MSV - Midden Aarde - Speeltopic 4 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 23 juni 2015 - 21:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Glordion, zoon van tunir

Glordion keek naar zijn zwaard dat iets boven de grond sleepte. Het was korter dan de meeste zwaarden die hij zag maar nog altijd zwaar. Hij snapte waarom Larduin hem dat kleinere zwaard had gegeven en niet een normaal zwaard. Een ander zou hij nooit kunnen optillen.
'Zodra je met dat zwaard kan vechten, zal je wel met de meeste zwaarden van die lengte voorhanden kunnen.' De jongen keek op en zag Mayim staan. Een voorzichtig lachje verscheen op zijn gezicht.
'Dan moet ik eerst zien dat ik het omhoog krijg. Ik was niet echt de sterkste van mijn dorp.' Eigenlijk, maar dat zei hij niet luidop, was hij de zwakste. De meeste jongens waren veel sterker dan hem. Vaak probeerde de jongen met de rest mee te doen maar bij de krachtspelletjes was hij zwaar in het nadeel. Soms vochten ze met stokken en in het begin probeerde hij zo hard mogelijk terug te slaan maar uiteindelijk leerde hij meer het ontwijken. Met slimme trucjes en goed gezette voeten won hij soms. Terwijl de anderen hun brute kracht gebruikten dacht hij snel na. bij verstoppertje en tikkertje was hij veel beter dan elke andere dorpsjongen. Zo had hij zijn plaatsje in de groep veroverd.

Alles heeft betekenis, ook niets

Mayim Chariani grijnsde als een wolf.
'Daar moet je je niet al te veel zorgen om maken. Wie niet sterk is, moet dat maar compenseren met zijn snuggerheid. Bestudeer je vijand. Orks raken in de war van snelle bewegingen. Het pantser van mensen en elfen laat hun keel onbedekt, maar ze zijn erop voorbereid dat je hen daar raakt. Richt op hun schenen of knieholtes, of onder hun oksels als je daarbij kan.'
Ze was even stil en keek het jongetje aan. Ergens herinnerde hij haar aan een klein meisje dat erg lang geleden niets liever had gewild dan net zo worden als een veel ouder, bedrevener persoon. Aan kracht had het haar van nature al ontbroken, aangezien ze niet tot het mannelijke geslacht had behoord.
'Je kan jezelf ook sterker maken. Tors voorwerpen heen en weer. Begin met eerder lichte, en bouw dan langzaam op. Leer op je handen lopen. Probeer in hoge bomen te klimmen', ze was even stil. Het duurde even eer ze zich weer alle bijzonderheden van haar eigen opleiding herinnerde - en dan voornamelijk het deel waarop er niet werd gehamerd hoe ze de keel van een slapende man kon oversnijden.
'Desnoods kan ik je binnenkort misschien een aantal dingen tonen. Als je niet te bekaf bent van je trainingen met Larduin, tenminste.'

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

Glordion zoon van tunir

Glordion dacht na, in bomen klimmen kon hij al zonder problemen. die tips tegenover de rassen waren best handig maar hij hoopte dat hij nooit een mens of een elf moest aanvallen. voorwerpen heen en weer sleuren zou hij zeker moeten doen als oefening. Op handen staan kon hij al een tijdje maar hij was wel snel moe. Die extra lessen zou hij wel kunnen gebruiken. Er kwam een plannetje in zijn hoofd. Hij keek even of het stuk grond voor hem niet te pijnlijk was als hij viel. De jongen zette zijn handen en zwaaide zijn benen omhoog. Voorzichtig zette hij een paar stappen waarna hij een achterwaartse sprong maakte en zo weer recht kwam. Grinnikend keek hij naar Mayim.

