MSV - Midden Aarde - Speeltopic 4 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 23 juni 2015 - 21:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Gawain luisterde aandachtig naar wat Ehriänae vertelde. Onbewust vroeg hij zich plotseling af hoe oud ze eigenlijk zou zijn.. Ze had in elk geval zijn aandacht getrokken, hij was nieuwsgierig naar haar geworden en wilde graag meer weten van deze elf. Hij had nooit echt bijzondere interesse in elfen gehad, voor hem waren elfen precies hetzelfde als mensen en ook nu vond hij Ehriänae niet alleen interessant omdat ze een elf was, maar omdat ze zo anders was als andere vrouwen die hij kende. Waar hij vandaan kwam, waren de vrouwen vooral bezig met het huishouden en de verzorging van kinderen, zoals een vrouw hoorde te doen. Een enkeling was dapper en deed andere dingen, maar de meeste vrouwen deden toch de dingen die er van ze verwacht werd. Hij draaide zich langzaam om naar de groep, die nog altijd niet helemaal klaar was om te gaan en zuchtte zacht. Hij was moe van het gevecht, maar wilde graag verder. Hij bleef liever niet te lang op één punt hangen, vooral niet als er zo veel doden op dat punt was gevallen. 'Jullie kwamen op het juiste moment,' mompelde hij zacht tegen Ehriänae. 'Ik moet er niet aandenken hoeveel doden er nog gevallen zouden zijn.' Hij wreef even over een schram op zn linkerarm en zuchtte weer.

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Chase draaide zich onmiddellijk om naar Ithilwen en knikte vluchtig. 'Ja, tuurlijk,' zei hij snel en ondersteunde haar zo goed mogelijk. 'Excuseer me,' mompelde hij zacht naar Elrohir en hield Ithilwen om op een ietwat schone plek te gaan zitten. 'Gaat het wel?' Vroeg hij bezorgd en keek haar recht aan voor hij haar hielp om de wond te verzorgen en te verbinden. Terwijl hij dit deed bleef hij zacht tegen haar praten, dat deed hij altijd.. Meer om zichzelf rustig te houden dan dat het haar rustig zou kunnen houden.

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Angel keek toe hoe de jonge dwerg samen met de tovenaar naar een rivier liep om water te halen.
'Ik hoop om de wonden mee schoon te kunnen maken en voor de reis onder weg, wat me er aan doet denken. 'Zijn er hier mensen, elfen en dwergen die hun waterzakken willen laten bij vullen voor de weg, ik sta geheel tot u dienst.'
Ze floot ondertussen op haar vingers en wachtte tot Minas naar haar toe gelopen was. 'Deze vul ik voor ons onderweg Minas.' fluisterde ze in Minas oor.
De strijd die ze net hadden gehad met de orks had grote indruk om haar gemaakt, nog nooit had ze zoveel orks bij elkaar gezien. hopelijk word onze reis minder erg, dan deze groep, die hun vrienden erg beschadigt hadden of vermoord. Snel wierp ze een blik op de graven, maar keek snel weer terug. Ze kon het niet aan zien.

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

Lili vroeg zich af waarom Ignatius met haar mee liep naar de rivier, gezien hij zo een regenbui kon toveren. Dus wellicht ook water.

Ehriänae sprak liever niet hardop uit hoe zwak deze groep oogde. Waarschijnlijk hadden ze dat zelf al ondervonden.
'Het lot moet ons hebben samengebracht,' antwoordde ze.
Ze zag dat een aantal wezens zich naar de waterkant begaven om waterzakken te vullen en besloot haar steentje bij te dragen. Ze wist niet of dit gezelschap een leider had, maar voelde er niets voor om te smeken of ze mee mocht gaan. Ze konden haar hulp accepteren of haar wegsturen, dat was aan hen.

