Once Upon A Time (speeltopic) ~4 - Speeltopics

Link naar 1:
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177516
Link naar 2: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177597&page=20
Link naar 3: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=177656

Het was een mooie dag in Storybrooke, alle vloeken waren verbroken en de doden waren weer tot leven gekomen. Mensen uit alle werelden waren samen, kinderen speelde buiten en volwassenen kletsen samen.

De dagen werden slechter er liep een moordenaar rond die ze niet kunnen pakken, tegelijkertijd belanden er veel mensen in het ziekenhuis, er zijn vloeken bezig. Zouden ze het nog wel kunnen redden?

[ bericht aangepast op 17 mei 2016 - 7:55 ]

Ruby

Graham ging op een rotsblok zitten, ik volgde hem op de voet. "Ik ben niks anders gewend. Ik leefde niet graag onder de mensen. Nou ja het zit zo. Als je lang genoeg bij een ander soort ben leer je ze vanzelf te begrijpen. Hun lichaamstaal was echter wel belangrijk." Ik knikte en ging naast hem zitten. Hij woelde met zijn hand door zijn haar. "Of ik door ze geaccepteerd werd? In het begin niet, maar," Ik merkte dat hij steeds tussendoor even afdwaalde. "je moet je plek leren te bemachtigen in een roedel. Dat heb ik uiteindelijk weten te doen en tja, sindsdien kon de groep niet meer zonder mij en ik niet met hen." Ik knikte. Kon ik maar in zijn hoofd kijken wat daar nu in omging. 'En je moeder?' vroeg ik opnieuw. 'Waar is je familie nu? En waarom woon je niet meer bij ze?' vroeg ik voorzichtig. Ik zou zijn familie graag ontmoeten. 'Sorry als ik teveel vraag,' zei ik beschaamd. Ik leek wel een dolle pup.

---

When you believe your dreams come true

Ginny Weasley

"Ik zal je zeker niet vergeten en dat van het afspreken is een deal," zegt ze terwijl ze me omhelst. "Ik houd je er aan!" Ik glimlachte "Het is misschien niet gepast het nu te vragen, maar het ziekenhuis moet weten dat ze nog leeft. En ga misschien ook even een rolstoel halen. Dan kan ik ook wat bewegen!"

Graham

Terwijl ik mijn verhaal deed nam Ruby plaats naast mij op het rotsblok. Met haar hand woelde ze door mijn haar heen. 'En je moeder?' Ruby stelde de vraag opnieuw aan mij. 'Waar is je familie nu? En waarom woon je niet meer bij ze?' Ruby bleef maar vragen verzinnen. Ik voelde langzaam de tranen opkomen, maar ik probeerde deze binnen te houden. Echter voelde ik er al één over mijn wang glijden. 'Sorry als ik teveel vraag,' Ondanks de tranen moest ik lachen om Ruby. Haar nieuwsgierigheid maakte mij niet uit. "Ik vermoed dat ze niet zijn meegekomen met de vloek." Het was een kleine leugen. Het echt verhaal zou ik nog wel een keer vertellen.

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

Een eenzame traan liep over Graham's wang, met mijn duim veegde ik hem weg. Gelukkig kon hij nog lachen. "Ik vermoed dat ze niet zijn meegekomen met de vloek." Ik sloeg mijn arm om hem heen. 'Je mist ze hè?' Ik gaf hem een zoen op z;n wang. 'Ik had ze graag willen ontmoeten. Misschien kan Regina iets doen?' Ik wist al bijna zeker dat hij Regina's hulp niet wilde. 'Ik kan je wel wat vertellen over mijn familie, als je dat wil horen?' Ik slikte, eigenlijk had ik nooit iemand wat verteld. Alleen Snow wist het, omdat zij overal bij is geweest. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan, waarom zei ik dat nou. Stiekem hoopte ik dat hij nee zou zeggen.

