RPG - The House in the mountains [speeltopic] [12] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 24 nov 2013 - 19:34 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

John Hunter Bell
Ik werd langzaam wakker en keek even de kamer door. Er was een week voorbij gegaan. Een week vol wikken en wegen. Een week met veel gesprekken met Dena en Hunter, die zich steeds meer probeerde te permiteren. Ik kon er nogsteeds niets tegen doen. Toch was ik wel tot een conclusie gekomen: Ik vond Pete, de jongen met de puppy, echt leuk. Na veel gesprekken had ik besloten het hem te vertellen. Waarschijnlijk zou hij me hardhandig afwijzen, maar dit bleef knagen. Over Hunter hoefde hij niets te weten. Ik als homo jochie zou al uitschot genoeg zijn, maar ik moest mijn gevoelens kwijt. Ik kroop stil uit mijn bed en borstelde mijn haren tot mijn krullen springerig, maar klitten vrij, op mijn hoofd lagen. Daarna trok ik schoon ondergoed en sokken, een warme gele trui en een spijkerbroek aan. Hierin liep ik naar beneden. Eerst dacht ik om koffie te gaan halen voor wat moed, maar toen ik hem al op de bank zag zitten kon dat niet meer. Ik liep schorvoetend naar hem toe en sprak mezelf vqn binnen nog wat moed in. "Pete, kan ik je even spreken in de keuken?" vroeg ik zacht. De zenuwen gierden door mijn lijf en mijn hart ging als een bezetene. Ik wist echt niet wat er nu zoj gaan gebeuren. Vanaf hier was het echt de dood of de gladiolen.

Bowties were never Cooler

(Naahww, wat cute)

You can't buy happiness, but you can buy books, and that's kind of the same thing

Anna Sharp
'Wat gaan we de jongeren vandaag laten doen?' vroeg Gregory uiteindelijk, nadat ik een paar van zijn vragen niet beantwoord had. Ik dacht even na, terwijl ik zijn hand op de hotpack had gelegd ten teken dat hij hem vast moest houden. Ik pakte de chocomel en een beker en maakte Gregory wat warme chocomel klaar in de magnetron. Ondertussen had ik even kunnen denken. 'Ik denk dat ik begin met persoonlijke gesprekken vandaag. Of groepsgesprekken. Die kun je ook doen,' zei ik en pakte de warme chocomel uit de magnetron en gaf die aan Gregory, terwijl ik de hotpack weer overpakte. 'Ik ga niet nog een nacht in dat hok slapen, voordat het raam gemaakt is. En als je het niet maakt, eis ik een andere kamer,' hoorde ik plotseling iemand zeggen. Aan de stem te horen was het Melody. 'Goedemorgen Melody,' zei ik, zonder weg te kijken van Gregory. 'Zou je dat misschien ook op een andere manier kunnen vragen?' vroeg ik haar toen. Ik was niet stom. Als je makkelijk over je heen liet lopen kreeg je sowieso al geen respect.

Dena Fields
Het was een koude ochtend geweest en met koude handen en voeten bibberde ik het huis binnen. Ik had het hondje vandaag mee genomen met wandelen. Ze had ervan genoten. Wat een lieve puppie was het toch. En het had mijn gedachten wat gestelpt. Ik hing mijn jas op en liep naar de keuken waar ik een kopje warme vloeistof ging pakken. Er waren een hoop mensen in de keuken en ik groette hen stilletjes. Plotseling viel mijn oog op Denise, zij zat in mijn groepje. We hadden de laatste dagen weinig gedaan met het groepje, maar af en toe sprak ik nog wel eens met Denise. 'Hee Denise!' begroette ik haar vrolijk. 'Lekker geslapen?'

