Ik lig nu dus weer al de hele dag in bed. En iedereen is weer thuis aanwezig in deze AirBnB. En ze zijn aan het koken. Ik moet nog ontbijten. T is hoogtijd dat ik ga douchen.
Maar eigenlijk gaat t al een hele lange tijd met de dag slechter. Sociaal doen is steeds moeilijker, mn eetprobleem groeid, de tics worden steeds heftiger en pijnlijker. Nu kan ik wel mn tics grotendeels onderdrukken zolang ik nog geen ticaanval heb. En dit onderdrukken doe ik al sinds ik hier in Noorwegen zit. Maar dat betekend wel zeer veel hoofdpijn, extra stress en ongemakkelijkheid.
Nu heb ik de afgelopen anderhalve maand sowieso eigenlijk al non stop hoofdpijn. Ik loop over in de negativiteit en voel mezelf hierdoor een grote ballast voor anderen doordat ik niet normaal kan functioneren als menig mens. Zelfs mn vader geeft inmiddels toe dat ik niet in staat ben om te werken of lang buiten de deur te zijn terwijl hij juist degene was die altijd zo positief voor me probeerde te blijven.
En mn ouders waren er al bang voor dat ik hier op mn kamer zou gaan kniezen. En dat is dus ook gebeurt en dat wil ik ze niet vertellen. Ik ben hier expres twee volle weken om o.a. te laten zien dat ik heus wel zelfstandig kan zijn en het in me heb om als een normaal mens te leven. Maar mama appt me iedere dag met de vragen hoe het met me gaat, wat ik vandaag heb gedaan en gegeten. Dus ik lieg. Want ik wil normaal kunnen functioneren. Ik wil niet instorten. Ik weet niet wat ik moet doen als ik instort, want overal waar ik tot nu toe ben geweest voor hulp, is me verteld dat ze t niet weten hoe ze met me om moeten gaan. En ikzelf weet het antwoord ook niet, hoe goed ik daar ook over na probeer te denken.
De studies zijn uiteindelijk geen dingen die ik wil, maar dat durf ik niet hardop toe te geven, doordat ik íéts moet kunnen presteren en iets leuk moet vinden of op zn minst dus iets moet doen. Toch? Plus de studies zijn al betaald.
Ik weet niet hoe ik dit op moet lossen. Kan letterlijk niet langer dan een paar uur buiten de deur zijn zonder problemen. Maar kluizenaar worden was ook niet mijn doel.
Ik voel me gewoon zo verdomd gefaald. Voel me met de dag slechter. En ik snap niet hoe ik hier uit kan komen. Het zijn ook allemaal zúlke stomme dingen.