---

When you believe your dreams come true

Ik druk op de rode knop waarna ik zeg dat Maria-Elena Amaliya Kyriakou wat haar volledige naam is ontwaken is. Daarna pak ik uit een andere kamer de rolstoel. "Geregeld," zeg ik grijzend terwijl ik Ginny op de rolstoel zet.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Graham

De traan die over mijn wang rolde veegde Ruby weg met haar duim. Ze sloeg haar armen om me heen wat fijn voelde. 'Je mist ze hè?' Ze gaf me een zoen op mijn wang. Steeds wanneer we elkaar aanraakte kreeg ik een warmer gevoel van binnen. 'Ik had ze graag willen ontmoeten. Misschien kan Regina iets doen?' Regina? Ik wist mijn emoties in te houden, maar dat was de laatste persoon waar ik nu eigenlijk over wilde praten. 'Ik kan je wel wat vertellen over mijn familie, als je dat wil horen?' de lichaamstaal van Ruby verraadde haar dat ze dit niet wilde. "Als je het niet wilt hoeft het niet." zei ik met een glimlach. Waarop ik haar nu een kus op de wang gaf. "Je kende mijn moeder Farischa?" vroeg ik Ruby.

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

"Als je het niet wilt hoeft het niet." glimlachte Graham naar mij. Hij gaf mij een kus op mij wang. Ik schudde mijn hoofd 'Nee, je hebt er recht op om het te weten.' Zenuwachtig speelde ik met mijn haar. Ik was bang voor zijn reactie als hij alles zou horen. Maar het was ook tijd om mijn verhaal een keer te delen met iemand. 'Zoals je weet ben ik opgegroeid bij Granny. Op jonge leeftijd had ik mijn ouders verloren. We woonden in een klein dorpje in The enchanted forest. Ik was gelukkig en verliefd, op een jongen Peter.' Ik slikte, ik had zijn naam al lang niet meer uitgesproken. 'Het was een koude winter, het was wolf season. Dit betekende dat iedereen op tijd binnen moest zijn, want het dorp werd geteisterd door een... door een bloeddorstig monster.' Ik durfde Graham niet aan te kijken. Op een koude morgen leerde ik Snow kennen, toen ze in de kippenschuur was gaan schuilen voor het monster. En op de vlucht voor Regina.' grinnikte ik. 'Ze mocht een tijdje bij ons blijven. Maar het monster had die nacht weer toegeslagen, het was dit keer niet alleen bij een paar schapen gebleven maar ook een aantal mensen.' Ik huiverde. 'Snow White en ik volgden de sporen en zo kwamen wij bij Peter uit. De volgende nacht bonden wij hem vast, zodat hij geen schade kon aanrichten als wolf.' Ik stopte even en keek naar de grond. 'Peter was de wolf niet.' Ik keek Graham met tranen in de ogen aan. 'Peter was de wolf niet,' herhaalde ik zachtjes. Alles kwam weer naar boven, alles wat ik al jaren had weggestopt, alles wat zoveel pijn deed. Beelden flitsten voor bij, het aan stukken gereten lichaam van Peter. 'Ik ben een monster.' fluisterde ik. Ik begroef mijn hoofd tussen mijn knieën.