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Melody Black
"Goedemorgen Melody." zei Sharp. "Zou je dat misschien ook op een andere manier kunnen vragen?"
Wat dacht zij wel niet. Ze had me toch verstaan of niet soms? Ik liet niet met me sullen, want als ik het aardiger ging vragen dat kreeg ik geen respect van dat mens.
"Nee, dat kan ik niet." zei ik koppig. Ik ging hier wel eens laten zien wie hier het beste was, zij in ieder geval niet.
"Ga je er nog wat aan doen, of hoe zit dat?" vroeg ik ongeduldig. "Of ga je hier gewoon zitten wachten tot de kabouters het komen doen voor je?"
Ik had echt zin in ruzie, ik moest even mijn woede kwijt, en daar was zij geheel geschikt voor.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Anna Sharp
'Nee, dat kan ik niet,' zei Melody koppig. 'Ga je er nog wat aan doen of hoe zit dat?' vroeg ze ongeduldig, ik had nog niet eens een kans gekregen om te antwoorden. 'Of ga je hier gewoon zitten wachten tot de kabouters het komen doen voor je?' Ik glimlachte even naar Gregory, ik stond nog steeds naar Melody met mijn rug. Het leek erop alsof zich iemand vrijwillig stelde voor een persoonlijk gesprek. 'Nee Melody,' antwoordde ik toen. 'Nee, dat ga ik niet voor je doen.' Ik vroeg me af of ze ooit "nee" te horen had gekregen. Ik draaide me toen om, terwijl ik Gregory's vrije hand op zijn hotpack legde. 'Misschien als je het aardig vraagt, dan wel. Maar nu niet.' Ik wist wel dat ik met vuur speelde, maar soms moest je het vuur groter maken om het te kunnen blussen.

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Melody Black
"Nee Melody. Nee, dat ga ik niet voor je doen. Misschien als je het aardig vraagt, dan wel. Maar nu niet." zei Sharp. Ik zag dat ze kwaad begon te worden.
Dit was precies wat ik wilde, nu had ik eindelijk mijn kans om hier weg te komen.
"Nou, dat zoek je je het zelf maar uit. Ik ben hier weg." Ik draaide me abrupt om en liep met grote passen terug de trap op, naar mijn kamer. Ik begon alle dingen in mijn koffer te gooien. Ik pakte mijn iPod en deed de oortjes in mijn oren en liet Sonne van Rammstein keihard in mijn oren galmen. Ik zeulde mijn koffer mee naar beneden en liep de gang door. Ik liep expres langs de keuken zodat Sharp mij zou zien. Ik was benieuwd of ze überhaupt iets zou doen.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Pete Mikaelson
Steeds meer schuldgevoel kroop door mijn lichaam, wat allemaal koude rillingen veroorzaakte. Waarom ben ik nu toch zo'n enorm watje? Ik leef al zo lang met deze leugen en nu ik iets begin met een meisje dat me leuk lijkt te vinden ga ik zo'n beetje dood van schuldgevoel? Wat maakt het eigenlijk ook uit.. ik zie haar hierna toch niet meer.. Nee, Pete, zo moet je niet denken. Dat verdient ze niet! klinkt de bekende stem van mijn geweten weer in mijn hoofd, dit keer schreeuwt het gewoon tegen me.
Ik schrik wakker uit mijn gedachtes als ik plots een bekende stem achter me hoor die me een vraag stelt: John. Ik draai me om naar hem en sta al snel op als teken dat ik met hem mee kom. Zenuwen gieren door mijn lichaam, of het zijn de hormonen maar ik weet niet hoe die moeten voelen dus dat zal wel niet, terwijl ik met hem mee loop richting de keuken. Wat is de reden dat hij me mee vraagt naar de keuken? Hij wil me spreken maar waar over? Hij gaat me nu vast geen leuke dingen vertellen.. dat is nooit zo als mensen je vragen of ze je even kunnen spreken. Dat eindigt nooit positief voor zover ik heb meegemaakt.
Als we dan in de keuken staan zie ik dat er al best veel mensen staan. Ik kijk even naar John, een vragende frons siert mijn voorhoofd, met de nonverbale vraag of hij me niet ergens anders wil spreken aangezien er hier zoveel mensen zijn..

