MSV - Midden Aarde - Speeltopic 4 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 23 juni 2015 - 21:07 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Peredhel schreef:
[Thranduil kan wel verder hoor... daar hoeven jullie niet op te wachten. xd]

'Ik volgde deze troep al een tijdje,' beantwoordde Ehriänae zijn vraag. 'Ik trek graag door de natuur en ik heb in de loop der era's ontdekt dat de bewegingen van orktroepen je precies vertellen wat er gaande is in Midden Aarde.' Ze haalde even haar schouders op. 'Toen ik zag dat jullie hulp nodig hadden, hebben mijn metgezellen en ik ons maar van onze beste kant laten zien.'

'Mijn naam is Larduin Paarthunax, ik ben een krijger uit het Demsterwold. Ik ben samen met koning Thranduil en een paar andere elven gekomen om Thorin Oakenshield te steunen met zijn reis naar Erebor. Ik weet niet of je het verhaal kent maar Erebor was het thuis van Thorin, alleen deze bergstad is ingenomen door een draak. Ik ga je niet verplichten mee Erebor in te gaan zodra we er zijn, je kan dan in Meerstad blijven als je dat wilt. Ooit was er een stad heel dicht bij Erebor genaamd Daehl, alleen die is verwoest door de draak Smaug. Volg mij.'
Larduin liep naar het levenloze lichaam van Ireth Saralönde. Ireth was niet groot en haar zwaard ook niet. Dus pakte het zwaard uit haar hand en veegde het schoon en presenteerde het aan Glordion.
'De vrouw die hier ligt haar naam was Ireth Saralönde, ze was een hele goede krijger. Ik geef je haar zwaard en wil dat je hem gebruikt in al haar eer. Ik zal je tijdens onze reis trainen en beschermen, Glordion zoon van Tunir!'

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

Oh, die post heb ik denk ik gemist.

Thranduil gebaarde met zijn hand. 'Nee, inmiddels heb ik al vernomen wat er aan de hand is.' Hij liep naar zijn zwaard toe, dat een eindje verderop lag en stak deze terug in de schede. 'Is iedereen in staat om verder te gaan?'

Every villain is a hero in his own mind.

Chase luisterde naar de wijze woorden van Elrohir. Hij had altijd al gehoord dat elfen wijze wezens waren en nu kwam hij erachter dat dit ook echt zo was. Hij blikte even op de dolk en haalde zijn schouders op. 'Gawain drukte hem in mijn hand, voordat hij me het gevecht induwde,' zei hij zacht en keek de elf aan. 'Ik was van plan om het terug te geven. Ik kan een beetje met pijl en boog overweg, maar verder heb ik nog nooit wapens gehanteerd,' zuchtte hij en glimlachte vaag. De elfen waren vriendelijk.

You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.

Glordion, zoon van Tunir

"Dank u, ik zal het zwaard met eer gebruiken en proberen niet in de weg te zitten" De jongen sprak in pure ernst. Te ernstig voor een jongen van maar tien jaar.
Verbaast pakte de jongen het kleine zwaard aan, stak het in de bijhorende schede en volgde de man. Hij kon hem maar met moeite bijhouden. Ondertussen verwerkte hij de berg van informatie in een korte tijd. Elven, dat waren die lange wezens dus. de jongen had niet verwacht dat hij ooit een levende elf zou zien. Nu hij opnieuw in het rond keek realiseerde hij zich dat die kleine mensjes die hier rondliepen waarschijnlijk dwergen waren. Glordion ging er van uit dat die met de grote voeten ook dwergen waren maar van een andere soort waarschijnlijk.

Alles heeft betekenis, ook niets

Ithilwen sprong meteen overeind, wankelde even door het bloedverlies en rechtte haar rug.
'Voor zover ik kan zien wel, mijnheer. We hebben enkele nieuwe reisgenoten en een jongen erbij, maar dat mocht niet baten, want de elven zullen zich wel redden en de jongen is onder de hoede van Larduin.' sprak ze. Ze vroeg zich af of zijn karakter was veranderd door de klap op zijn hoofd, want ze had juist het idee dat hij haar een beetje begon te mogen. Tot het gevecht. Maar uit zijn houding tegenover tegenover haar op dit moment liet hij duidelijk blijken dat hij een veel hogere positie was en dat zij enkel een lijfwacht was. Hij had het volste recht om haar te laten opdraven terwijl ze gewond was en vervolgens te melden dat ze niet meer nodig was. Maar toch vond ze het niet erg ,fijn hij was weer net zo'n eikel als toen ze zich had aangeboden.
'Mijnheer, ik wil u liever niet lastigvallen, maar heb ik permissie om mijn wonden te verzorgen?' vroeg ze kleintjes.

