In 's hemelsnaam. Wat doe je jezelf aan, Leah? Waarom blijf je jezelf alles kwalijk nemen? Waarom moet alles altijd jouw fout zijn? Je verontschuldigen als anderen tegen je aanlopen is één ding, maar dit gaat erover. Je bij god verantwoordelijk en schuldig voelen over wereldproblemen, alsof je er iets aan had moeten veranderen, iets aan had moeten doen, terwijl je dat niet kon?
Dat niet alleen. Je verdomde angsten ook. Waarom durf je mensen maar half aan te spreken? Waarom ben je altijd bang dat mensen je stom gaan vinden, idioot, dom, lelijk of te dik, niet kritisch genoeg, niet intelligent genoeg, niet goed genoeg? Waarom ben je altijd bang dat mensen je als een slecht mens gaan zien? Als iemand die uit domheid maar wat brult? Die niet nadenkt voor ze wat zegt? Iemand die niet serieus genomen moet worden? Waarom ben je daar zo bang voor, zelfs bij vrienden? Misschien, misschien kan ik er nog inkomen dat je dat gevoel hebt in het echte leven, maar daar stopt het niet. Ook hier. Waarom? Waarom durf je vrienden hier ook amper te sturen uit die angsten, of mensen die je niet goed kent uit deze angsten?
Waarom vind je jezelf nooit goed genoeg zoals je bent? Waarom kan je nooit eens tevreden zijn met jezelf? Waarom blijf je al die pijn, al dat verdriet maar meedragen? Waarom kan je niet voor een keer zeggen "dit heb ik goed gedaan". Dat is klaarblijkelijk onmogelijk. Maar waarom? Waarom ben je zo onzeker over jezelf, moet je altijd maar goed doen voor anderen? En waarom heb je altijd het gevoel dat niemand je mag?
Ik begrijp het niet. Ik begrijp het niet. En dit doet zóveel pijn. Zo. Immens. Veel.