Denise Parks
Als ik in de keuken aan kom zie ik dat er al best veel mensen zijn. Ik heb nu even geen zin in een gesprek, dus ik haal mijn oordopjes uit mijn broekzak en doe deze in mijn oren waarna ik het uiteinde in mijn mobiel druk om vervolgens een leuk liedje op te zetten. Ik pak wat brood, een plankje een mes en de boter en als laatste ga ik op zoek naar de hagelslag. Als ik dit allemaal heb verzameld begin ik mijn brood te smeren met de boter om er vervolgens een laag hagelslag over heen te gieten. Chocolade is de beste remedie tegen mijn ochtendhumeur. Al lijk ik soms vrolijk in de ochtend, ik kan er niet goed tegen om vroeg-ja tien uur is vroeg voor mij- mijn bed uit te komen. Al word ik misselijk als ik te lang niet eet..
Plots hoor ik mijn naam in de verte geroepen worden en ik kijk vragend om. Ik haal het linker oordopje uit mijn oor en kijk naar Dena die me vraagt of ik lekker heb geslapen.
"Ja, hoor, best lekker. Alleen zou ik willen dat ik langer had kunnen blijven liggen" zeg ik terwijl ik mijn schouders nonchalant op haal en een hand door mijn nog een beetje natte haren laat gaan.
"En jij? Heb jij lekker geslapen?" probeer ik haar zo vrolijk mogelijk te vragen. Ik neem ondertussen een hap van het broodje dat ik zojuist gesmeert heb en zet al het beleg terug in de kastjes van de keuken.

[ bericht aangepast op 9 dec 2013 - 20:39 ]

Little do you know

John Hunter Bell
Ik zag hem schrikken bij mijn vraag. Ik glimlachte een beetje. "Ik wilde je niet halen schrikken." mompelde ik zacht en eigenlijk onverstaanbaar. Ik glimlachte wat breder doordat hij direct opsprong. De zenuwen gierden alsnog door mijn lichaam. Ik had geen idee hoe ik dit moest aanpakken. Ik liep erg gespannen met mijn hart in mijn keel naar de keuken. Die stond verrassend genoeg vol mensen. Dat was het plan niet. Ik beet op mijn lip en keek naar Pete. Hij keek met een lichte frons naar mij. Ik wenkte hem lichtjes. "Kom." zei ik zacht en lichtelijk onzeker. Ik was niet snel onzeker, maar wel hierover. Liefde was niet mijn sterkste punt. Ik liep met snelle passen de trap af naar de kelder. Niemand lag toch s ochtends in het zwembad. Dan zou ook niemand ons betrappen. Als hij dan al gay bleek te zijn, iets wat me erg sterk leek want hij flirtte met meisjes, en het wilde verbergen kon dat als nog. Eenmaal beneden knipte ik de sfeerverlichting aan en ging ietsje verderop naast het zwembad staan. De zenuwen gierden nu pas goed door mijn lichaam. Normaal was ik kalm en layed back en wist ik wat te zeggen. Nu was ik compleet het spoor bijster. Wel had ik mezelf er op voorbereid op afwijzing. Hij zou namelijk echt niet gay zijn. Niet met de manier waarop hij met meisjes omging. Het was dan wat onhandig, maar hij flirtte toch duidelijk. Dat had ik hem met nog geen jongen zien doen, dus mijn angst of afwijzing was groot.