---

When you believe your dreams come true

Graham

Ruby schudde haar hoofd nadat ik had gezegd dat ze het niet hoefde te vertellen. 'Nee, je hebt er recht op om het te weten.' Ik was blij dat Ruby het me alsnog vertelde. De lichaamstaal van Ruby was makkelijk af te lezen. Veel makkelijker dan die van Chanouk. Ik knikte toen Ruby vertelde over haar ouders en Granny. Dit was het stuk wat ik wist en nu zou het stuk komen wat ik niet wist. Ze vertelde over haar eerste liefde, Peter. Ik was zeer benieuwd waarom het niks tussen hen is geworden. Er was vast iets ergs gebeurd, want Ruby leek moeite te hebben met zijn naam uit te spreken. 'Het was een koude winter, het was wolf season. Dit betekende dat iedereen op tijd binnen moest zijn, want het dorp werd geteisterd door een... door een bloeddorstig monster.' Het viel me op dat Ruby me niet meer aankeek terwijl ze haar verhaal deed. Van de enthousiaste Ruby was ze opeens de onzekere Ruby voor mijn gevoel geworden. Het was gek dat mensen zo snel van gedrag konden omslaan. 'Op een koude morgen leerde ik Snow kennen, toen ze in de kippenschuur was gaan schuilen voor het monster. En op de vlucht voor Regina.' ruby grinnikte, maar dit was het moment waarop ik besefte dat het al zover in de tijdlijn zat dat ik mijn hart was kwijtgeraakt doordat ik Snows leven had gespaard. 'Ze mocht een tijdje bij ons blijven. Maar het monster had die nacht weer toegeslagen, het was dit keer niet alleen bij een paar schapen gebleven maar ook een aantal mensen.' Ruby begon te huiveren. Met mijn hand legde ik haar hoofd op mijn schouder waarna ik mijn arm om haar heen sloeg. Dat er mensen waren gedood kon mij eigenlijk vrij weinig schelen. De jacht op wolven zou in die tijd gestopt moeten worden. Het was mijn missie om dat te bereiken, maar ik had gefaald. 'Snow White en ik volgden de sporen en zo kwamen wij bij Peter uit. De volgende nacht bonden wij hem vast, zodat hij geen schade kon aanrichten als wolf.' Ruby haalde haar hoofd van mijn schouder en tuurde naar de grond. 'Peter was de wolf niet.' Ruby draaide haar gezicht mijn kant op en ik zag de tranen in haar ogen. 'Peter was de wolf niet,' herhaalde ze zichzelf. 'Ik ben een monster.' fluisterde ze. Ze begroef haar hoofd tussen haar knieën. Ik sprong van het rotsblok af en ging voor haar staan. Met mijn hand tilde ik haar kin op, zodat ze me recht in de ogen aankeek. "Ruby," fluisterde ik zachtjes. "jij bent alles behalve een monster." ik probeerde haar gerust te stellen.

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

Grahams hand tilde mijn kin op en keek mij recht in de ogen aan. "Ruby," fluisterde hij zachtjes. "jij bent alles behalve een monster." zei hij geruststellend. 'Snap je het dan niet? Ik heb Peter vermoord.' Ik wilde het wel uitschreeuwen. 'Als ik geen monster ben, dan ben ik wel een moordenaar.' Met een betraand gezicht keek ik Graham pijnlijk aan. 'Mijn moeder,' ging ik vervolgens verder. 'Ze was niet dood, ik heb op latere leeftijd ontmoet. Eindelijk had ik een pack gevonden waar ik bij kon horen. Mij moeder was net zoals ik.' Ik glimlachte kort, maar deze werd snel verbittert. Helaas was deze periode maar kort. Snow was erg belangrijk in mijn leven, maar mijn moeder vond haar een verrader. Ze wilde Snow vermoorden, maar dat kon ik niet toestaan. Het werd haar dood. Het was een ongeluk, maar wel mijn schuld.' Ik droogde mijn ogen af. 'Dus monster omschrijft mij best goed. Wie vermoord er nou haar eigen moeder?' zei ik bitter.

---

When you believe your dreams come true

Graham

'Snap je het dan niet? Ik heb Peter vermoord.' Ik probeerde neutraal te blijven kijken. 'Als ik geen monster ben, dan ben ik wel een moordenaar.' De tranen bleven over haar wangen rollen, terwijl ik daar machteloos stond. 'Mijn moeder,' het verhaal ging verder. 'Ze was niet dood, ik heb op latere leeftijd ontmoet. Eindelijk had ik een pack gevonden waar ik bij kon horen. Mij moeder was net zoals ik.' Ik glimlachte kort, maar deze werd snel verbittert. Helaas was deze periode maar kort. Snow was erg belangrijk in mijn leven, maar mijn moeder vond haar een verrader. Ze wilde Snow vermoorden, maar dat kon ik niet toestaan. Het werd haar dood. Het was een ongeluk, maar wel mijn schuld.' Terwijl Ruby haar tranen weg veegde besefte ik nu pas dat Ruby en ik allebei onze familie hadden opgeofferd voor Snow. 'Dus monster omschrijft mij best goed. Wie vermoord er nou haar eigen moeder?' Ik was sprakeloos. Ik kon niks zeggen en was gewoon verbijsterd. "Je bent geen monster, je bent ook geen moordenaar. Jij bent gewoon Ruby. Mijn Ruby." Ik gaf Ruby een kus, terwijl ik gelijk iets voelde. Het was geen liefdesgevoel. Nee, het was een gevoel die ik hoopte nooit meer te voelen.