Alles heeft betekenis, ook niets

'Wauw! Deze snelheid en behendigheid kan je levensredder worden Glordion. Van deze stijl kan je je eigen vechtstijl ontwikkelen. Trek je zwaard, ik ga je nu leren hoe je iemand ontwapend.'
Larduin hield zijn zwaard tegen die van hem en duwde zijn zwaard met een draaiende beweging 2 maal rond. Met een snelle beweging snelde het punt van zijn zwaard langs het heft van die van zijn tegenstander en zwiepte hem zo uit zijn hand.
'Het maakt niet perse uit hoe vaak je het ronddraait, zoals Mayim net zei; Orks raken in de war van snelle bewegingen, als je dus rap genoeg bent zou je hem zelfs met 1 beweging van wapen kunnen beroven. Probeer jij het nu maar eens!'

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

Glordion zoon van tunir

Glordion keek naar Larduin en trok zijn zwaard. Hij zette zijn voeten stevig en wachtte af. Larduin begon draaiende bewegingen te maken die voor de jongen bijna niet te volgen waren. Voor hij het wist was hij weerloos en zonder zwaard. Glordion keek de elf verbaast aan.
'Het maakt niet perse uit hoe vaak je het ronddraait, zoals Mayim net zei; Orks raken in de war van snelle bewegingen, als je dus rap genoeg bent zou je hem zelfs met 1 beweging van wapen kunnen beroven. Probeer jij het nu maar eens!' Glordion raapte zijn wapen op, keek even snel naar Mayim, die snel een lachje verborg, maar snel daarna was hij volledig geconcentreerd op de elf voor hem. Hij maakte een paar draaiende bewegingen, gewoon om ze onder de knie te krijgen, voor hij met een snelle beweging een poging deed om de elf voor hem zijn zwaard afhandig te maken.

Alles heeft betekenis, ook niets

Angel keek op toen Itilwen dichter beier kwam. Minas hinnikte vrolijk.
'Heey, Ithilwen, ja met mij gaat het goed, ik vertelde net aan Elrohir dat ik bijna geroosterd was door die tovenaar, maar hoe gaat het nu met jouw?'
Angel had haar goede elfenvriendin niet gezien tijdens het gevecht en hoopte dat ze wel oke was. 'Hoe is het met je elfen koning, heeft hij het overleeft?'
Angel geloofde niet dat de elfen heer zo snel kon sterven.

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

Het verbaasde Elrohir lichtelijk om te horen dat ook Angel de tovenaar leek te wantrouwen, maar het stelde hem ook wel enigszins gerust. Hij was in ieder geval niet de enige die twijfelde aan de acties van Ignatius.
'Op een paar schrammen na ben ik nog heel,' verzekerde Elrohir haar. Een korte glimlach verscheent, maar daarna stond zijn gezicht weer ernstig. 'Ik hoop dat die tovenaar niet nog meer problemen gaat veroorzaken,' mompelde hij. Alleen Angel zou het moeten kunnen horen. Hij wilde ook liever niet dat iemand anders zijn woorden opving, stel dat diegene de tovenaar welk vertrouwde en hem zijn woorden zou doorvertellen. In problemen met de tovenaar had hij nu helemaal geen zin, maar problemen veroorzaakt door de tovenaar zag hij al helemaal niet zitten.
Niet gauw daarna kwam Ithilwen hun kant op gelopen, blijkbaar was ze dus al klaar met de jonge hobbit.
'Met mij gaat het prima,' gaf hij haar als antwoord, 'maar met jou lijkt het niet helemaal in orde te zijn?' Na haar vraag liep hij naar zijn paard toe en haalde hij een stuk lembas uit de zadeltassen.
'Hier, dit zal je vast goed doen,' zei hij, waarna hij haar de lembas gaf.

Stenenlikker

Ithilwen verstijfde bij de vraag van Angel, waar ze liever geen antwoord op gaf. Gelukkig ging Elrohir verder met praten. Met trillende vingers pakte ze het stuk lembas aan en nam een hap. Toen ze het doorslikte voelde ze zich meteen al een stuk beter. Gauw nam ze nog een paar happen.
'Bedankt.Dat voelt al een stuk beter.' zei ze met volle mond. Ze blikte even op de anderen achter haar. 'Wat denken jullie, zouden we vandaag nog verder gaan?'

