wachten is aangebroken: vlaggenroof! Sinds de zes maanden dat Neil aanwezig is op kamp, heeft hij zijn best gedaan om wat variatie in de spelen te brengen. Zo ook vanavond. Alle kampers verzamelen bij de rand van het bos, niet ver van het Grote Huis. Neil roept de groepen af en legt de spelregels uit.
    "Vanavond liggen de gevaren op de loer! Ieder van ons heeft in het leven buiten kamp wel eens een aanvaring gehad met een monster. Op Kamp Halfbloed vinden we het belangrijk om jullie op die confrontaties voor te bereiden. Daarom vonden Chiron en ik het en goed idee om die confrontaties dan ook te oefenen. In het bos zitten een heleboel monsters verstopt en elk van hen heeft een aantal vlaggen aan zich vasthangen. Het doel is simpel: bemachtig in team zoveel mogelijk vlaggen binnen de twee uur en word zo als overwinnaar uitgeroepen. Het winnende team wordt de rest van de week vrijgesteld van hun klusjes. Vragen?"

    Hieronder vind je de teamverdeling terug en het eerste monster dat dat team tegenkomt op hun wandeling in het bos. Je kiest zelf hoe die confrontatie gebeurt, of die succesvol of niet verloopt en of je al dan niet andere kampers tegenkomt en de handen in elkaar slaat (of zelf met de vlaggen probeert te gaan lopen - maar bespreek dat wel even met elkaar zodat er niemand gaat wenen ofzo). Lees ook de wikipagina na zodat je er een idee van hebt hoe bepaalde monsters verslagen kunnen worden, want ze zijn niet allemaal even gemakkelijk.

    Team 1: Petra & Silas - één basilisk met 5 vlaggen op verschillende plaatsen rond zijn lijf.
    Team 2: Kat & Chia - Niets
    Team 3: Wyn & Hazel - 3 skeleton warriors met elk 2 vlaggen (rond hun hoofd en aan hun enkel)
    Team 4: Jules & Caesar - één reusendas met 2 vlaggen (rond zijn linker-achterpoot en zijn rechter voorpoot)
    Team 5: Blue & Aldara - 2 amphisbaenae met elk twee vlaggen op verschillende plaatsen rond hun lijf
    Team 6: Hytham & Sayah - 3 skeleton warriors met elk 2 vlaggen (rond hun hoofd en aan hun enkel)
    Team 7: Mart & Ivan - Niets
    Team 8: Aris, Sam & Ciri - één vleesetend paard met twee vlaggen (rond zijn nek en rond zijn staart)
    Team 9: Serena & Aurora - één reuzenslang met drie vlaggen op verschillende plaatsen rond zijn lijf
    Team 10: Diana, Aliva & JJ - 10 Stymphalische vogels met elk één vlag rond een pootje
    Team 11: Dayze & Nick - één hellehond met drie vlaggen (één rond zijn nek, één rond zijn voorpoot en één rond zijn staart)
    Team 12: Vi & Caolan - één reuzekrab met vir vlaggen (één rond elke poot)
    Team 13: Leonid & Carter - één carnivorisch schaap met drie vlaggen (één rond een voorpoot, één rond een achterpoot en één die niet zichtbaar is door de wol rond zijn lijf)
    Team 14: Augustus & Izzy: één reuzeschorpioen met drie vlaggen (twee rond zijn voorste scharen en één rond zijn angel)

    [ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

    help

    28 juni 2023 - 23:06   Ken_ is offline
    Ken_
    Ken_ 18286




    The showers- With Maeve - Slight +16


    Een verboden liefde, dat was wat ik deelde met de dochter van de nacht- haar aanrakingen verslavingswekkend wat het gemis de afgelopen weken haast ondragelijk had gemaakt en nu ik ze hier terug in mijn handen had was ik niet vanplan om haar als loslopend zand door mijn vingers te laten glippen. Het water kletterde over onze lichamen heen terwijl een zopje van zeep en bloed onze tenen kietelden. Mijn lippen haar zachte huid beroerend kusjes plaatsen op de plekken waar ze hopelijk snel volledig zal helen. Haar beminnen op het ritme van onze ademhalingen die als een ware wals met elkaar heenvloeien. Haar vingers met de mijne verstrengelen als mijn rug tegen de koude tegels aanleunde. Een rilling van genot evenals de koelde door mijn lijf gierend als ik in een zucht haar naam uitsprak en na een laatste liefdevolle kus ook haar natte lokken achter haar oren schoof.
    Lang van onze hereniging viel er helaas niet na te genieten- gezien een belofte van me tijdig bij de Headcouncilmeeting te wendden haast aan diggelen viel. “Fuck.” Vloekte ik dan ook, terwijl ik een handdoek tegen mijn gezicht aan depte. “Maeve, ik moet zo vertrekken.” Mopperde ik gemoffeld tegen de zachte stof aan, waarna ik een korte gefrustreerde kreun uitliet en de handdoek om mijn heupen bond. Mijn natte lokken begonnen al koppig te krullen, dus na mijn handen er strak doorheen te halen wist ik ze voor kort even te temmen, waarna ik naar de prachtvrouw toe liep en speels haar handdoek van haar afnam en zo over ons gooide dat ik ze even gevangen had tussen mijn lichaam en de stof in. “Er is dus wat gebeurd, maar ik kan het je uitleggen als je meekomt naar de meeting?” stelde ik voor waarna ik de handdoek even door haar donkere lokken liet woelen en plagend grimaste. “Zo ben je ook nog even bij me- vooralleer ik je alweer uit het oog verlies.” Ik kon de trieste oogjes al verwachten, haar vingers om mijn polsen als teken dat ze nog geen zin had om ons momentje samen op te geven. Maeve mopperde vragend wat er nou zo belangrijk was waardoor een kleine zucht mijn lippen verliet- voor het eerst was er chaos waar ik niet veel genot uit kon putten. “Rachels profetie zou uitgekomen zijn- van een jaar terug. Een campeerster is vermist.” Verklaarde ik kort, waarna ik de handdoek keurig om haar borstkas bond eens ze haar ranke vinger van mijn polsen liet glijden. “En als Activiteiten leider heb ik ook een verantwoordelijkheid om die dingen bij te wonen- de vloek van een oude man te zijn.” Klaagde ik dramatisch waarna ik grijnsde naar de dame. “En geloof me, I don’t want Chirons hooves up m’ ass”ik huiverde bij het idee alleen al dat de centaur hier zou komen binnen stormen. “Daarbji nu moet ik een geldige smoes hebben, dus jij komt lekker mee met mij” knipoogde ik naar de dame waarna ik twee nieuwe Kamp halfbloed shirts uit de reserve kist toverde en een joggingsbroek die vlekkeloos leek ten opzichte van Maeves vorige aan flarden geschuurde tenue.
    “Comm’ere “ Nadat de brunette haar ondergoed aangegooide had gebaarde ik dat ze haar handen in de lucht moest houden, voorzichtig gezien ik niet wilde dat haar geheelde wonden toch voor enig blijvend letsel zou zorgen. Met enige behandigheid wist ik het knaloranje shirt over haar heen te trekken en ook hielp ik de dame om de grijze sweatpants over haar billen te hijsen, waarna ik zelf ook mijn bebloedde hemt inruilde voor het identieke shirt en nog een laatste keer koppig mijn opkomende krullen naar achter kamde. “Kom laten we samen gaan- ik kan je ondersteunen.” Verklaarde ik al was dit voornamelijk een regen om nog even mijn hand over haar rug te laten strelen voor ik een ‘goede’ kampleider moest gaan uithangen.

    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    29 juni 2023 - 23:26   Ken_ is offline
    Ken_
    Ken_ 18286



    Daughter of Dionysus || Hopeless Romantic || From the fields with Vi -> The Hephaestus Cabin with Nick <"3 "