[ bericht aangepast op 21 mei 2016 - 23:05 ]

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

Ik zag de verbijstering op zijn gezicht. De moed zakte mij in de schoenen. "Je bent geen monster, je bent ook geen moordenaar. Jij bent gewoon Ruby. Mijn Ruby." zei Graham na een korte stilte. Een gevoel van opluchting overspoelde mij. Hij vond mij geen monster? Een klein glimlachje sierde mijn lippen. Kort daarop kreeg ik een kus. 'Wat moet ik toch zonder jou?' zuchtte ik blij. Ik weet niet hoe hij het deed, maar elke keer wist hij mij op de juiste manier te troosten. Telkens weer accepteerde hij mij om wie ik was. Hij was één van de weinige personen die ik in mijn hart toeliet. Ik had nu ook het gevoel dat ik eindelijk het hoofdstuk Peter kon afsluiten. Blij zoende ik hem weer. 'Bedankt dat je er altijd voor mij bent.'

---

When you believe your dreams come true

Graham

Een glimlach nam de plaats van de bezorgdheid in op haar gezicht. In een fractie van een seconde kneep ik mijn ogen fijn, het leek net knipperen. Ik deed alsof ik jeuk had op mijn borst en streek met mijn hand over mijn borst. 'Wat moet ik toch zonder jou?' zuchtte Ruby blij. Een glimlach verscheen nu ook op mijn gezicht. we zoenden weer met elkaar. 'Bedankt dat je er altijd voor mij bent.' Terwijl onze lippen elkaar nog aanraakte mompelde ik wat tussen het zoenen door. "Jij zou hetzelfde gedaan hebben. Ik ga af op het gevoel van mijn hart."

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

Jij zou hetzelfde gedaan hebben. Ik ga af op het gevoel van mijn hart." mompelde hij. Ik knikte, het klopte wat hij zei. Ik had zijn handelingen daarvoor gevolgd. Had hij ergens pijn? Of verborg hij iets? 'Wat is er?' vroeg ik hem scherp. Ik voelde wel dat hij zich niet helemaal ontspande. Ik keek hem doordringend aan. Tegelijkertijd had ik weer ruzie met mijzelf. Waarom moest ik altijd zo direct zijn? Maar mijn nieuwsgierigheid won het altijd van het stemmetje. Vragend keek ik hem aan.

---

When you believe your dreams come true

Graham

Dit gevoel, hoe kon het terug zijn? Het hart wat Regina had, had ik weer op één of andere manier terug door Ruby of... Was Regina heel de tijd een spelletje met me aan het spelen? Maakte zij al deze gevoelens voor Ruby? Deed ze dit om Ruby gelukkig te maken? 'Wat is er?' Ruby keek me doordringend aan. Het wolveninstinct had de kleine beweging opgemerkt. "Ik kreeg net even een steek in mij zij." Het was een leugen voor eigen best wil. Ruby zou zich niet opnieuw zorgen moeten maken over mij. Het bleek ook te mooi om waar te zijn dit alles. Er was voor mij weer een probleem op het lijstje terecht gekomen. "Zullen we naar huis gaan?" vroeg ik toen maar snel.

---

Do I look like Mother Teresa?

Ruby

"Ik kreeg net even een steek in mij zij." Ik trok mijn wenkbrauw op. "Zullen we naar huis gaan?" zei hij toen snel. Verbaast keek ik hem aan. 'Uhh, oke als jij dat wil. Maar je weet dat ik nu...' ik keek hem ongemakkelijk aan. 'Nouja bij Regina woon.' Ik pakte zijn hand en begon te lopen. Ik had geen zin om Granny nu onder ogen te komen. Ik vond het jammer dat hij mij niet volledig vertrouwde en gewoon vertelde hoe het allemaal zat. Toch kon ik niet boos op hem worden. Ik hoopte dat hij zich in verloop van tijd durft open te stellen. Net zoals ik net had gedaan.

---

When you believe your dreams come true