(Ah, ik dacht al, het is niets voor jou om niet te reageren ^^)

[ bericht aangepast op 19 sep 2014 - 15:16 ]

Mayim kon niet anders dan opgelucht zijn toen een van de elfen zich over de kleine jongen ontfermde, aangezien het angstzweet haar was uitgebroken bij de gedachte om voor een kind te zorgen. Toch voelde ze zich ook eenzaam toen ze alleen in deze groep stond.
Ze kende maar twee elfen en die waren momenteel in geen zeeën te bekennen. Ze zuchtte, kneep haar ogen tot spleetjes en gluurde naar de plek waar Glordion en de elf stonden. Ze had het gevoel dat ze er later nog spijt van zou hebben, maar wist dat dat lag aan haar eerder asociale karakter. Ze stapte behoedzaam op de twee af, terwijl ze in zichzelf er op hamerde dat het geen kwaad kon om anderen te leren kennen.

[ bericht aangepast op 19 sep 2014 - 21:51 ]

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

Thranduil zag dat haar hoofd al verbonden was, maar haar arm bloedde nog. 'Waarom heb je dat niet eerder gedaan?'
Hij had vernomen dat er zelfs mensen waren begraven toen hij buiten westen was, dus dan had zij ook best wat bloed moeten kunnen wegvegen.

Every villain is a hero in his own mind.

Glordion, zoon van Tunir

Terwijl Glordion aandachtig luisterde naar Larduin zei iets hem dat er iemand aan kwam. Hij draaide zijn hoofd om en zag Mayim op hen af lopen. De jongen vond het raar dat ze er zo zenuwachtig uitzag. Hij had gedacht dat zo iemand aardig als haar wel snel in de groep zou opgenomen zijn. Voor de eerste keer sinds hij zijn ouders dood op de grond zag liggen verscheen er een oprechte glimlach. Hij zwaaide naar Mayim terwijl zij zenuwachtig dichterbij kwam.

Alles heeft betekenis, ook niets

Larduin trok een wenkbrauw op toen hij Glordion zag zwaaien naar de vrouw die op hen afliep. Larduin glimlachte, er zaaide tot nu toe geen angst in de ogen van Glordion. Larduin was er ook om te voorkomen dat dat ooit nog zou gebeuren.
'Jullie hebben duidelijk al kennis gemaakt. Mijn naam is Larduin Paarthunax uit het Demsterwold. Kalm aan, er is geen reden om nerveus te zijn. Wie bent u?' Vroeg Larduin aan de ietwat nerveuze vrouw

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

'Ik ben Mayim Chariani', antwoordde ze. Ze besloot gauw dat het misschien geen brilliant plan zou zijn om haar woonplaats te vermelden, aangezien er enkel zonderlingen in ruïnes verbleven en ze wilde elf noch jongen reden tot wantrouw schenken. Daarom hield ze het iets algemener: 'Uit Enedwaïth. Ik heb me nog maar net bij dit... Unieke gezelschap gevoegd.' Ze merkte dat Glordion een zwaard droeg, wat haar deed glimlachen. Zelf had ze de beginselen van het wapen wel geleerd, maar zelf droeg ze het niet.

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

'Ik... Sha'rin was bezig ermee, maar toen ik er achter kwam dat u gewond was, ben ik eerst met u bezig geweest. Chase, een van de hobbits, bood aan om me te helpen toen u in orde bleek te zijn, maar u wenste mij te spreken.' mompelde ze. Er steeg een beetje schaamrood naar haar wangen. 'Ik kon uw orders niet negeren, mijnheer.'

Lili liep samen met Ignatius de Blauwe naar een riviertje om water te halen.

Thranduil gaf een knikje. 'Je hebt mijn permissie.'

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen zuchtte opgelucht en maakte een wankele buiging. Toen liep ze naar Chase toe, die in gesprek was met Elrohir.
'Chase, ik-ik heb even hulp nodig.' mompelde ze uitgeput.