    Natuurlijk hadden mijn wangen alweer de kleur van rijpe aardbeien gekregen toen Nick zich had omgedraaid, mijn hartje begon net dat tikkeltje sneller te bonzen, wat was ik blij om Nick terug te zien.
    Van het moment dat ik wist dat hij zo’n drie dagen geleden aangekomen was, had ik toen ook al naar de jongen toe gehold om in zijn armen te springen- altijd hij me altijd instant happy wist te maken gewoon door zijn warme aanwezigheid. Iets waar ik soms wel eens nood aan kon hebben op kamp. Ik was omringt met veel mensen, maar niet mijn beste maatje- mijn eerste vriend waarmee ik hier samen strompelend binnen kwam. Het zijn herinneringen die ik nooit kon of ook wilde vergeten- met Nick vond ik mijn thuis en daar behoorde hij ook aan toe.
    Zonder hem voelde het huis- het kamp maar groot en leeg aan. En als er dan eens een zeldzaam berichtje van deze jongen op mijn gsm tevoorschijn kwam maakte dat mijn dag ook meteen goed. En nu ik hem weer voor me had, hij zo dichtbij stond wist ik weer even niet wat te zeggen. Hierdoor richtte mijn bruine oogjes zich op het gloeiend stuk metaal op zijn aanbeeld, welke echter wat krom leek te staan, maar kennende Nick zal het na heel wat hard werk en liefde voor het vakmanschap een perfect stuk staal worden. ‘Ik probeer wat te maken van dit wapen, een van mn halfbroertjes heeft het nog niet helemaal onder de knie,’ verklaarde Nick waarbij een zacht lachje over zijn lippen rolde, ooh ‘oooh’ gleed zacht over mijn lippen waarna ik het gebogen wapen nog eens aandachtiger bekeek vooraleer hij me weer deed opschrikken. ‘Maar, wat kom je hier doen?’
    Als betrapt hakkelde ik mijn volgende smoes boven al stak er toch een waarheid in mijn woorden. Ik was ook echt bang. Alicia was een erg lieve meid- misschien wat minder gekend hier op het kamp maar ik ging graag met de kleurrijke meid feesten. En het feit dat ze zo plots van het kamp geplukt leek baarde me zorgen. Hoewel het merendeel van de kamers gewoon doorgingen met hun leventje vond ik het sneu voor Alicia en de hele Iris cabin. Hoe hun kleuren nu al enkele dagen doffer stonden en je ook kon merken dat de levendigheid uit haar halfzusjes en broertjes ver te bekennen was.
    Evenals had ik gemerkt deze ochtend aan het paviljoen dat er ook vele waren die haar verdwijning niet eens opgemerkt hadden of überhaupt een idee hadden wie ze was. En dat voelde ik ergens in mijn wezen.
    Mijn vingers tikten onschuldig samen toen de woorden mijn lippen verlieten- ik wilde een wapen om mezelf te beschermen- één voortgevloeid uit de talentvolle handen van mijn beste vriend voor me. Een wapen waarmee ik mezelf beter zou kunnen beschermen van het ongekende kwaad- of dat maakte ik me op dit moment mezelf toch wijs. Ik zag ho Nickie zijn wenkbrauwen samen kneedde en zijn blauwe ogen me even bestudeerde- waardoor ik enkel onzeker op mijn onderlip kon knauwen. ‘Er is niets om bang voor te zijn Diana, je hebt geen wapen nodig. Echt niet,’ Sprak Nick na een kleine zucht. Ik tikte mijn wijsvingers onzeker tegen elkaar, kort starend naar de kleine ranken die zich als ringen om mijn vingers gewonden hadden. Ik wou dat ik zo stoer kon zijn zoals meiden als Petra of Sayah- of zo goed met hun gaves zoals Serena of Violet… Maar misschien viel mijn angst ook niet zozeer op het feit dat er een monster kon rondlopen op het kamp of dat ik mezelf niet zou kunnen verdedigen.
    Mijn grootste angst was dat ik eenzelfe lot als Alicia zou ondergaan. Waar Kampers me niet zouden missen als ik al enkele dagen vermist was. Ze niet eens mijn naam zouden kennen of uberhaupt de moeite voor me wilden doen om me te gaan zoeken. Ik wilde niet alleen zijn- maar nu voelde ik me wel erg klein. Mijn grote bruine puppypoelen begonnen stilaan triest op te wellen en als Nick zijn warme woorden dan ook uitsprak was ik al helemaal vanstreek. ‘Jij gaat niet verdwijnen, daar zorg ik persoonlijk voor. Maar mocht je toch een wapen willen, dan zal ik die voor je maken. Alles om je wat zekerder te laten voelen,’ Ik knipperde even , maar de traantjes overheersten toch waardoor ik een enorme druk op mijn borstkas voelde aanwakkeren, moeite kreeg met ademhalen en mijn hartje ook even een slag oversloeg ‘Natuurlijk kom ik je zoeken, -‘ zijn stevige hand plaatste hij teder op mijn schouder, welke zacht schokte nadat een kleine snik mijn lippen verliet. “- waarom zou ik dat niet doen? Maar probeer je geen zorgen te maken goed? Zoiets gaat niet gebeuren.’ De glimlach om zijn lippen, deed een verloren traan over mijn wang glijden, waarna ik de laatste stappen tussen ons overbrugde en de jongen om de hals vloog, mijn gezicht verstoppend tegen zijn borstkas aan en mijn amren in zijn hals. Kort bakenend in zijn warme gloed terwijl een “dat waardeer ik echt “ zacht sniffelend tegen zijn shirt aangepreveld werd. “Wat heb ik jou gemist Nickie.” Murmulde ik vervolgens zacht, waarbij in mijn gezicht nog verder begroef zodat hij mijn pufferige oogjes en rode wangen niet zou opmerken. Al vanaf dag 1 had de jongen voor me uitgekeken- me beschermd voor monsters of mijn onzekerheden met zijn wijze raad proberen te temmen. Ik lachte zachtjes door mijn gesnik heen en murmdelde een ‘-Ik heb geen idee waarom ik huil-“ er met een zwak lachje uit al wist ik het heus wel. Nick zou me missen moes tik verdwijnen- hij zou voor me uitkijken hij zou opnieuw de monsters voor me verslaan zoals hij 8 jaar geleden deed. Na en klein moment waarbij ik mijn gesnik wist te dempen en ik zeker was dat mijn kaken hun quasi normale roze gloed weer hadden durfde ik me eindelijk weer van Nik los te maken- de mouwen van mijn lichte truitje met mijn duimen optrekken zodat ik een beetje beschaamd mijn tranen kon wegdeppen. ‘sorry’ sniffelde ik. “Maar ik moest je meer dan 3 maanden missen’ mopperde ik vervolgens met een zwak glimlachje om mezelf wat op te beuren. “En nu heb ik terug zin in friet-“ ik tuitte mijn lippen iets, deels om mijn gesnik tegen te houden en ook deels om aan te tonen dat ik dat dagje met hem zeker nog niet vergeten was. “Maar ehm-“ na nog een laatste keer ruw mijn wangen af te vegen duwde ik mijn vingers weer onzeker tegen elkaar. “K-Mag ik ehm anders meekijken naar hoe je eh het zwaard weer recht klopt? Dan ehm kan ik nog even nadenken over die dolk.” Ik wist een oprecht glimlachje terug om mijn lippen te krullen waarna ik Nick weer in zijn hemelblauwe ogen kon aankijken. “E-enkel als dit oké voor je is natuurlijk ik wil je niet ehm …storen.”

    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    30 juni 2023 - 17:02   Armadillo is offline
    Armadillo
    Armadillo 9080


    ~ Don’t confuse my personality,
    with my attitude.

    My personality is who I am,
    and my attitude depends
    on who you are ~


    ~ Where focus goes
    energy flows ~
    DAYZE NAYOMI TYSON
    19 — Daughter of Iris — Caolan


    326, 327, 328. . .
          Dayze voelde het welbekende drukkende gevoel op haar borst heviger worden naarmate de seconden opliepen. Ze had haar ogen gesloten en voelde de lichte stroming langs haar lichaam vloeien. Het lauwe water werd af en toe afgewisseld met een koude onderstroom die voor kippenvel zorgde. De stroming had niet de kans gehad om haar mee te nemen, gezien ze haar benen om een anker had gekruld die al jaren aan de bodem van het meer vastgenageld zat. Het anker zag normaal gesproken groen van de algen, behalve op de plek waar ze haal benen omheen had geslagen.
          Daar zat ze dan. Haar handen lagen in haar schoot en gingen rustig op en neer met de beweging van het water. Haar focus lag bij haar longen, die ze met alle macht tot het uiterste perste. Bijna iedere dag was Dayze wel even in het water te vinden om een paar baantjes te trekken. Meestal sloot ze dit af op deze plek – onder water. Het anker had ze ergens tijdens haar eerste zomer gevonden, toen ze haar zicht onder water verder probeerde te ontwikkelen. Ze was echter veel te druk met het reguleren van haar emoties en het onder de knie krijgen van haar abnormale zicht, dat ze haar gave om lang haar adem in te houden compleet links had laten liggen. Dat was pas iets waar ze het afgelopen jaar meer op had gefocust.
          Dayze haar ogen schoten open en abrupt ontvouwde ze zich van het ijzer. Ze had geen lucht meer en de teller in haar hoofd was direct kwijt waar ze gebleven was. Zonder enige twijfel, wist ze zichzelf van de grond af te duwen en kwam ze snakkend naar adem boven water. Onderweg had ze een waterplant mee genomen die nu kietelend aan haar been dreef. Nog voordat ze haar been vrijmaakte van de groene sliert, zette ze met een beweging de timer om haar pols stil.
          336. Dat was een nieuw record.

    Dayze liep met een voldaan gevoel terug het kamp terrein op. Dit was een van de weinige momenten geweest dat ze het even kon vergeten. Wanneer ze ergens haar focus op had gelegd, kon ze zich dissociëren van de omgeving – en de tergende gedachte aan haar half zusje die ze nu al een paar dagen miste. Het had haar nachtmerries weer terug gebracht en hoewel het gegil in de nacht wegbleef, kon ze niet ontkennen dat ze de afgelopen nachten meermaals in paniek wakker was geworden. Ze had het zwemmen in de ochtenden nodig om de beelden in haar nachtelijke dromen te verjagen om de dag enigszins oké te beginnen.
          Ze was bij de ingang van het sanitair gebouw aangekomen, toen ze beweging zag vanuit haar linkerooghoek. Dayze draaide haar hoofd en focuste zich op haar zicht. Het sanitair gebouw vervaagde, evenals de dichtstbijzijnde cabins en de lage struiken naast haar. Haar groene poelen zoomde zich in op de plek waar ze beweging zag. De zwaarden op zijn linker voorarm, de onderkant van de palmboom op zijn bovenarm kwam net onder zijn shirt vandaan en evenals de rest van de tekeningen op zijn bovenlichaam, kwamen deze haar maar al te bekend voor. Ze zag hem, kraakhelder. Of eerder, zijn tassen. Had deze jongen zijn hele kledingkast meegenomen voor een zomer? She had always known he was a bit extra.
          Ze sloeg de handdoek om haar nek heen en hield deze aan beide kanten met haar handen vast, zonder haar ogen van hem af te wenden. Caolan had zijn tassen nog niet eens de grond laten raken, of er was een sigaret verschenen die hij met genoegen aan stak. Dayze beeldde zich in hoe hij omringd werd door een lichtstraal die vanuit de lucht als een spotlight naar beneden scheen en al snel werd dit werkelijkheid.
          Ze grijnsde licht en liet een opgeluchte zucht tussen haar lippen ontsnappen, terwijl ze zichzelf een seconde gaf om weer aan haar normale zicht te wennen. Die sigaret zou namelijk de hare worden.
          Dayze bewoog zich naar hem toe in haar witte badpak – na 2 jaar was ze het wel gewend om in haar badkleding over het terrein te lopen. Haar beige slippers piepte zachtjes bij elke stap door het water wat van haar lichaam af naar haar voeten was gedropen en tussen haar slippers en haar voeten zat.
          ’Je liet lang op je wachten dit jaar, C.’ sprak ze en een glimlach sierde haar gezicht naarmate ze dichterbij kwam. Met één beweging had ze de net aangestoken sigaret tussen zijn lippen vandaan geplukt. ‘En hier heb ik ook te lang op moeten wachten. Geloof me, wat het ook is waarom jij je hele kledingkast hebt meegenomen, ik kan dit beter gebruiken dan jij.’
          Dayze inhaleerde de rook – iets wat ze enkel deed als ze echt iets aan haar hoofd had. Ze was bang dat het haar vermogen belemmerde om haar onder water record uit te breiden en dus waren het sporadische momenten dat ze deze smaak van nicotine in haar mond proefde.
          ’Oh – voordat we al het slechte nieuws met elkaar gaan delen,’ begon ze alsof het haar minder deed dan dat eigenlijk het geval was. ‘Ik heb zojuist mijn record naar 5 minuten en 36 seconden gebracht. Zeg even dat ik geweldig ben, wil je? Want ik denk dat dit het enige positieve nieuws gaat zijn van de aankomende dagen’ vervolgde ze met een zwak lachje, waarna ze nog een teug nam.