Sorry, klein stukje. Heb vandaag keihard gesjouwd, geknoopt etc. dus mijn vingers trillen te erg om echt goed te typen... ^^

Thorin vond het op z’n zachtst gezegd irritant dat zijn groep metgezellen zo zachtzinnig bleek. Sommigen zaten hun wonden nog te likken, terwijl anderen deze verspilde tijd rekten door het als een oefensessie te gebruiken. De tovenaar was verdwenen om wat er te gaan halen en de dag vorderde. Verderop lag een stad in as en rondom hen stonk het naar bloed, verkoolde lichamen en uitwerpselen.
‘Het wordt tijd dat we verder gaan!’ riep hij.
Als niemand anders het voortouw nam, deed hij het wel.

Every villain is a hero in his own mind.

Glordion, zoon van Tunir

"Het word tijd dat we verdergaan!" Glordion stopte halverwege zijn beweging, helemaal afgeleid.
"AUW!" Larduin had hem een tik met de platte kant van het zwaard gegeven. Verontwaardigd keek hij naar de elf.
"Dat deed pijn!"

niet veel inspiratie

Alles heeft betekenis, ook niets

@Anneleen, je hoeft niet steeds te herhalen wat anderen zeggen, zoals nu bij Thorin en een tijdje geleden ook bij een ander personage.
Die eerste zin kun je gewoon weglaten. (:

Every villain is a hero in his own mind.

Cyrith schreef:
@Anneleen, je hoeft niet steeds te herhalen wat anderen zeggen, zoals nu bij Thorin en een tijdje geleden ook bij een ander personage.
Die eerste zin kun je gewoon weglaten. (:

Alles heeft betekenis, ook niets

'Blijf geconcentreerd, ten allen tijden. Raak niet afgeleid. En.. Auw? Wat auw?
Larduin pakte Glordion speels bij zijn oor beet en draaide em' een beetje
'In deze wereld moet je leren om gaan met pijn. Pijn is iets wat letterlijk dwars zit, zo erg dat je ook letterlijk geblokkeerd bent. Wat je nu en net voelde doet zeer. Zeer is iets waar je doorheen kan vechten, wat je kan negeren. Laat het je het gevoel geven dat je sterker wordt. Laat merken dat je geen watje bent. Een ork zal hoe dan ook niet stoppen, ook al roep je 100 keer auw. Let op waar je loopt ik ga je straks weer opnieuw testen en dan begint de volgende les.'

[ bericht aangepast op 17 okt 2014 - 12:55 ]

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

Legolas stak zijn mes weer terug in zijn riem en hoorde de dwergenkoning roepen. Voor deze keer gaf hij hem gelijk. Hij liep naar zijn paar toe die een eind verderop stond te grazen. Cyll hinnikte toen zijn berijder hem over zijn neus aaide en hem naar het midden van de groep toe leidde. Tot nu toe scheen hij de enige te zijn die had geluisterd. Legolas' blik gleed over de rest van het gezelschap en zag Ithilwen en Elrohir bij een van de mensen staan. Hij liep naar hem toe, op de voet gevolgd door Cyll. Hij ving nog net de laatste zin van Ithilwen op.
'Als iedereen zich nu klaar zou maken zouden we in bijna geen tijd vertrokken zijn,' beantwoordde hij haar vraag. 'De dwerg probeert iedereen nu in beweging te krijgen.'

-

Glordion knikte. Hij stapte naar zijn paard en met wat moeite kroop hij erop. Met een fluitsignaal riep hij het hondje. De jongen keek in het rond om te zien hoe ver de rest zat. Iedereen begon in beweging begon te komen en diegenen die een paard hadden liepen ernaar toe. Met een klein signaal stuurde hij het paard naar Mayim.
"Ik weeg maar weinig en het paard kan ons beiden wel dragen."

Alles heeft betekenis, ook niets