Bowties were never Cooler

Pete Mikealson
Als John er achter komt dat de keuken al 'bezet' is zie ik hem op zijn lip bijten om me vervolgens aan te kijken. Hij wenkt me richting de uitgang van de keuken en zegt 'kom' waarna ik hem volg. Ik merk al snel dat hij naar de kelder toe gaat, richting het zwembad.
Eenmaal op onze nieuwe bestemming zie ik hem verderop naast het zwembad gaan staan. Ik werp een korte blik op het zwembad om vervolgens naar hem toe te lopen. Als ik dan voor hem sta zie ik aan zijn gezicht dat hij ergens aan denkt. Vragend kijk ik hem aan.
"Is er iets?" vraag ik hem dan zacht "Waar wilde je me over spreken?" vervolg ik, ietwat onzeker. Ik ben altijd bang als mensen me ergens over willen spreken. Ik hou niet van slecht nieuws en aangezien ik dat nu verwacht word ik een beetje gespannen. Eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik moet verwachten, dat is misschien wel het ergste van allemaal. De verrassing van wat nu komen gaat.. Ik bijt nerveus op mijn lip terwijl ik hem vragend aan kijk.

Little do you know

Yune heeft het tegen Sam

Yune van Therme
Zo te horen was de rest van het huis nu ook wakker geworden, het geluid van servies was te horen en zo af en toe hoorde ik voetstappen voorbij komen. Na een tijdje liep ik de trap af naar beneden terwijl ik met een elastiekje een knot in mijn haar bond, wat losse plukjes waren uit de knot gevallen maar ik had het al een tijdje opgegeven dat ze bleven waar ik wilde. In de keuken begroette ik iedereen even kort met een glimlach en schonk een schaaltje vla in. Toen ik de jongen in de deur opening passeerde glimlachte ik ook even naar hem en liep toen snel door naar de bank. ´Goedemorgen´ zei ik tegen de donkerharige jongen voor ik mezelf ook op de bank liet vallen. Mijn benen trok in veilig naast me en begon aan het eten van mijn vla.

[ bericht aangepast op 9 dec 2013 - 19:57 ]

John Hunter Bell
Ik zag hem ook binnen lopen en al snel stond hij erg dichtbij me. Mijn ogen gleden even over zijn lichaam en toen terug naar zijn lippen. Zijn lichaam zag er erg goed uit en zijn lippen waren de meest kusbare die ik ooit had aanschouwen. Zijn woorden gingen totaal langs me heen. Mijn hart klopte hard in mijn keel en ik had klamme handen. Nee, liefde was niet mijn ding. Ik zag hem op zijn lip bijten en dat was voor mij echt de druppel. Ik zette de ene stap naar voren om de laatste afstand tussen ons te overbruggeb en drukte zacht mijn lippen op die van hem. Ik had de durf niet om het te zeggen, maar dit lukte wel. Even hield ik ze op hun plek voor ik terugtrok en hem onzeker aankeek. Mijn kalme chille zelf was ik nu echt niet. Ik had dit heel spannend gevonden en mijn lippen brandden nog wat na. Nu begon ik te twijfelen of ik er wel goed aan had gedaan. Ik wreef zacht over mijn lippen. "Sorry." zei ik zacht. Hij zou me vast slaan, of uitschelden of op z'n minst nooit meer willen zien. Ik was bang over zijn reactie en keek van onder mijn wimpers naar hem om zijn reactie te pijlen.

Bowties were never Cooler

Pete Mikealson
John gaf geen antwoord op mijn vragen, in plaats daarvan stapte hij naar voren en drukte hij zijn lippen op de mijne. Mijn ogen worden groot van verbazing. Maar voor ik kan 'genieten' van het moment doet hij alweer een stap naar achter. Met nog steeds grote ogen kijk ik hem aan, te verbaast om iets te zeggen. Aan de grond genageld sta ik naar hem te kijken met grootse verbazing in mijn ogen, hij valt op mij? Ik dacht juist dat hij niets voor mij zou voelen.. ik dacht juist dat hij iets met Dena had of zo! Als hij dan zachtjes sorry zegt schud ik prompt mijn hoofd.
"N..Nee.. hoeft niet.." mompel ik zacht. Dit is de tweede keer in mijn hele leven dat ik er voor uit kom dat ik homo ben, en het is moeilijk.. De eerste keer was het voor mijn beste vriendin, ik moest wel omdat ze me leuk vond. Maar nu, nu kom ik uit de kast voor een jongen die ik leuk vind.. en hij blijkt mij ook leuk te vinden.. anders zoent hij me toch niet?
"I..Ik.." stamel ik met moeite. Mijn ogen hebben weer hun normale grootte maar mijn wangen zijn inmiddels enorm rood geworden. Ik lijk wel een meisje.. Ik open mijn mond weer om wat te zeggen maar zou niet weten wat ik zeggen moet. Ik weet de juiste woorden gewoon niet. Nog nooit is dit me overkomen, en het voelt alsof ik elk moment kan kotsen van de zenuwen en dat rare gevoel in mijn maag wat daar in eens was toen hij zijn lippen op de mijne plaatste.. Het is allemaal nieuw voor me..