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen was ontzettend blij met de goedaardige aanpak van Chase, want dat kon ze wel gebruiken na alle vervelende gebeurtenissen. Maar het irriteerde haar dat ze zo zwak reageerde op het verlies van bloed. Je zou bijna denken dat ze geen elf was, want vechten had ze nog wel eens moeite mee, ze zat altijd zichzelf in de weg en ze kon niet eens goed overweg met wonden. Het idee aan wat andere mensen van haar zouden denken maakte haar misselijk en ze wilde zo snel mogelijk weer laten zien dat ze alles prima aankon. Toen Chase haar vroeg hoe het met haar ging, schonk ze hem een brede glimlach.
'Een stuk beter, heel erg bedankt voor je hulp.' zei ze tegen hem. Heel even kneep ze haar ogen dicht vanwege de prikkende wond, maar het gevoel dat ze verder moesten overheerste alles. Zodra hij klaar was, stond ze voorzichtig op en bedankte de hobbit uitvoerig. Toen besloot ze dat ze opzoek zou gaan naar Myrio en haar bagage, want ze konden waarschijnlijk ieder moment vertrekken.

FIli zag zijn zusje met de tovenaar meegaan en liep vlug naar haar toe. Die Ignatius spoorde niet helemaal en wie wist wat hij in zijn schild voerde? Misschien was het allemaal wel een list... Nee. Hij wilde dat niet denken. Het was goed dat ze Erebor gingen heroveren, maar wat hier was gebeurd, had de tovenaar moeten voorkomen. Hij had hen moeten beschermen, met hen mee moeten vechten, maar hij had er enkel voor gezorgd dat hun zicht vertroebeld werd door de regen, de heften van hun zwaarden glibberig en klam. Fili's schoenen sopten van water en bloed en het water sijpelde uit zijn snor.
'Lili, wacht,' zei hij, 'je moet niet zomaar met hem meegaan.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'We gaan alleen naar de rivier?' Ze gaf Fili een knuffel, 'maar oke, als jij het zegt.' Ze glimlachte naar haar broer.

Fili streek even door haar harne. Hij was blij dat ze veilig was en ongedeerd uit het gevecht met de orks was gekomen. Hij betreurde alleen het feit dat Bombur, die haar had moeten beschermen, daarbij het leven had gelaten, al wist hij dat hij uiteindelijk toch voor zijn zus gekozen zou hebben als hij de keuze had gehad wie er moest blijven leven.
' Ik loop wel mee,' zei hij. Wie wist wat de tovenaar van plan was of wat voor blinder hij nu weer zou begaan.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

{Sorry dat mn post even duurde... Tijd, zin en inspiratie was laatste tijd ver te zoeken ):}

'Nog steeds, als je wilt kan ik je de beginselen leren van het vechten met een dolk en je boogschietvaardigheden verbeteren,' bood Elrohir de jonge hobbit aan. 'Ieder hier die nog niet zo bedreven is met de wapens, moet echt meer leren, wilt hij overleven.'
Toen de hobbit door een andere elf werd gevraagd om hem te helpen, liet hij ze. Hij meende dat ze meer aan hem zou hebben, wat betreft het genezen van wonden, gezien hij veel van zijn vader geleerd had. Maar hij liet haar maar, gezien ze zich blijkbaar meer op haar gemak voelde bij de open hobbit, dan bij een onbekende elf, iets wat hij ergens wel begreep.
Ieder leek zich klaar te maken om verder te gaan. Hij overkeek het geheel nog even en zag Angel ergens staan en een lichte opluchting overviel hem. Ergens voelde hij zich verantwoordelijk voor haar. Hij wilde ook niet dat Halbarad één van zijn rangers zou verliezen.
'Het gevecht een beetje overleefd?' vroeg hij haar, nadat hij op haar afgelopen was.

[ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 20:48 ]

Stenenlikker

(Jippie Elliie is er weer, een of andere manier een fan mijn favo elven, net als zijn broer, maar na Fëanor en zijn zonen )

Angel keek op toen ze haar veldfles pakte, Niemand had gereageerd op haar vraag om water te halen en dus was ze van plan om maar gelijk wat water te halen zodat ze ook optijd weer weg kon.
Ze had Elrohir niet eens horen aan komen, maar ja, dacht Angel, de voetstappen van een elf zijn ook zacht. Nu keek ze recht in de grijze elfen ogen van Elrohir, wat waren ze knap.
'Ja ik ben nog heel,'antwoorden ze op zijn vraag. 'Ben wel bijna geroosterd door die draak van een tovenaar, maar ik leef.En jij?, ben jij nog heel?'
Ze ze raar op gekeken hebben als de zoon van Elrond,halfelf, dit kleine gevecht niet had overleeft.

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

'Glordion! Trek je zwaard nu!'
Larduin trok zijn eigen zwaard ook en beveelde Glordion steeds naar achter te stappen.
'Linkervoet naar achter, rechtervoet naar achter. Houd je zwaard hoog en recht en stevig.'
Larduin stapte steeds naar voren maar zonder aan te vallen. Hij wouw Glordion's voetenwerk testen en die waren licht en vlot maar stevig.
'Goed voetenwerk! Buk, maak een kruislingse stap naar rechts en sla toe, nu!'
Hij zwaaide zijn zwaard rakelings boven de jongen zijn hoofd en voorbereid om zijn tegenaanval af te slaan. "Kleng", klonk het toen de zwaarde tegen elkaar aan knalden.
'Wees geconcentreerd in een gevecht en denk niet te veel na, dan raak je snel afgeleid. Blijf gefocust en aarzel nooit om te toe te slaan wanneer je kan. Ik ga je straks leren hoe je een vijand ontwapend, maar voor nu drink maar even wat.' Larduin gooide hem zijn waterkruik toe.

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

Ithilwen keek in het rond en zag Myrio, niet geheel tot haar verbazing, bij Minas staan. Daarnaast waren Angel en Elrohir, wat haar een gevoel van rust gaf. Ze hadden het in ieder geval overleefd. Met lichtjes wiebelende benen liep ze naar het tweetal toe.
'Hé,' zei ze zacht. 'hoe is het met jullie?' Ze legde een hand op Myrio, die zachtjes briesend zijn neus tegen haar gezicht duwde. Het was fijn om haar oude vriend weer te zien, die herinnerde haar aan tijden dat het beter was. Zoals de kleine vrolijke momenten die ze met Thranduil had gehad, dacht ze onwillekeurig. Het irriteerde haar dat ze daar meteen aan dacht, maar de momenten dat ze hem een kleine glimlach had kunnen ontlokken waren inderdaad uit betere tijden. Voor deze aanval, voor al die onschuldigen stierven... 'Heeft iemand van jullie iets te eten, ik heb een beetje veel bloed verloren en ik kan wel wat gebruiken.' mompelde ze lichtjes beschaamd, dit onderwerp deels aansnijdend om niet aan alle doden te denken.

Glordion, zoon van tunir

geschrokken trok de jongen zijn zwaard. Bij elke stap dat Larduin dichterbij zette stapte Glordion achteruit. Hij bewoog zijn voeten zo voorzichtig mogelijk en zette ze zo stevig als hij maar kon.
'Goed voetenwerk! Buk, maak een kruislingse stap naar rechts en sla toe, nu!'
Bij de nu zag de jongen een zwaard rechtstreeks naar zijn hoofd vliegen instinctief en geschrokken bukte hij zich, maakte een kruislingse stap maar toen moest hij even nadenken wat het volgende was. Uiteindelijk sloeg hij maar gewoon in de richting van Larduin. Met veel kabaal raakte zijn zwaard het andere zwaard. Glordion hijgde van inspanning. Het zwaard was zwaarder dan hij verwacht had. Hij liet het een beetje zakken.
'Wees geconcentreerd in een gevecht en denk niet te veel na, dan raak je snel afgeleid. Blijf gefocust en aarzel nooit om te toe te slaan wanneer je kan. Ik ga je straks leren hoe je een vijand ontwapend, maar voor nu drink maar even wat.'
Glordion ving de kruik die Larduin naar hem toe gooide handig op en nam een paar slokken. Hij keek ernaar uit om te leren iemand te ontwapenen.

[ bericht aangepast op 6 okt 2014 - 16:15 ]

Alles heeft betekenis, ook niets

Mayim zat geduldig aan de kant en had met plezier toegekeken hoe de elf de kleine jongen had leren met een zwaard om te gaan. Glordion zuchtte nadat hij zijn dorst had gelest en ze kon de motivatie bijna van zijn houding aflezen.
Haar blik gleed verder, naar het zwaard dat nu met zijn punt naar beneden wees. Het was niet bepaald een wapen dat op maat van de jongen gemaakt was, maar momenteel hadden ze vermoedelijk niet veel beters voor handen.
'Zodra je met dat zwaard kan vechten, zal je wel met de meeste zwaarden van die lengte voorhanden kunnen.'

“The heart is an arrow. It demands to aim true."