    [ bericht aangepast op 30 juni 2023 - 17:12 ]

    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    2 juli 2023 - 16:38   Iotte is offline
    Iotte
    Iotte 928


    CAESAR OCTAVIAN SALLOW
    Here in the darkness I know myself
    21 • Son of Hades • with Dante • somewhere near the big house



    		Op zijn vraag wat ze studeerde antwoordde Izelle trots dat ze de pilotenopleiding volgde, maar ging er verder niet op in. Het tweetal vervolgde hun weg naar het grote huis toen Caesar zijn hart voor een seconde stil stond. ‘Wie is híj?’ had hij de brunette gevraagd, terwijl hij in een reflex haar pols vastgreep, wat haar dwong vaart te verminderen. Hij knikte naar de jongen verderop en trok een vies gezicht.
    ‘Hij? Ene Jules, een beetje een vage gozer,’ antwoordde Izzy schouderophalend.
    Jules.
    De jongen had nu na maanden eindelijk een naam.
    ‘Jules, hm?’ Herhaalde Caesar zachtjes in zichzelf zijn naam. Hij moest en zou meer over deze Jules persoon te weten willen komen.
    ‘Hij is hier ook nieuw,’ ging Izzy onverstoorbaar verder. ‘Al wandelt hij hier al sinds voor de zomer rond. Dus ik weet niet precies hoe nieuw,' gaat ze verder, waarna ze haar pols uit zijn greep losrukte.
    Caesar kon alleen maar knikken ten teken dat hij het begreep, maar sloeg de geringe informatie wel op. Bij het grote huis aangekomen liet Izzy duidelijk blijken dan Caesar bij de meeting niet welkom was.
    Discussiëren had toch geen zin.
    ‘Dan zie ik je straks wel?’ legde Caesar zich met tegenzin bij haar beslissing neer.
          ‘I guess, tenzij je buiten wilt slapen natuurlijk,’ ze grijnsde plagend. ‘Liever niet, nee.’ Lachte hij nu ook. ‘Ik zie je straks wel in de Hermes cabin. Loop in de tussentijd maar een rondje zou ik zeggen. De meeste bijten niet.’ Ze grinnikte en gaf hem een knipoog.
    ‘Ja, chef.’ Salueerde Caesar, terwijl hij zijn rechterhand naar de zijkant van zijn hoofd bracht.
          ‘Tot later, Caesar.’
          ‘Tot later, Izzy.’

    Het tweetal nam afscheid en Caesar volgende de jongedame met zijn ogen tot dat ze door de deuren van het gebouw naar binnen verdween.
    Hij zuchtte even diep en keek om zich heen.
    Hij kon maar beter Izzy haar advies opvolgen.
    Zijn handen verdwenen in zijn zakken, terwijl hij een andere richting dan waar hij vandaan kwam in slenterde.
    Caesar kon de afgelopen vierentwintig uur maar nauwelijks bevatten.
    Hoe kon zijn leven zo op zijn kop staan?

    Het meisje dat hem bijna omver liep had Caesar niet zien aankomen en kwam op haar billen terecht. ‘Gaat het wel?’ Klonk Caesar bezorgd, terwijl hij behulpzaam zijn hand uit stak om haar te helpen opstaan.
          ‘Auch, awkward.’ Het meisje krabbelde overeind en Caesar voelde hoe haar chocolade bruine ogen, die omringd waren met lange donkere wimpers – hem nieuwsgiering in zich op namen. ‘Hi, ik ben Dante,’ het was nu haar beurt om haar hand uitnodigend uit te steken,
    ‘Aangenaam kennis te maken, mijn naam is Caesar,’ Hij glimlachte, waarna hij haar uitgestoken hand schudde.
    ‘Dochter van Iris en …ik kom veel te laat bij de meeting, sorry,’ Ging ze snel verder.
          Weer zo’n gekkie die ervan overtuigd was dat ze de dochter was van een of andere Griekse God..
          Caesar wist het nu zeker; ze waren hier allemaal knettergek.
    Het meisje had haast gehad voor het bijwonen van de meeting waarover Izzy hem al eerder had verteld. Ze was hem al voorbij gehold, totdat ze plots stil stond en zich naar hem omdraaide.
    ‘Tenzij je mee wilt,’ Dat liet Caesar zich geen twee keer vragen.
    Al was het om alleen maar die kop van Izzy te zien, wanneer ze door zou hebben dat hij toch bij de meeting aanwezig was.
    ‘Dochter van Iris zei je, hé? Wat leuk! Ik heb zo net ook al de dochter van Hermes mogen ontmoeten. Ik weet eigenlijk niet wiens zoon ik ben, maar dat wil ik graag uit gaan zoeken.’ Hij hoopte maar dat hij niet al te cynisch klonk. ‘Ik ben hier nieuw,’ voegde hij aan toe. ‘Ik zou het leuk vinden om met je mee te gaan.’
          Dante grijnsde en stak opnieuw haar hand naar hem uit, terwijl ze achteruit richting het grote huis liep. ‘Kom, ik zal je voorstellen aan de rest.’
    ‘Dat is lief van je,’ Bedankte Caesar haar. ‘Ben jij hier al lang?’

    [ bericht aangepast op 2 juli 2023 - 16:38 ]

    someone out there feels better because you exist

    3 juli 2023 - 15:30   Frodo is offline
    Frodo
    Frodo 15037

    MILAN VALERI

    Son of Aphrodite ♡ Head Councelor ♡ The Big House ♡ With the other HC's




    “I crave a love
    that drowns oceans"
    Het duurde even voordat Petra Milans knuffel beantwoordde. Toen ze toch haar armen rond zijn middel sloeg, zuchtte Milan diep.
          "Ben ik een slecht mens?"
          Milan kon nog net de woorden ontrafelen. Petra's gezicht zat verstopt tegen zijn borstkas, waardoor ze bijna niet verstaanbaar was.
          "Het is mijn schuld dat Hazel voor de rest van haar leven met littekens rondwandelt... Kan ik dat ooit rechtzetten?"
          Milan schudde zijn hoofd. "Waarom moet er altijd een schuldige zijn?" Hij nam Petra's handen vast, kneep er kort in en zei: "Er is niet veel dat ik over de situatie kan zeggen, maar één ding weet ik wel. Jij, Petra, bent geen slecht mens. Het feit dat je jezelf überhaupt die vraag stelt, is al antwoord genoeg. Slechte mensen vragen zich niet af of ze wel een goed mens zijn." Milan glimlachte.
          Petra sloeg haar ogen neer en wreef de tranen weg. "Ik moet mezelf even opfrissen, denk ik," zei ze. "Laat je Chiron weten dat ik er zo aan kom?"
          "Natuurlijk." Milan kneep nog een laatste keer in Petra's hand. "Neem je tijd maar. Ik heb zo'n gevoel dat de rest ook niet op tijd zal zijn." Toen glimlachte hij nog een laatste keer bemoedigend en verliet de zolderruimte.

    De donkere wolken buiten hadden zich opgestapeld, waardoor het bijna nacht leek. De lampen in het grote huis waren ondertussen aangeknipt. De ruimte was nog opvallend leeg. Milan liep verder naar binnen en hoorde zo nog net hoe Izelle vroeg of ze maar met z'n vijven moesten beginnen.
          "We wachten nog," antwoordde Chiron maar de donkere frons boven zijn ogen bewees dat ook hij zijn geduld begon te verliezen - net zoals meneer D, die ondertussen al twee keer op de klok had gekeken.
          Milan ging naast Sayah staan, knipoogde kort naar haar en zei toen tegen Chiron: "Petra komt er zo aan. Ze is... eh... Ze komt er aan." Hij glimlachte
          Het bleef even stil in de ruimte. Milan boog naar voren, nam een koekje van de tafel en brak dat door tweeën. De andere helft gaf hij aan Sayah.
          Meneer D schraapte zijn keel. "Goed, we zullen maar beginnen. Ik verwacht de rest ieder moment."
    Chiron leek er iets tegenin te willen brengen, bedacht zich toen en hield toch maar zijn mond.
          "Het is ondertussen drie dagen geleden dat we niets meer gehoord hebben van Alicia Stanford. We behandelen dit als een onrustwekkende verdwijning, aangezien haar familie en vrienden eveneens niets meer vernamen van Alicia. Geen brief, geen sms'jes, geen telefoontjes,... Niets."
          "En daarnaast hebben we natuurlijk nog mijn profetie," merkte Rachel op.
          "Rachel..." begon meneer D op sussende toon. "Ik weet niet of..."
          "Ik weet dat hij belangrijk is!" viel Rachel hem in de rede. "U wilt het niet geloven, maar ik voel het, Alicia's verdwijning heeft iets te maken met mijn profetie." Rachel dramde de ondertussen bekende woorden nog eens op. "Wanneer godenkinderen verdwijnen, zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen. Een zonnige zomer zonder slot, openbaart de dageraad van een pijnlijk lot. Zonnige zomer? Godenkinderen die verdwijnen?"
          "Natuurlijk moeten we rekening houden met de profetie," zei Chiron. "Ik denk dat meneer D enkel wil zeggen dat we alle opties moeten open houden."
          Meneer D knikte, zijn mond vertrokken tot een streep.
          Milan zuchtte en krapte aan zijn nek. Hoe langer de meeting duurde, hoe ongemakkelijker hij zich voelde. Steeds weer zag hij Alicia voor zich, die hem smekend aankeek en hem achter hun vader vroeg. En steeds weer zag hij hoe hij haar afwimpelde, alsof ze niets meer was dan een vervelende vlieg in zijn oor. Milan had meer kunnen doen. Nee, Milan had meer moeten doen.
          Een donkere gedachte dwong zich aan hem op. Wat als hij te laat was?


    [ bericht aangepast op 3 juli 2023 - 15:37 ]

    “Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

    3 juli 2023 - 16:02   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12337

    There's no heroes or villains in this place, just shadows that dance in my headspace
    Leaving nothing but phantoms in their wake

    Maeve O'Dowd
          20      ✦      Nyx      ✦      Somewhere at the Camp      ✦      With Blue, Hytham & Hazel —> Neil


    Iedere aanraking, elke zachte liefdevolle streling of kus op haar huid, liet de pijnlijke en beurse plekken met een laatste gloed van haar lichaam verdwijnen. Maeve voelde het effect van hun samenkomen minuten later nog door haar lichaam gonzen, als een hete doch zoete lava dat door haar aderen heen stroomde. Eindelijk was ze thuis, echt thuis. In Neil’s armen had de donkere schone de afgelopen weken geheel ongemerkt haar veilige haven gevonden en nu wilde ze niets anders meer. Haar zwart geblakerde hart had haar keuze al gemaakt, nog voor ze het zelf in het begin door had. Het heersende moment nu, na weken van elkaar gescheiden te zijn geweest, was echter veel te kort — en plotsklaps onderbroken.
          ”Fuck,” vloekte Neil uit het niets terwijl hij met een handdoek de natte druppels van zijn gezicht depte. “Maeve, ik moet zo vertrekken,” vervolgde hij al mopperend, waarna een gefrustreerde kreun zijn mond verliet en hij een handdoek rond zijn heupen bond. Maeve stootte een kort, tegenstribbelend geluid uit en terwijl ze haar donkere kijkers naar de lange man opsloeg, sprak haar blik boekdelen. Nu al? Met een eigen handdoek tussen haar vingers geklemd had Maeve een flauwe poging willen doen om zichzelf af te drogen, maar Neil pakte de handdoek in een speelse bui van haar af om hem over hen beide heen te gooien. Zonder problemen hield hij Maeve gevangen tussen het stof van de doek en zijn lichaam in. De brunette liet haar vingertoppen schaamteloos over zijn nog vochtige en blote bovenlichaam dwarrelen, tot ze in zijn nek verdwenen.
          ”Er is dus wat gebeurd, maar ik kan het je uitleggen als je meekomt naar de meeting?” stelde Neil vervolgens voor. “Zo ben je ook nog even bij me — vooralleer ik je alweer uit het oog verlies.” Losjes woelde hij met de handdoek door zijn eigenwijze krullen heen, waarop Maeve een kleine glimlach niet tegen kon gaan. Desondanks pruilde ze, niet helemaal gelukkig met dat ze zich nu alweer onder de mensen moest begeven en ze de aandacht voor elkaar anders moesten gaan verdelen, maar de klanken in zijn stem was desondanks serieus te noemen waardoor Maeve zich afvroeg wat er precies gaande was. Het zachte gemopper dat ze liet horen, de vraag met wat er dan zo belangrijk kon zijn, was puur omwille van hun korte tijd samen dat abrupt tot een einde kwam.
          Neil slaakte een zucht. “Rachels profetie zou uitgekomen zijn — van een jaar terug. Een kampeerster is vermist,” verklaarde hij vervolgens. De handdoek die hij om haar lichaam heen had gegooid, bond hij nu om haar borstkas nadat haar slanke vingers rond zijn pols gleden. Een ietwat verontrustende uitdrukking trok over Maeves gelaat en ze keek schuin naar Neil op om zijn uitdrukkingen te kunnen lezen. Pas wanneer ze bij hem angst of paniek zou speuren, zou ze zich grote zorgen maken en dat leek nu niet het geval. Desondanks spookte de vraag met wie er dan vermist was door haar gedachten heen. “En als Activiteiten leider heb ik ook een verantwoordelijkheid om die dingen bij te wonen — de vloek van een oude man te zijn,” klaagde Neil ondertussen op dramatische wijze, een grijns rond zijn mondhoeken gekruld. “En geloof me, I don’t want Chirons hooves up m’ ass. Daarbji nu moet ik een geldige smoes hebben, dus jij komt lekker mee met mij.”
          ”Oh, dus dat wordt ik voor je, hm?” humde Maeve zoetgevooisd. Een hint van steelse plagerijen in haar stem terwijl ze haar ogen lichtjes toe kneep. “Een excuus met waarom je te laat bent?” Vervolgens grijnsde ze op haar beurt, droogde ondertussen zo goed en kwaad als kon haar lichaam af en negeerde de verzuurde pijn in haar ribben als ze voorover boog om haar ondergoed aan te doen. Haar tanden knarsten zachtjes op elkaar om de steken te verdringen. Maeve wist dondersgoed dat ze nooit of te nimmer een vorm van excuses voor Neil betekende, noch dat hij haar ooit op die manier zou zien. “Comm’ere,” bromde de man, waarop hij het aantrekken van haar kleding overnam. Maeve vond de felle oranje kleur vreselijk en ze gruwelde dan ook van binnen toen Neil het stof over haar hoofd trok. Misschien hadden ze beter eerst een tripje langs haar cabin moeten maken, al hadden ze dan waarschijnlijk nooit de douches op tijd bereikt.
                ”Kom laten we samen gaan — ik kan je ondersteunen.”
          ”Ondersteun jij mij, of ik jou?” plaagde Maeve terug, waarop ze in een stille uitdaging een van haar wenkbrauwen optrok toen ze naar Neil keek. Haar lange donkere haren hingen nog nat over haar schouders heen, maar van fohnen was nu geen sprake. “Iets met ‘de vloek van een oude man’?” Geamuseerd perste Maeve haar lippen op elkaar, rolde ze hen een keer over elkaar heen en stak ze haar voeten terug in een paar schoenen. Het is dat ze hem inmiddels veel beter kende, op iedere mogelijke manier, waardoor Neil met zijn leeftijd er beslist niet onderdeed bij het hare. Vlak voor ze samen de douches weer uitliepen, ging Maeve voor Neil staan. Met een klein beetje moeite drukte ze zichzelf iets omhoog op haar tenen, omvatte ze met haar beide handen Neils gezicht en drukte ze een laatste kus op zijn lippen. Zijn snor kriebelde haar bovenlip, prikte zachtjes in haar huid. Zelfs dat gevoel had de brunette gemist. Maeve slaakte een zachte zucht.
          ”Vertel me meer, alsjeblieft?” vroeg ze hem hem vervolgens, de paar andere woordjes die ze hem had willen zeggen inslikkend. “Wie is er vermist en hoelang?” Voor luttele seconden schoot Maeve’s gedachten naar Sayah toe, maar als dat het geval was geweest dan had Neil haar direct iets gezegd. Tenslotte wist hij wat haar nichtje voor Maeve betekende en zou het kamp in onheilspellende duisternis gehuld worden als een van haar geliefde iets overkwam.

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    3 juli 2023 - 16:04   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12337

    What's the matter — afraid of temptation?

    Caolan Doyle
          20      ✦      Hecate      ✦      At the Camp      ✦      With Dayze.

    Hij was terug. Na zes lange maanden weg te zijn geweest, het kamp te hebben verlaten om voor een langere tijd niet meer terug te komen, was hij eindelijk weer terug. Caolan had zijn. . . redenen gehad. Persoonlijke omstandigheden met waarom hij de afgelopen maanden niet terug was gekomen en daarbij maar een enkeling iets had laten weten. Nu stond hij echter met veel meer dan één grote weekendtas voor de ingang van Camp Half Blood. Dit keer had hij twee grote weekendtassen en een rugzak vol met nog wat kleine spullen bij. In de laatste paar weken, vlak voor de zomervakantie aanbrak, had Caolan tevens een paar keuzes moeten maken en voor de veiligheid van zijn vader en broertje was het het beste als hij niet meer terug naar huis keerde. Ergens deed het hem zeer, het gemis nu al aanwezig, maar hij kon niet anders. Niet als hij wilde dat zijn gezin eindelijk de rust kreeg die het verdiende.
          Echter, Caolan had veel meer beweging verwacht. Meer kampleden die voorbij liepen dan de paar die hij hier en daar nu zag — of misschien wel in het algemeen iets meer leven voor het begin van de zomervakantie. Nu leek het eerder alsof de meesten er alweer vandoor waren gegaan. De jongen schikte zijn rugzak een keer over zijn schouder en liep stug het terrein op met in iedere hand een van zijn weekendtassen geklemd. Hij kwam vanzelf wel iemand bekend tegen en zo niet, jammer dan. Het was niet dat hij nu direct op zoek ging naar mensen. Niet met al deze spullen in zijn handen. Caolan had er tevens doelbewust voor gekozen om zijn eigen normale vrijetijdskleding aan te doen, de paar steeksleutels desondanks in zijn achterzak gestoken en in zijn simpele zwarte (of misschien wel eerder vaal grijze) shirt viel hij net wat minder op. Dacht hij.
          Ergens halverwege het kamp hengelde Caolan de tas van zijn rechterhand over naar de andere hand, waardoor zijn linkerhand nu het gewicht van twee tassen moest dragen terwijl hij naar zijn sigaretten op zoek ging in de diepte van zijn zakken. Toen hij het ietwat verfrommelde pakje had gevonden viste hij er een peuk uit die hij tussen zijn lippen stak. Op datzelfde moment verscheen er een lichtstraal om hem heen. Caolan grijnsde direct. Hij hoefde niet op of om te kijken om te zien van wie de straal afkomstig was. Hij herkende haar kracht. Dayze. Een hummend geluid verliet zijn mond en terwijl hij zijn tassen op de grond liet zakken, stak hij de sigaret tussen zijn lippen op. Direct inhaleerde hij een flinke teug rook en blies hij in kleine kringetjes de blauwe wolk weer uit. In gedachten telde hij de seconden af, tot ze voor hem verscheen — zijn instincten aangescherpt, waardoor hij haar al kon voelen nog voor ze daadwerkelijk bij hem was. Na al die tijd was Caolan nog altijd veel te goed op haar afgestemd.
          ”Je liet lang op je wachten dit jaar, C,” sprak de roodharige terwijl ze dichterbij kwam. Haar slippers piepend onder haar voeten vanwege het water dat van haar lichaam afdroop. Ongegeneerd liet Caolan zijn blik over haar lange benen heen glijden, via haar middel omhoog naar haar heldere blik toe. “Wat een mooi welkom is dit, zo midden in de spotlight,” prevelde hij haar toe, zonder haar eerste opmerking van een reactie te voorzien. Redenen. Hij wilde het er nu niet over hebben. Met één soepele beweging plukte Dayze de sigaret tussen Caolans lippen vandaan en hij deed niet eens de moeite om haar tegen te houden. “En hier heb ik ook te lang op moeten wachten. Geloof me, wat het ook is waarom jij je hele kledingkast hebt meegenomen, ik kan dit beter gebruiken dan jij.”
          Met een schuine blik keek Caolan zijn vriendin aan. Zijn donkere blik gleed over haar gelaat heen, pogend te lezen wat het is dat ze in gedachten voor hem verborgen hield en waar ze klaarblijkelijk mee in de clinch lag “En ik maar denken dat jij mij ook gemist hebt,” bracht hij uit, met zijn hand quasi gepijnigd over zijn hart geplaatst. Hij keek toe hoe Dayze de rook inhaleerde en deze vervolgens traag weer tussen haar lippen door naar buiten liet ontsnappen. “Oh — en voordat we al het slechte nieuws met elkaar gaan delen,” sprak de roodharige vervolgens verder. ”Ik heb zojuist mijn record naar 5 minuten en 36 seconden gebracht. Zeg even dat ik geweldig ben, wil je? Want ik denk dat dit het enige positieve nieuws gaat zijn van de aankomende dagen.” Een zwak lachje verscheen rond haar lippen.
          ”Is het zo erg?” Met een opgetrokken wenkbrauw keek Caolan haar aan, alvorens hij een zijn blik een keer rond liet gaan en het vermoeden kreeg dat er dus meer speelde dan enkel een rustig moment op het kamp nu. “Maar 5 minuten en 36 seconden, wauw,” sprak hij oprecht toen Caolan weer terug naar Dayze keek. “Je bent absoluut geweldig want dat doe ik je niet na.” Vervolgens sloeg hij zijn arm over haar schouders heen, trok hij de roodharige dicht tegen zich aan terwijl een grijns ongemerkt rond zijn lippen krulde. “Zeg eens even,” begon hij, waarbij hij met de wijsvinger van zijn andere hand langs haar kaak streek, tot hij bij haar kin was en deze tactvol iets naar omhoog drukte zodat ze gedwongen werd om hem aan te kijken. “Wat is er daar gebeurd,” zei Caolan daaropvolgend en hij tikte zacht met dezelfde wijsvinger tegen haar voorhoofd aan. ”waarom jij nu besloten hebt dat roken ineens goed voor je is?”
          Al het andere nieuws, goed of slechts, kon wachten. Na maanden niet op het kamp te zijn geweest wilde hij eerst weten hoe het met zijn beste vriendin was en terwijl Caolan terdege bewust was van het feit dat de roodharige jeuk kreeg van knuffels en kroeltjes, hield hij haar expres nog even dicht tegen zich aan, alvorens hij de sigaret tactvol tussen haar vingers vandaan pikte om een hijs te kunnen nemen.

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    4 juli 2023 - 16:16   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12337

    The scar I gave you, how does it feel? Like love. I thought we hated each other. That too.

    Sayah Argyris
          21      ✦      Nemesis      ✦      The Big House      ✦      With Milan

    Sayah was de trap naar beneden nog niet afgedaald of ze zag hoe Izelle het grote huis binnen kwam. Ook dat nog. . . Ze was echter een van de weinige die op tijd was voor de meeting, maar daar gaf de brunette maar weinig om. De gemixte gevoelens die door haar heen stroomden, de ongemakkelijkheid die ze eerder nog ervaren had toen ze op zolder was, maakte plaats voor walging en afkeer toen Sayah de andere brunette spotten. Het zoetgevooisde, neppe glimlachje dat Izelle naar Sayah wierp, bleef onbeantwoord vanuit Nemesis’ dochter, die enkel haar wenkbrauw een keer optrok en ergens aan de zijkant ging staan. Neppe feeks.
          “En ik dacht dat ík te laat was,” grinnikte Izelle. Sayah sloeg er geen acht op. Ze liet haar blik een keer rond gaan, mompelde iets in de trant van ‘dat verdiend nu vast een applausje' en staarde voor een paar tellen naar de trap om te kijken of Petra en Milan ook volgde. Lang duurde het niet vooraleer die laatste als eerstvolgende naar beneden kwam. “We wachten nog,” bracht Chiron ondertussen uit. Het ongeduld hoorbaar in zijn stem, wat gepaard ging met de voelbare frustratie die van zijn gezicht af was te lezen. Ook Meneer D zat niet meer op zijn gemak en de blik die hij telkens op de klok wierp, verried dat hij het wachten zat was. Sayah fronste lichtjes en merkte op dat er, behalve van een paar andere kampleden, ook nog geen spoor te vinden was van Neil. Natuurlijk moesten ze nu nog op hem wachten, gezien een meeting niet compleet was zonder hun activiteitenleider. Waar hing hij uit?
          Toen Milan ondertussen naast Sayah ging staan en hij de brunette een knipoog schonk, begroette ze hem zachtjes met een zachte ‘Hey.’ De twijfel zichtbaar op haar gelaat toen ze heel even langs hem keek om te zien waar Petra was. “Petra komt er zo aan. Ze is. . . eh. .. Ze komt er zo aan.” Een stilte volgde. Sayah beet op de binnenkant van haar wang en zei verder niets. Desondanks stroomden de vragen door haar hoofd heen. Was alles goed? Ging het een beetje met Petra? Wat was er nu precies aan de hand? Maar, ook de meeting knaagde aan Sayah’s onderbuik gevoel. Sayah keek dan ook toe hoe Milan naar voren boog om een koekje van de tafel te nemen en met een zweem van een glimlach rond haar mondhoeken nam ze de helft aan dat Milan haar aanbood.
          “Dankje,” fluisterde Sayah hem toe, vlak voor Meneer D zijn keel schraapte en begon te praten. “Goed, we zullen maar beginnen. Ik verwacht de rest ieder moment.” Sayah keek vlug een keer naar de deur, maar deze bleef vooralsnog dicht. Waar bleven ze nou? Wellicht draaide het er op uit dat ze straks zelf de andere hoofden op de hoogte moeten brengen. “Het is ondertussen drie dagen geleden dat we niets meer gehoord hebben van Alicia Stanford. We behandelen dit als een onrustwekkende verdwijning, aangezien haar familie en vrienden eveneens niets meer vernamen van Alicia. Geen brief, geen sms'jes, geen telefoontjes,... Niets."
          Rachel’s stem doorbrak Meneer D zijn woorden. Haar opmerking rondom de profetie, gevolgd door de daadwerkelijke woorden een die Sayah’s nekharen overeind liet komen. Een huivering stuwde langs haar ruggengraat af terwijl het drietal verderging met praten en Chiron zijn best deed om de gemoederen kalm te houden. Het voelde allesbehalve goed. Vanuit haar ooghoeken zag Sayah ondertussen hoe Milan’s houding ietwat veranderde; hoe hij een zucht slaakte en aan zijn nek krabbelde. “Hey,” fluisterde Sayah opnieuw, waarbij ze ongemerkt haar hand naar de zijne uitstak. Met lichte aarzeling raakte ze met haar vingertoppen de zijne aan, tot ze met haar hand dat van hem beetpakte om er een kneepje in te geven. “Alles goed?” vroeg ze vervolgens hard genoeg om voor alleen Milan het te kunnen verstaan. Stomme vraag, bitse Sayah zichzelf direct in gedachten toe. Natuurlijk was niet alles goed.
          “Ze komt wel terug,” mompelde de donkere schone vervolgens, waarbij ze zijdelings een keer naar de twee kampleiders keek. Een onrustig gevoel nestelde zich in Sayah’s onderbuik en Rachel’s profetie bleef zich herhaaldelijk als een bandje op repeat in gedachten bij haar afspelen. Godenkinderen die verdwijnen. “We vinden vast wel iets. Dat moet gewoon. . .”

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    6 juli 2023 - 10:53   Saureus is offline
    Saureus
    Saureus 1891

    Nicholas Aiden Woods
    The Smith • Son of Hephaistos • 22 years old
    Outfit | The Forge | With Diana

    ❝ I always liked to play
    With fire.❞

    ❝Darling, I'm everybody's type.❞

    		 Nick ziet in zijn ooghoeken het gloeiende metaal doven, waardoor hij snel zijn platte hand op het blad legt. In respons daarop begint het zwaard feller te gloeien, totdat het uiteindelijk weer zacht staal geworden is. Met een tevreden glimlach haalt Nick zijn hand weer weg. Hij veegt het roet af aan zijn broek. De zwarte plekken in de stof laten zien dat dit een slechte gewoonte is, het is dan ook een onmogelijke zaak om zijn broeken schoon te krijgen. Dit is dan ook een van de redenen dat hij steeds meer zwarte broeken is gaan kopen. Als hij het niet kan zien, dan is het er namelijk niet.
          Zijn blik verzacht als hij het verdriet in haar ogen ziet opkomen. Hij kent haar lang genoeg om te weten hoe dat eruit ziet. ‘Ahw Indy toch,’ zegt hij zachtjes als hij de traantjes ziet verschijnen. Eigenlijk wil hij de natte druppels van haar wangen vegen, maar voor hij dat kan doen, voelt hij haar armen al om zijn hals. Zonder ook maar een seconde te twijfelen, slaat hij zijn armen ook om haar heen. Stevig trekt hij haar tegen zich aan, in de hoop dat hij haar het veilige gevoel kan geven. Zijn hand streelt zachtjes over haar rug, in kleine troostende bewegingen. Ondanks dat Diana regelmatig in tranen bij hem zit, blijft het hem iedere keer weer wat doen. Waarom precies weet hij niet, maar hij wil zijn beste maatje met een glimlach zien, genietend van het leven. Hij wilt niet dat ze zich zorgen gaat maken, al helemaal niet over dit soort onmogelijke dingen.
          “Wat heb ik jou gemist Nickie,” Murmert zacht, al kan hij het niet helemaal helder verstaan, waardoor hij wat moet puzzelen met halve woorden. Hij kan de natte plek al tegen zijn warme huid voelen, maar het maakt hem niets uit. Als Diana zich hierdoor beter voelt, dan is dat helemaal oké. ‘Ik heb je ook gemist,’ glimlacht hij zachtjes. Zijn hand beweegt nog steeds langzaam over haar rug. Hij is dan ook niet van plan de knuffel al te breken, hij zal haar net zo lang vasthouden totdat zij vindt dat ze weer door kan.
          Een wat breder glimlachje verschijnt op zijn gezicht als hij haar lachje hoort. ‘-Ik heb geen idee waarom ik huil-“ klinkt het weer zachtjes tussen zijn armen. ‘Maakt niet uit, ik ben het gewend,’ grinnikt hij plagend terug. ‘Het is oké,’ verzekert hij haar nogmaals. Al verwacht hij dat ze wel degelijk een reden heeft om te huilen. Ze zegt het misschien niet altijd, maar er is altijd een reden. Dat kan niet anders.
          Zodra ze haar armen van hem losmaakt, laat hij haar gaan. ‘sorry’ sniffelt ze, terwijl ze de tranen van haar gezicht dept. ‘Je hoeft geen sorry te zeggen, je mag altijd bij me huilen,’ vertelt hij haar met een geruststellend glimlachje. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd, daar hoeft dit zeker niet bij. Bovendien is dit ook niet iets waar ze zich zorgen om hoeft te maken, het is niet alsof hij ergens naartoe gaat.
    Hij omvat haar gezicht met zijn handen, om vervolgens voorzichtig met zijn duimen de laatste tranen van haar gezicht te vegen. Een zacht lachje ontsnapt uit zijn mond. Hij was even vergeten dat zijn handen niet helemaal schoon waren, waardoor er nu lichte zwarte vegen onder haar ogen zitten. ‘Oh sorry, nu lijkt het net alsof je mascara flink is uitgelopen,’ lacht hij, waarna hij zijn mouwen gebruikt om het zo veel mogelijk weg te vegen. Als hij het voor elkaar heeft gekregen, knikt hij een keer tevreden. ‘Veel beter,’ glimlacht hij. Hij geeft haar een zacht klopje op haar hoofd, voor zijn handen in zijn zij rusten.
          “Maar ik moest je meer dan 3 maanden missen,’ moppert de dame, alsof ze toch nog een excuus nodig heeft. In plaats van haar te vertellen dat het niet nodig is, besluit hij er maar gewoon plagend antwoord op te geven. ‘3 maanden is ook heel lang,’ knikt Nick sarcastisch, waarna een geamuseerd lachje zijn lippen verlaat. Hij is blij dat hij haar toen heeft uitgenodigd, anders hadden ze elkaar een veel langere tijd niet gezien.
    “En nu heb ik terug zin in friet-“
    Opnieuw lacht hij zachtjes. ‘Het is 11 uur Indiana, beetje vroeg voor friet niet?’ grijnst hij plagend verder. Zijn ogen glijden terug naar het wapen, die opnieuw weer wat begint te doven. Ondanks de hoge temperaturen in de werkplaats, koelen de wapens redelijk snel af.
          “Maar ehm-“ Hij wendt zijn blik weer terug naar haar, met een nieuwsgierige twinkel in zijn ogen. “K-Mag ik ehm anders meekijken naar hoe je eh het zwaard weer recht klopt? Dan ehm kan ik nog even nadenken over die dolk.” Zodra er weer een glimlachje op haar gezicht verschijnt, krullen zijn mondhoeken ook weer op. Veel beter dan die tranen.
    “E-enkel als dit oké voor je is natuurlijk ik wil je niet ehm …storen.
    Kort schudt Nick zijn hoofd. ‘Je hebt me al gestoord, daar is het te laat voor,’ grinnikt hij, haar een plagend duwtje gevend. ‘Maar, natuurlijk mag dat,’ knikt hij ietwat enthousiast, hij vindt het namelijk altijd leuk als anderen zijn werk willen bekijken en Diana in het bijzonder.
    ‘Maar je moet wel opletten-,’ vervolgt hij gelijk, er gebeuren genoeg ongelukken hier. Vooral bij de halfgoden die of niet voorzichtig genoeg zijn of gewoon onhandig. Hij gritst een veiligheidsbril van een van de tafels en geeft deze aan haar. ‘Blijf je half achter me staan? Tegen vliegende vonken en dergelijke.’ Nick neemt weer plaats achter het aambeeld, een hand op het gloeiende zwaard, terwijl de ander de hamer weer omklemt. Het metaal begint weer hevig te gloeien als de temperatuur op begint te bouwen. Als het wapen heet genoeg is, begint hij met zijn hamer te slaan.

    7 juli 2023 - 20:10   Vanparys is offline
    Vanparys
    Vanparys 27611


    When angry,
    count to ten.
    When very angry,
    swear.




    • PETRA DIANE YAXLEY •
    20 | Nikè | De zolder van het grote huis (Milan & Sayah)




    Er ging een tinteling door Petra heen toen Milan haar handen vastnam en er heel even in kneep. Ze was even bang dat ze meteen weer zou beginnen huilen.
          "Er is niet veel dat ik over de situatie kan zeggen, maar één ding weet ik wel. Jij, Petra, bent geen slecht mens. Het feit dat je jezelf überhaupt die vraag stelt, is al antwoord genoeg. Slechte mensen vragen zich niet af of ze wel een goed mens zijn." Petra glimlachte waterig en slikte de woorden in die ze eigenlijk hardop zou willen zeggen - maar het was niet eerlijk. Zij was de reden dat het niet gewerkt had tussen hen twee en dat wist ze dondersgoed. Maar toch... op momenten als deze miste ze hem. Ze waren nog steeds vrienden, maar Petra miste hoe het vroeger was. Ze miste heel veel van vroeger, besefte ze zich. Ze vroeg zich af waar het misgelopen was; waar ze plotseling dat gevoel was beginnen krijgen dat ze geen veilige haven meer had. Ze had het toen ze jonger was nooit graag vastgekluisterd gezeten aan Kamp, maar de mensen rond haar hadden er haar een plekje doen vinden. Hoe vrijer ze in de wereld stond, hoe meer ze haar grip op de mensen rond haar leek te verliezen.
          "Dankjewel," fluisterde ze amper hoorbaar toen Milan de zolder verliet. Ze zuchtte, wreef met haar niet-bloedende hand in haar ogen en vroeg zich af waarom. Waarom kon ze dit soort dingen wel tegen Milan en Hazel zeggen, maar niet tegen Sayah? Ze hadden nu toch al best vaak met elkaar opgetrokken, vaker diepe gesprekken gevoerd, maar toch. Er waren maar twee mensen die haar volledig kenden - waarom was ze zo bang om dat met anderen te delen? Waarom had ze er zoveel spijt van dat ze het met C gedeeld had, vorig jaar?
          Petra vermande zich en liep de trap af naar de wc op het eerste verdiep, waar ze even grimaste toen ze zichzelf in de spiegel zag. Geen wonder dat Sayah haar zo medelijdend had aangestaard. Het bloed op haar gezicht was opgedroogd, de kleine wondjes op haar handen ondertussen gestopt met bloeden. Ze scheurde wat wc-papier af en schrobde over de plekken op haar gezicht, plensde nog wat water in haar ogen en liet haar haar los. Ze kamde er haar handen door en nam even haar tijd om de bovenste helft van haar haren in twee vlechten naar achteren te vlechten. De eindjes draaide ze in twee miniknotten bovenop haar hoofd. Tegen de tijd dat ze klaar was, zag ze er al een heel stuk minder miserabel uit. Eigenlijk bijna normaal. Ze keek even naar haar hand, besloot dat ze de ondiepe wonden wel zou overleven en spoelde het bebloede wc-papier door. Haastig liep ze de trap af naar beneden, fronste even toen ze zag hoe donker het buiten was. In de pool/vergader/vrijetijdsruimte waren de lichten aangeknipt.
          "Natuurlijk moeten we rekening houden met de profetie," hoorde ze Chirons stem voordat ze binnenliep. "Ik denk dat meneer D enkel wil zeggen dat we alle opties moeten openhouden."
          "En wat zijn die?" vroeg ze terwijl ze langs Milan en Sayah heen liep, Izelle negeerde, en naast Orlanda rond de pooltafel plaatsnam. Ze griste een koekje van de tafel en keek de ruimte rond. Ze fronste opnieuw, haar mond vol koek en keek naar de klok op de wand. "Waar is iedereen?"

    help

    7 juli 2023 - 21:50   Saureus is offline
    Saureus
    Saureus 1891

    Izelle Riona Barlowe
    The Thief • Daughter of Hermes • 21 years old
    Outfit | The Big House, at the meeting| With too many people

    ❝ It's not the thief who is hanged
    but one who is caught stealing.❞

    ❝ Fuck you,
    you fucking fuck.❞

    		 Izelle brengt haar blik naar de deur als er iemand binnenkomt. Milan. Nog steeds zijn ze met veel te weinig, ergens vraagt ze zich af hoe het mogelijk is. Je zou zeggen dat onder deze omstandigheden de HC graag de meeting willen bijwonen, maar blijkbaar is het voor hen niet belangrijk genoeg. Als Alicia niet de reden is om te komen -zoals bij Izzy het geval is- dan op z’n minst voor de profetie. Dat voorspelt voor niemand goeds.
          "Petra komt er zo aan. Ze is... eh... Ze komt er aan." Nieuwsgierig wiebelt ze met haar wenkbrauwen als Milan dit vertelt. Zou ze aan het huilen zijn? Of verstopt ze zich gewoon voor haar verantwoordelijkheden? Wat het ook is, Izzy heeft er heel veel plezier van. Gelukkig weet ze dit te verbergen met een neutrale uitdrukking op haar gezicht.
    Ze wendt haar ogen af van Milan en brengt ze naar Meneer D zodra hij zijn keel schraapt. Alsof hij iets belangrijks gaat zeggen, maar meestal komt er alleen maar onzin uit. "Goed, we zullen maar beginnen. Ik verwacht de rest ieder moment." Als Chiron er niets tegenin lijkt te brengen, trekt ze verrast een wenkbrauw op. Hij weet zich gewoon in te houden, wat een vooruitgang. "Het is ondertussen drie dagen geleden dat we niets meer gehoord hebben van Alicia Stanford. We behandelen dit als een onrustwekkende verdwijning, aangezien haar familie en vrienden eveneens niets meer vernamen van Alicia. Geen brief, geen sms'jes, geen telefoontjes,... Niets."
    Dat is inderdaad de definitie van niets horen.
    "En daarnaast hebben we natuurlijk nog mijn profetie," voegt Rachel toe. Die dame moet altijd pronken. Mijn profetie dit, mijn profetie dat, het is om te kotsen. Iz heeft er zo’n hekel aan, maar toch houdt ze vandaag wijs haar mond.
    "Rachel… Ik weet niet of..." sust Meneer D haar, maar Rachel lijkt er niets van te moeten hebben.
    "Ik weet dat hij belangrijk is!" Izzy rolt met haar ogen, waarom moet alles zo luid. Kan ze niet even haar temperament binnenhouden.
    ’’U wilt het niet geloven, maar ik voel het, Alicia's verdwijning heeft iets te maken met mijn profetie."
          Ze werpt een verbaasde blik richting Sayah en Milan als ze hen onderling ziet praten. Ze zijn al met zo weinig en dan besluiten die twee om er nog gezellig een theekransje van te maken. Als ze had geweten dat deze meeting als grap beschouwd zou worden, dan was ze hier nooit geweest.
          Vervolgens begint Rachel haar profetie nogmaals te citeren, al denkt Iz dat iedereen die ondertussen wel kan dromen.
    Hoewel ze een lichtelijke hekel aan de dame heeft, is Iz het momenteel wel met haar eens. De kans dat Alicia’s verdwijning in verband staat met de profectie is groot. Te groot. Dat is een risico die ze niet moeten nemen. Ze kunnen beter voorzichtig zijn, vooral als het gaat om zoiets gevaarlijks.
    [red"Natuurlijk moeten we rekening houden met de profetie,"[/red] zegt Chiron, is zij even blij dat hij het hier ook mee eens is. "Ik denk dat meneer D enkel wil zeggen dat we alle opties moeten open houden."
          Iz opent haar mond om iets te zeggen, maar de stem van Petra onderbreekt haar. "En wat zijn die?" Geïrriteerd rolt ze met haar ogen. Great. ‘Je kan toch zelf wel andere opties bedenken?’ reageert Izzy op haar, voordat Meneer D de kans krijgt te antwoorden. ‘Misschien is ze verdwaald, aangevallen, zit ze vast ergens op het kamp, weggelopen of ontvoerd,’ somt ze in een razend tempo op, om te bewijzen dat er wel degelijk genoeg opties zijn. ‘Maar goed,’ vervolgt ze, op een wat kalmere toon. ‘Allle opties openhouden is zeker niet verkeerd, maar we moeten van het ergste uitgaan. Als de verdwijning iets te maken heeft met de profetie, dan zal Alicia waarschijnlijk niet de enige zijn die verdwijnt,’ zegt ze tegen Meneer D terwijl ze haar armen over elkaar vouwt.

    [ bericht aangepast op 7 juli 2023 - 21:51 ]

    10 juli 2023 - 20:20   Armadillo is offline
    Armadillo
    Armadillo 9080


    ~ Don’t confuse my personality,
    with my attitude.

    My personality is who I am,
    and my attitude depends
    on who you are ~


    ~ Where focus goes
    energy flows ~
    DAYZE NAYOMI TYSON
    19 — Daughter of Iris — Caolan


    ’Wat een mooi welkom is dit, zo midden in de spotlight,’ waren de eerste woorden in lange tijd die ze van hem had gehoord. Zijn vertrouwde stem zou ze uit duizenden herkennen evenals zijn plagende opmerkingen, die haar aanwezigheid schijnbaar bij hem wisten uit te lokken. Dayze herinnerde zich nog goed dat ze zich aan het begin van hun vriendschap meermaals had afgevraagd of dit zijn persoonlijkheid was, of dat zij nou eenmaal een makkelijk prooi was. Uiteindelijk was haar bevinding dat beide verklaringen kloppend waren én dat er nog een derde aan toegevoegd kon worden. Caolan vond het ronduit vermakelijk om ongemakkelijke reacties uit haar te ontfutselen.
          Dayze hield nog altijd een deel van haar handdoek vast, terwijl ze haar eerste haal van zijn sigaret nam. De gecontroleerde ademhaling die roken met zich meebracht, gaf haar een bepaalde kalmte net zoals Caolan’s aanwezigheid dat deed. Ze liet zichzelf voor even genieten van het moment dat Caolan zich nog niet bewust was van wat er gaande was – nog even een moment zonder de chaos.
          Als reactie op zijn melodramatische theatrale moment, gaf Dayze hem een side eye. Zij wist dat hij haar had gemist en hij wist dat zij hem had gemist. Dat was volgens haar niet iets wat ook daadwerkelijk uitgesproken moest worden. Toch had hij een kleine glimlach op haar gezicht getoverd die ze tevergeefs probeerde te onderdrukken.
          ’Is het zo erg?’ Dayze besloot niet op zijn vraag in te gaan en focuste zich op zijn gezicht om haar gedachten op een ander spoor te brengen. Hij leek ouder – getekend door vermoeidheid en de zorgen die elke halfgod met zich meebracht. Voor de verdwijning van Alicia, stond het kamp – ondanks de vele activiteiten en drama – voor een bepaalde rust, die we allemaal wel konden gebruiken. Dayze meende van zijn gezicht af te lezen dat hij die rust nu wel zou kunnen gebruiken en ze voelde een druk op haar borst bij het idee dit over enkele minuten van hem af te nemen. Er staat hier namelijk verre van rust op hem te wachten. Dayze had gehoopt dat ze de stilte in haar hoofd nog wat langer aan had kunnen houden toen ze het water eenmaal verlaten had, maar zijn entrée en vragen rakelde het onrustige gevoel bij haar op die ze al de hele nacht en ochtend probeerde te onderdrukken.
          ’Maar 5 minuten en 36 seconden, wauw. Je bent absoluut geweldig, want dat doe ik je niet na.’ Beaamde Caolan met een oprechte toon in zijn stem. Dayze had de neiging om hem niet te geloven, maar de lichte twinkeling in zijn ogen hadden hem verraden. Daarbij was het vrij snel duidelijk wanneer Caolan iets als een grapje bedoelde – hij vond het maar al te leuk om zoiets aan te dikken.
          Ze verstarde. Eigenlijk had ze de omhelzing al eerder verwacht, vandaar dat zijn plotse handeling nu toch als een verrassing kwam en haar spieren zich bij zijn eerste aanraking direct hadden aangespannen. Desalniettemin liet ze zijn arm om haar schouders heen rusten en gaf ze hem eenmalig vrij spel – deels omdat ze een zekere kalmte bij hem vond en deels omdat ze wist dat zijn kleding nat zou worden van de aanraking.
          ’Zeg eens even, wat is er daar gebeurd, waarom jij nu besloten hebt dat roken ineens goed voor je is?’ een grijns sierde zijn gezicht tijdens het spreken van de woorden, terwijl haar gezicht neutraler ging staan. Hij was nog geen 5 minuten binnen en hij wist de pijnlijke punten al aan te raken – Dayze rookte sporadisch, dus het was niet alsof ze het hem moeilijk had gemaakt. Ze wilde gewoon nog langer – nog iets langer – die rust voelen. En precies op dat moment bedacht ze zich dat de meeting over de verdwijning van haar halfzusje was begonnen.
          Ze voelde zijn aanraking waarmee hij haar hoofd iets omhoog tilde en hij haar dwong om hem aan te kijken. En terwijl hij zijn sigaret terug stal, viel Dayze de subtiele licht verandering op. Ze knipperde enkele keren om te zien of ze het goed zag – de spotlight die ze eerder op hem had gericht, wisselde zijn aanwezigheid in een snel tempo af tot het weer verdween. Ze ontweek zijn blik. Dayze inhaleerde de frisse lucht op een gecontroleerde manier en liet haar hand van de handdoek af glijden. Ze had in haar allereerste weken op kamp een paar methodes geleerd om een golf van overweldigende emoties beter te kunnen reguleren waaronder ademhaling. Een andere methode was fysieke afleiding zoeken – een van de redenen waarom ze het heerlijk vond om te bewegen. Ze had echter niet de behoefte om vijf rondjes om het sanitair gebouw te sprinten op haar slippers, vandaar dat ze haar vingertoppen tegen haar duim tapte.
          ’Hey C, ben je met de bus gekomen of ben je gebracht?’ begon ze zonder precies na te denken over wat ze eigenlijk zei – ze moest aan iets anders denken dan de verdwijning van Alicia. ‘Vertel even iets, over Liam of je gereedschap, gewoon iets. Ik probeer al de hele ochtend van dit verdomde gevoel af te komen,’ vervolgde ze met een onrustige stem die gepaard ging met vleugje frustratie – weglatende dat ze dit gevoel al sinds de verdwijning van haar halfzusje probeerde te onderdrukken. Dayze was zich er van bewust dat ze na 2 jaar beter met zulke situaties om kon gaan en toch frustreerde het haar dat ze nog steeds met dezelfde problemen zat als waar ze hier mee naar binnen kwam. Net wanneer ze dacht zich een zomer te kunnen focussen op het verder ontwikkelen van haar gaven, werd ze weer geraakt door een emotionele rollercoaster. De nachtmerries die al twee dagen terug waren en de sfeer op het kamp maakten het voor haar ook niet veel beter. Het gaf haar het gevoel dat ze weer terug bij af was.

    [ bericht aangepast op 10 juli 2023 - 20:25 ]

    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    12 juli 2023 - 16:04   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12337

    What's the matter — afraid of temptation?

    Caolan Doyle
          20      ✦      Hecate      ✦      At the Camp      ✦      With Dayze.

    Hij wist dat ze er niet van hield. Dat knuffels en omhelzingen niet haar ding waren. Het was een van de eerste dingen die Caolan al heel snel over Dayze geleerd had en toch, toch kon hij het juist niet laten om te doen. Omdat hij haar mocht, omdat ze de afgelopen jaren zoveel meer voor hem was gaan betekenen dat hij haar zachte brommen en gemopper kundig wist te negeren. Of de stomp die ze hem soms verkocht. Nu had Caolan echter al heel snel door dat er meer aan de hand was. Het was niets voor Dayze om zijn omhelzing zomaar te doorstaan, om toe te staan dat zijn arm op haar schouders bleef rusten en daarbij een peuk van hem te stelen. Ze inhaleerde de rook moeiteloos, gedachteloos. Caolan kneep zijn blik miniem wat meer samen terwijl hij haar gelaat in zich opnam en alle trekjes die hij van haar had leren kennen tezamen.
          Tevens viel hem op hoe de spotlight nog steeds niet helemaal verdwenen was. Hoe het licht boven hen als een gebroken lamp bleef flikkeren, vlak voor het uiteindelijk een keer uitviel. Caolan fronste zijn wenkbrauwen, maar hij vroeg niets. Nog niet. Dayze haar gemoedstoestand niet het enige dat van slag bleek te zijn, maar zo ook de krachten die ze bezat. Vage beelden trokken uit het niets over zijn netvlies heen, vormde onsamenhangende beelden terwijl hij voor zich uit keek. Het creëerde een illusie, een gegeven waar hij maar al te bekend was geraakt in de tijd dat hij de roodharige schone had leren kennen. Flarden van een gesprek binnen Het Grote Huis dansten voor hem, in het midden van het hoofdpad en waar zij nog altijd samen aan de zijkant stonden. De berichten die onderling uitgewisseld werden waren verontrustend te noemen.
          ”We weten niet wat er precies is gebeurd. . .”
                ”. . . ze zal vast niet ver weg zijn”
          ”We gaan ons best doen om er achter te komen wat —,”
    Caolan knipperde met zijn ogen, trachtte de beelden weg te dringen maar ze lagen niet binnen zijn eigen macht. In plaats van ze te doen verdwijnen schitterde er een nieuwe illusie op zijn netvlies. Hij herkende de cabin dat voor hem verschenen was. De plek waar hij maar al te vaak gewoonweg naar binnen gebanjerd was omdat hij op zoek was naar Dayze. Hoe vaak had zelfs Alicia hem daar niet op gewezen? Of hem bijna aan zijn oor naar buiten getrokken omdat hij net een iets verkeerd moment koos om naar binnen te komen? Een glimlach verscheen dan ook op Caolan zijn gezicht terwijl hij de twee dames al lachend op de rand van een van de bedden zag zitten en keek hij toe hoe de illusie verwrong tot een beeld waarin Dayze alleen achterbleef. Verloren. Een stille kou trok door Caolan’s lichaam heen en hij voelde zijn lichaam voor een kortdurend moment bevriezen. Hij hoefde er niet lang over na te denken wat er mogelijk gebeurd was in de tijd dat hij niet op het kamp is geweest.
          ”Hey C, ben je met de bus gekomen of ben je gebracht?” doorbrak Dayze met haar stem uiteindelijk de laatste flarden die ze hem, onbewust weliswaar, getoond had. “Vertel even iets, over Liam of je gereedschap, gewoon iets. Ik probeer al de hele ochtend van dit verdomde gevoel af te komen,” ging ze verder met een onrustige toon in haar stem. De frustratie was bijna tastbaar en hij begreep als geen ander waarom. Caolan kuchte, knipperde opnieuw een paar keer met zijn ogen en plukte de sigaret ergens vandaan om een nieuwe, veel grotere, hijs te nemen. De rook blies hij uit in dikke kringen en onbewust trok hij het ranke lichaam van zijn beste vriendin nog een klein stukje dichter tegen zich aan. Het deerde hem niet dat zijn kleding inmiddels nat was geworden door niet alleen Dayze’s natte lichaam, maar ook haar badkleding. “Ik eh, ja — de bus uiteraard, want die stopt hier perfect voor de deur.“ Het was een flauwe poging om Dayze een beetje te plagen, een waardeloze poging om haar af te leiden vlak nadat hij delen gezien had van wat er nu precies speelde. Alicia, verdwenen? Opnieuw schraapte Caolan zijn keel en schopte hij vervolgens zacht een keer tegen een van zijn tassen aan.
          ”Om je op andere gedachten te brengen, is het je opgevallen dat ik wat meer spullen bij heb dan anders?” Met een schuine blik keek hij Dayze aan. Tactvol probeerde hij zijn mondhoek omhoog te dwingen en liet hij een glinstering van zijn jongens ondeugd in zijn ogen schitteren. Redenen, sprak zijn gedachten hem opnieuw toe. Die hadden ervoor gezorgd dat Caolan niet meer terug naar huis ging na de zomer, iets dat hij anders wel altijd deed.Hij bleef hier voorgoed, week in en uit, elke dag van de week. Dan veranderde er toch iets in de uitdrukking op zijn gezicht en stak hij zijn vinger weer uit om Dayze zachtjes aan te kunnen raken. Zijn wijsvinger zacht tegen het puntje van haar neus aan toen hij de woorden uitsprak; “Praat met me, oke? Nu of later, wanneer je maar wil, maar ik ben hier. En ik ga nergens meer heen.”

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    12 juli 2023 - 21:58   Armadillo is offline
    Armadillo
    Armadillo 9080


    ~ Don’t confuse my personality,
    with my attitude.

    My personality is who I am,
    and my attitude depends
    on who you are ~


    ~ Where focus goes
    energy flows ~
    DAYZE NAYOMI TYSON
    19 — Daughter of Iris — Caolan


    Alicia. Matty. Alicia. Matty.
    Nee, Dayze, Matty heeft niets met deze situatie te maken. onderbrak ze haar eigen gedachtegang, waarna haar beeld van een lachende Alicia vervaagde en plaatsmaakte voor een vage herinnering van Matty. De eeuwige liefde van haar vader en de vrouw die ze als haar eigen moeder beschouwde wiens overlijden veel bij Dayze had losgemaakt en de aanleiding was voor haar plaatsing in het kamp.
          Dayze. Stop. Het was juist de bedoeling dat ze tot bedaren zou komen – niet het moment om herinneringen aan haar stiefmoeder op te rakelen. Caolan schraapte zijn keel en daarmee verdween de glimlachende vrouw weer uit haar gedachten. Ze wilde zichzelf staande houden en toch was het verlangen naar de aanwezigheid van haar stiefmoeder na 3 jaar nog steeds zo aanwezig, dat ze zich het liefst aan die herinnering vast wilde klampen.
          In de eerste dagen – al dan niet weken – op het kamp, was dit een van haar manieren om zichzelf te sussen. Ze vond een manier om zich te isoleren van de rest en sloot haar ogen om thuis tot leven te brengen. Ze zag de liefdevolle interacties tussen haar vader en Matilda, de jolige twee meiden die zij haar zusjes kon noemen en voelde vooral de compleetheid van hun vijven. Ze miste hun gelach, gekrijs en gezeur. Geluiden die ze op het kamp maar al te vaak voorbij hoorde komen en toch was dat bij lange na niet het gevoel wat ze thuis had. En ondanks dat de herinneringen pijnlijk confronterend waren met de werkelijkheid, waren dat wel de momenten waarop ze haar emotionele staat tijdelijk neutraal kon krijgen. De momenten waar ze niet werd overspoeld door schaamte en het gevoel anders te zijn; ze viel niemand lastig.
          Caolan had, evenals Gus, Alicia, Dante en Izzy, het gevoel van schaamte bij haar weggenomen. Als ze er zo op terug keek, waren er nog tal van kampleden die hun deur voor haar op een kier hadden staan – eigenlijk werd ze ontzettend liefdevol onthaald. Dat de meesten door soortgelijke situaties bij het kamp waren aangekomen, werd haar pas later bekend. Later als in, het moment dat Dayze zich socialer op ging stellen en meer interesse toonde naar de verschillende goden en halfgoden. Die interesse ontwikkelde zich pas tegen het einde van haar eerste zomer, toen ze haar emoties en tevens krachten meer onder controle had. Dat was voor haar de belangrijkste focus – want dat betekende dat ze terug naar huis zou kunnen.
          ‘Ik eh, ja – de bus uiteraard, want die stopt hier perfect voor de deur.’ Dayze merkte aan zijn stem dat hij iet wat overrompeld was, maar leek zichzelf te herpakken nadat ze hem had gevraagd om haar af te leidden. Dat was een van de dingen waar ze door de jaren heen ontzettend in verbeterd was. De schaamte was weg en ze kon zich bij de aanwezigheid van het gevoel neerleggen met de daarbij behorende haperingen of onbewuste uitspattingen van haar krachten. Dayze wist wat ze nodig had en zou dit direct en ongenuanceerd kunnen mededelen.
          ’Om je op andere gedachten te brengen, is het je opgevallen dat ik wat meer spullen bij heb dan anders?’ Terwijl Dayze haar vingers een voor een afwisselde met een aanraking van haar duim, liet ze haar groene kijkers over zijn spullen glijden. Het was haar inderdaad opgevallen en dat was een van de eerste vragen die bij haar op was gekomen voordat ze hem had benaderd. Ze knipperde kort voor ze weer naar hem opkeek en een antwoord van zijn gezicht probeerde af te lezen. Dayze kon, in deze staat, haar vinger echter niet op de gemixte signalen leggen om te herleiden waar hij precies op duidde en bleef hem vragend aankijken. ‘Ik weet niet wat jij van plan bent deze zomer, normaal heb jij aan een korte broek en een paar shirts genoeg. Of ben je nu ineens ijdel geworden?’ een zweem van een glimlach verscheen op haar gezicht – blij dat hij haar gedachten ergens anders naar toe had kunnen leiden.
          In een reflex, trok Dayze haar gezicht iet wat terug toen Caolan zijn wijsvinger op haar neus wilde leggen – maar liet het toe zodra ze door had wat hij wilde doen. ‘Praat met me, oke? Nu of later, wanneer je maar wil, maar ik ben hier. En ik ga nergens meer heen.’
          So far the distraction. . .
          Ondanks dat hij het onderwerp terughaalde, voelde ze dat haar kalme energie weer was wedergekeerd – alsof ze zich nog steeds onder water bevond en de seconden aan het tellen was. ’Helemaal nergens? Zolang je me alleen laat douchen – of niet – laat ik niet doen alsof dat mij wat uit zou maken,’ Dayze stootte een zwak lachje uit alvorens haar wangen zich omhoog bolde door de dankbare glimlach die dit veroorzaakte. ‘Weet ik, C.’ sprak ze nu wat serieuzer. Ze haalde nog eenmaal diep adem terwijl ze haar rechterhand naar zijn wang bracht waar ze zacht in kneep. ‘Dat geldt ook voor jou. We weten namelijk allebei dat ik daar ondertussen beter in ben dan jij,’ knipoogde ze waarna ze zichzelf herpakte. Dayze schudde licht haar hoofd en kreeg een afkerende uitdrukking op haar gezicht. Ze bracht haar hand naar zijn zij en zette zichzelf van hem af, waardoor zijn arm van haar schouder afgleed.
          ’Oke – ja, genoeg affectie. Ik hoop dat je hebt genoten, want dit was je eerste en laatste knuffel van deze week.’

    [ bericht aangepast op 12 juli 2023 - 22:00 ]

    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    13 juli 2023 - 19:54   Elentiya is offline
    Elentiya
    Elentiya 12337

    What's the matter — afraid of temptation?

    Caolan Doyle
          20      ✦      Hecate      ✦      At the Camp      ✦      With Dayze.

    Ook al waren de illusies weggetrokken, Caolan kon nog steeds flitsen van wat hij gezien had voor de geest halen — dansend op zijn netvlies. De bespreking in het grote huis; hoe Dayze en Alicia op de rand van het bed hadden gezeten vlak voor ze verdween. Was ze echt weg weg? Maar hoe dan? En, waarom? Toch wilde Caolan er niet zelf over beginnen door er direct bij Dayze naar te vragen, maar koos hij meer voor een subtielere aanpak. Als afleiding hetgeen was dat ze nu van hem nodig had, dan bood hij haar dit op een manier zoals alleen hij dat kon. Het was hem desondanks niet onopgemerkt gebleven dat ze haar tic nog steeds gaande hield door haar vingertoppen afwisselend tegen het puntje van haar duim aan te laten komen. Ze was nog altijd onrustig, zelfs nu ze voor even wat kalmte leek te hebben gevonden.
          ”Ik weet niet wat jij van plan bent deze zomer, normaal heb jij aan een korte broek en een paar shirts genoeg. Of ben je nu ineens ijdel geworden?” sprak de roodharige uit terwijl een zweem van een glimlach eindelijk terug op haar gezicht verscheen. Daar deed hij het voor. Een subtiele glimlach was beter dan helemaal geen. Caolan trok Dayze vervolgens wat dichter naar zich toe, negeerde de reflex die ze tot op de dag van vandaag nog steeds had om haarzelf van hem weg te trekken en legde zijn wijsvinger zacht tegen haar neus toen hij op een iets serieuzere toon verder sprak. Hij ging haar niet dwingen om te praten, of de woorden uit haar proberen te trekken zoals iemand anders misschien gedaan zou hebben — denkende dat hij haar daarmee zou helpen. Nee, Caolan bood Dayze de ruimte en vrijheid om uiteindelijk zelf bij hem te komen met wat er precies gaande was. Dat had ze tenslotte wel vaker gedaan.
          ”Helemaal nergens? Zolang je me alleen laat douchen — of niet — laat ik niet doen alsof dat mij wat uit zou maken,” bracht Dayze met een zwak lachje uit, gevolgd door een dankbare glimlach alvorens ze een stuk serieuzer verder ging: “Weet ik, C.” Langzaam tilde ze een van haar handen op, bracht deze naar zijn wang toe om er een zachte kneep in te geven. Caolan glimlachte, warm en breed. “Dat geldt ook voor jou. We weten namelijk allebei dat ik daar ondertussen beter in ben dan jij,” knipoogde ze vervolgens, waarop Caolan een hart over zijn hart plaatste alsof ze hem zojuist pijnlijk beledigd had. “Hoe durf je,” bromde hij speels. Ze wisten beide wel beter. “Oke — ja, genoeg affectie. Ik hoop dat je genoten hebt, want dit was je eerste en laatste knuffel van deze week.”
          Een jongensachtige grijns krulde rond Caolans lippen en met een geamuseerde twinkeling keek hij zijn roodharige beste vriendin aan. “Bof jij even dat ik me daar toch helemaal niets van aantrekt, sterker nog,” Zonder blikken of blozen trok hij Dayze weer terug in zijn armen, sloeg hij dit keer zijn beide armen om haar heen om haar in een liefdevolle stevige knuffel te trekken. Caolan kende haar grenzen en gokte erop dat hij met deze laatste keer wellicht zonder mep nog weg zou komen. “Ik geef je er zelfs een paar extra deze week.” De spieren in zijn bovenarmen bolden lichtjes op toen Caolan de knuffel nog een keer samentrok en Dayze nog net niet een keer moest puffen om op adem te blijven, alvorens hij besloot dat hij de roodharige wel genoeg ‘gemarteld’ had en hij haar weer losliet.
          “Maar ijdel, zeg je? Die deed eigenlijk ook wel een beetje zeer.” Hoofdschuddend keek Caolan naar Dayze en streek hij nog net niet opnieuw een keer over zijn hart heen om zijn quasi gekwetste toestand theatraal te benadrukken. Ondertussen rookte hij nog een laatste hijs van zijn sigaret en bood hij Dayze het restant kwart peuk aan om voor haarzelf te hebben, mocht ze dit willen.
          ”Ik moet je helaas wel teleurstellen, het is niet omdat ik ijdel ben geworden dat ik besloten heb om ook mijn winterkleding mee naar het kamp te nemen,” zei Caolan vervolgens terwijl hij zijn handen losjes in de zakken van zijn jeans stak. “Ik ga niet meer terug naar huis na deze zomer. Er is. . . het is makkelijker als ik hier blijf vanaf nu.” Caolan tilde zijn schouders een keer op en keek langs Dayze af de verte in, pogend over te komen alsof hij toevallig net iemand voorbij zag komen.
          “Oh en trouwens,” vervolgde hij toen, zijn blik weer terug naar de knappe roodharige verschoven. “Helemaal nergens, nee. Dus nee, ik laat je inderdaad niet alleen meer douchen, zelfs daar kom je niet meer van me af, maar het is alvast goed om te weten dat je dat toch niets uitmaakt, hm?” Een ondeugende grijns verscheen terug op Caolans gezicht, benieuwd of de dame zou happen of niet. Gods, wat had hij haar gemist — haar stem, haar lachen en manier van doen — en ondanks al wat er nu speelde op het kamp, de mogelijke verdwijning van haar zusje, was Caolan blij om Dayze weer terug te zien.

    [ bericht aangepast op 13 juli 2023 - 19:54 ]

    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'




Index RPG Actieve Topics Zoek