Little do you know

John Hunter Bell
Hij bleef me aanstaren met twee grote verbaasde ogen. Zelfs zo was hij heel knap. Ik verontschuldigde me ervoor. Hij was vast geschokt. Mijn ogen werden groot toen hij zei dat het niet hoefde. Was hij toch wel homo? Ik snapte het even niet meer. En hoe zat het dan met al dat geflirt met de meisjes? Ik snapte het niet. Hij begon te stamelen en zijn wangen werden knalrood. Het was echt heel erg schattig. Hij opende zijn mond en sloot hem weer. Ik glimlachte naar hem. "Voel jij hetzelfde?" vroeg ik zacht. Nu zou hij in elk geval niet iets hoeven te praten, want het leek er niet op dat hij dat in zijn toestant kon. De angst was weg en ik voelde me warm en pluizig van binnen. Het was een heel fijn gevoel. Ik legde mijn hand op zijn wang. Hij was echt een schatje, al kende ik hem nog niet zo goed. Het voelde gewoon goed. Mijn ogen dwaalden van zijn ogen naar zijn lippen en weer terug. Toch zou ik hem niet kussen voor ik mijn antwoord had. Als hij dit namelijk niet wilde zou ik mijn afstand houden. Zo niet dan was ik denk ik de gelukkigste jongen van de wereld. Als hij me niet zou afwijzen zou hij mijn eerste vriendje ooit zijn. Dan was deze gok echt de moeite waard geweest.

[ bericht aangepast op 9 dec 2013 - 22:32 ]

Bowties were never Cooler

Laurinda Pearl
Met een zucht loop ik terug de badkamer in, gedouched had ik al. Maar meer dan een borstel door mijn haren halen had ik nog niet gedaan. Ik had gewoon niet de puf gehad om me op te maken maar dat werd inmiddels toch hoog tijd. Na een half uur op bed gezeten te hebben niks doen werd de verveling me toch wel weer te veel.
Uit mijn toilettas haal ik een poeder, eyeliner, blush en mascara en ik begin mijn gezicht lichtelijk te bewerken waardoor het er toch weer wat beter uit ziet. Mijn spullen ruim ik op en ik kijk nogmaals in de spiegel. Kon er mee door.
De badkamer loop ik weer uit en ik begin de twee trappen af te lopen naar beneden, waarom moest mijn kamer helemaal bovenin zijn? Eenmaal beneden laat ik me met een zucht achterover vallen op de bank in de hoop dat er mensen langs komen. Dena bijvoorbeeld, of Pete... Vooral die laatste. Of nouja... ik moest meer vrienden gaan maken hier...


Abigail Pierce
Nog half kauwend zet ik mijn lege bord, waar voorheen een boterham met kaas op gelegen had, op het aanrecht en slik mijn laatste hap door. Hmm... Tot nu toe was mijn verblijf hier niet heel interessant geweest. Sharp, daar had ik weinig last van gehad en mijn dagen bestonden vooral uit tekenen, alleen zitten of bij Loki zijn want ik had het nog altijd vertikt om met anderen in contact te komen en James vermeed ik zo veel mogelijk.
Ik baan me een weg door het huis heen richting de gang waar ik mijn jas van de kapstok haal en hem aantrek. Daarna loop ik naar buiten en ga daar tegen het huis zitten.

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign