[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 17 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Noah Adams

Hij schepte ondertussen wat eten op om er uiteindelijk wat doelloos in te prikken. 'Ja, dat denk ik wel.' Hij had ze al een paar dagen niet meer gesproken, omdat hij in een semi schaamte periode zat. Plus zijn prioriteit was ook geworden om het weer goed te maken met Vinnie. Dat was helaas geen succes. 'Het is gewoon beter dat ik wat uit haar buurt blijf, denk ik.' Hij nam een hap van zijn stuk vlees. 'Maar hoe gaat het met jou?'

Ze keek hem met een glimlach aan en sloeg de eerste pagina toen om om te kijken wat er allemaal instond. 'Nou, er staat een stukje in over Isabella en haar geheim pakje.' Dat uiteindelijk niet zo geheim was aangezien ze het open deed in de Grote Zaal. Ze liet haar blik verder glijden over de pagina's, en trok een gezicht bij het zien dat Lee er een paar keer instond. Straks zou ze wel met hem praten, het was overigens al even geleden dat ze echt nog hadden gepraat met elkaar. 'Oh sneu wat voor Vinnie!' Ze toonde pagina even aan Mosh, terwijl ze haar hoofd schudde. 'Alsof de jongen nog niet genoeg heeft afgezien.' Walgelijk hoe de schrijver/schrijfster van het krantje dit nog eens durfde te vergroten met een spotprent. Het artikel met Prudence en Noah las ze vluchtig, aangezien ze het had zien gebeuren. Geen flauw idee wat er door die knul zijn hoofd ging. Uiteindelijk kwam ze op de laatste pagina, en toen het begon te dagen naar wat ze keek puilden haar ogen bijna uit en witbleek keek ze op naar Mosh. 'W-wat is dit?' Met trillende handen gaf ze het krantje aan Mosh, en de tranen prikten in haar ogen. 'Hoe- hoe kan dit?'

Faye Bergès

Faye beantwoordde aarzelend Daphne's glimlach. Ze vond het niet fijn hoe Daphne over Lee praatte, maar ze kende de jongen niet goed genoeg om te weten wat zijn motieven waren. Had Josephine wel gelijk gehad, en had Lee de plant bewust laten verdubbelen? Maar dat was niet logisch, hij zou zich toch niet laten bijten voor een beetje aandacht?
Ze dacht even aan de jongen die ze net nog had gesproken. Nee, dat was vast niet waar. Hij was gewoon heel onhandig. Ze moest Daphne's woorden gewoon van zich af laten glijden. 'Ik ben benieuwd,' ging ze dan ook in op haar tweede opmerking. Ze hoopte eigenlijk haar nicht wat beter te leren kennen in dit jaar. Het was toch familie. 'Ik ben sowieso wel benieuwd naar de Zweinstein-tradities.' Op Beauxbatons hadden ze ook veel tradities gehad.
Haar gedachten gingen naar haar vriendinnen op haar oude school. Ze zou ze zeker missen, vooral Belle. Ze nam zich voor dit weekend al een brief naar haar beste vriendin te schrijven.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Pas een jaar geleden had Aleksi ontdekt dat zijn beste vriend op jongens viel. Hoe kon deze Casper dat dan al anderhalf jaar eerder hebben geweten? Terwijl ze elkaar maar een week hadden gezien? Of…?
      Mikhail had weleens gezegd dat hij tijdens die excursie voor het eerst gezoend had. Was dat dan met hém? Het was alsof er opeens kortsluiting in zijn hoofd ontstond.
      ‘Ken je ‘m goed?’ Casper keek hem onderzoekend aan, alsof er ook nog een andere vraag was waar hij een antwoord op zocht.
      ‘Hij is… mijn beste vriend.’
      Ontkennen dat hij méér was dan dat, leverde hem een knauw in zijn maag op.
      ‘Ah.’ Casper liet zijn sigaret tussen zijn lippen rusten. Blijkbaar was het onderwerp daarmee afgesloten. Of toch niet. ‘Waarom wordt je dan zo ongemakkelijk van dit onderwerp?’
      Aleksi wierp hem een donkere blik op hem. Hij was al net zo irritant als Mikhail zelf met zijn rechtstreekse vragen. ‘Word ik niet,’ bromde hij. ‘Het is gewoon raar dat jij ‘m kent en hij nooit over jou heeft gepraat.’
      ‘Onbegrijpelijk,’ beaamde Casper. ‘Ik vind mezelf toch best noemenswaardig.’
      Aleksi snoof – en tegelijkertijd trok zijn mondhoek omdat hij Mikhail die opmerking zelf gewoon kon hóren maken. Hij wist gewoon zeker dat Mikhail die Casper wel een interessante gast had gevonden, dus waarom had hij gezegd dat hij geen reet aan die hele excursie had gevonden?
      De vraag of ze met elkaar hadden gezoend brandde op zijn lippen, maar hij stelde hem niet. Hij was toch geen wanhopig tienermeisje? Het zou hem niet moeten boeien of Mikhail tweeënhalf jaar geleden met Casper had gezoend of dat het toch iemand anders was geweest.
      ‘Ik ga weer naar binnen.’
      Aleksi had meteen spijt van die woorden, maar hij voelde zich inderdaad fucking ongemakkelijk en aan Caspers grijns zag hij dat die dat dondersgoed wist. Hij slikte een plotse brok in zijn keel weg en beende het kasteel in.
      Niet dat hij naar de leerlingenkamer ging, of naar zijn slaapkamer. Hij had geen trek in gezelschap van mensen die hem opgedrongen werden. In plaats daarvan struinde hij door het kasteel tot hij de uitkijktoren had gevonden, waar Nomad en hij vroeger heel wat uren hadden doorgebracht en rond etenstijd waarschijnlijk niemand zou komen. Daar ging hij op de grond zitten en liet hij wind om hem heen gieren.
      Hij wilde schreeuwen, heel hard schreeuwen.
      Maar in plaats daarvan hield hij alles binnen en glipte er alleen een eenzame traan naar beneden.

[ bericht aangepast op 7 feb 2022 - 15:45 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Feliks’ woorden lieten hem alleen weer blozen. Had iemand hem ooit stoer genoemd?
      ‘M-misschien wel,’ gaf Vinnie toe. ‘Misschien m-moeten we maar iemand z-zoeken die ons een b-beetje kan helpen.’
      Aarzelend glimlachte hij naar Feliks. Voor het eerst in zijn leven voelde het alsof hij iemand had gevonden die hem misschien wel echt kon begrijpen.
      ‘Ik uhm – ik b-ben b-blij dat je… dat je in on-onze afdeling b-b-bent ge-gekomen.’
      Met nog steeds twee verwarmingselementen in zijn wangen plukte hij aan de deken. Na de eerste gehakkelde woorden had hij al spijt dat hij het zei, maar hij zette toch moedig door tot de hele zin af was. Want het was waar en omdat Feliks al had laten doorschemeren dat hij, net als Vinnie zelf, niet héél handig was in vrienden maken, vond hij dat hij dat moest zeggen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ivana peuterde aan haar roze gelakte nagels. Wat voor mensen zouden het verdienen om door het slijk gehaald te worden? Misschien de jongen waar Josephine voor had gewaarschuwd? Die had wel echt nare dingen op zijn kerfstok. Aarzelend sloeg ze haar blik weer op. ‘Ja, eh… ik kom van Koldovstoretz. Dat is in Rusland.’ Moest ze nu een vraag terug stellen? Woorden leken in haar keel te blijven steken en ze pakte haar glas met pompoensap vast – al durfde ze daar niet uit te drinken, bang dat ze morste of ze zich verslikte.

[ bericht aangepast op 7 feb 2022 - 21:42 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Blythe wilde een meidenavond doen,' antwoordde Rhae. 'Als dat nu nog doorgaat. Is ze goed bevriend met die Maddie?' Ze had het krantje niet helemaal gelezen en wist ook niet wat er precies over haar geschreven was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Goed, goed,’ knikte Jeremy. ‘Weinig spannends te melden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Mosh staarde naar de foto’s.
      Bewégende foto’s van Maddie en hem.
      ‘Wat de fuck?’
      Ja – hij had die foto’s aan Daphne gegeven. Maar niet om in een fucking roddelblad te zetten, waar de hele school het kon zien?! Hoe haalde ze het in haar hoofd?!
      ‘Dat kútwijf,’ stamelde hij. ‘Dit… Dit is echt niet oké.’ Hij keek op naar Maddies geschokte gezicht. ‘Dit heb ik nooit gewild man, echt niet.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Evan Hale Slytherin Commonroom - Zoya Evan luisterde aandachtig naar Zoya's woorden, het fascineerde hem, hij voelde zich raar, op zijn gemak, maar raar. Het voelde heel natuurlijk, alsof hij Zoya al jaren kende.       'Je mag hem af en toe wel lenen, hij is goed gezelschap.' Hij ging even met zijn handen door zijn haren en dacht terug aan de tijd dat hij ineens alleen was met zijn moeder. Bob kwam voor hem precies op het goeie moment.       'Toen eh,' Evan slikte even, twijfelend of hij dit wel wilde zeggen. '- mijn moeder overleed, kwam Bob in mijn leven, hij was niet bij me weg te slaan.' Besloot hij toch maar te vertellen. Hij schraapte zijn keel en ging weer achterover zitten in de bank.

[ bericht aangepast op 8 feb 2022 - 21:45 ]

---

- thank you for existing -

Ze had verwacht dat hij even geshockeerd was als zij. En even leek het ook zo te zijn, tot hij iemand begon te verwijten en zei dat hij dit niet had gewild.
Haar ogen werden haast nog groter, in de mate dat het nog mogelijk was, en een paar tellen wist ze niet hoe ze moest reageren terwijl er verschillende gedachtes door haar hoofd flitsten. Hij was op de hoogte van de foto's? Heeft hij ze getrokken? Hoe mist ze dit in godsnaam gaan uitleggen... Ongetwijfeld zou er wel iemand naar het schoolhoofd lopen met dit krantje, en zouden haar ouders op de hoogte worden gesteld. Mijn ouders.

Als verdoofd stond ze recht en ze staarde hem enkel aan terwijl er een snik over haar lippen ging. Ze besefte maar al te goed dat hij haar opnieuw had bespeeld. Dat dit opnieuw een misselijke grap was waar hij zich hoogstwaarschijnlijk mee had rot geamuseerd en hartelijk had zitten lachen met die rotvrienden van hem.
'Jij-' Haar stem klonk gebroken. Haar hart was het in ieder geval. 'Jij bent de meest rotte persoon die ik ken.' Haar stem kreeg een bittere ondertoon. Nijdig begon ze de krant op te rollen en gaf ermee een mep tegen Mosh zijn wang aan. Dat de klets goed door klonk, deed haar alleen maar deugd. 'Hier ga je spijt van krijgen.' stamelde ze terwijl ze een paar stappen achteruit zette. 'Let op mijn woorden. Hier.Krijg.Je.Spijt.Van.' Ieder woord spuwde ze er zorgvuldig uit, draaide zich om en rende toen de ziekenboeg uit.

Noah Adams

Hij knikte enkel op Jeremy zijn antwoord. Uiteindelijk hadden ze ook niet zoveel te vertellen tegen elkaar, aangezien ze nooit super close waren geweest en dus ook niet hun gehele leven nu zouden vertellen tegen elkaar. Wat aarzelend keek hij naar het krantje, en sloeg hem uiteindelijk open. Hij liet zijn ogen globaal over de artikels glijden in de hoop dat hij zijn naam nergens zou vinden. Tot nu toe vond hij zichzelf nergens terug, en daar was hij best dankbaar voor, tot zijn blik viel op een spotprent. Van Vinnie. Hij staarde er wat ongelovig naar, terwijl zijn buik samentrok, en het artikel wou niet eens lezen. De spotprent zei meer dan genoeg, en het was simpelweg walgelijk. Met een ontzette grom sloeg hij het krantje weer dicht, en stond recht. Zijn honger was compleet voorbij en hij griste het krantje mee. 'Ik zie je nog wel.' mompelde hij snel naar Jeremy en vertrok richting de leerlingenkamer van Hufflepuf. Waarschijnlijk zou Vinnie zich daar verstopt hebben uit schaamtegevoel als hij het krantje al zou gezien hebben, hij kende zijn vriend maar al te goed. Ook al lagen ze nog steeds in een ruzie, hij moest en zou Vinnie zijn.
Eenmaal bij de leerlingenkamer aangekomen, klopte hij op de deur en wachtte gespannen af tot een hufflepuf zou open doen.

Zijn ogen fonkelden vrolijk. Wauw, een russische. Dat vond hij best wel spannend en interessant tegelijk. Ze had in ieder geval een héél andere uitstraling dan de gemiddelde meid hier op school. 'Nou, eh-' Hij krabde even in zijn haar en haalde een stralende glimlach boven. 'Heb je anders zin om volgende week zaterdag mee te gaan met mij naar Zweinsveld?' vroeg hij met een licht verwachtingsvolle ondertoon. 'Dat is een dorpje, niet ver van hier, met heel leuke winkeltjes. Af en toe krijgen we toestemming van de school om er heen te gaan en volgende week zaterdag is zo'n dag. En dan kunnen we als afsluiter samen een boterbiertje gaan drinken. Heb je dat al geproefd?' Hij zweeg toen hij besefte dat hij nogal aan het doorratelen was, en wachtte toen geduldig af tot ze zou antwoorden.

‘Maddie, wacht!’ Vloekend werkte hij zich het bed uit. Dit was nooit het plan geweest. Wat wél het plan was geweest kon hij zich niet meer zo goed herinneren. Hij dacht dat Daphne het gewoon achter de hand hield – het alleen in overleg zou gebruiken. Niet dat ze het in de fucking schoolkrant zou zetten!
      Zijn blote voeten raakten de grond. Hij zette een stap om haar achterna te gaan, maar die beweging veroorzaakte zoveel pijn dat hij kreunend naar zijn kruis greep. Meteen kwamen er twee zusters op hem af, die hem mopperend terug in bed dwongen. Met een nors gezicht bleef Mosh liggen, maar vanbinnen kookte hij.

[ bericht aangepast op 10 feb 2022 - 14:09 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Haar hart leek haar hele borstkas door te willen stuiteren en ze drukte ongelovig haar hand tegen haar hals. Vroeg deze jongen haar nou echt mee om iets leuks te doen? Ze kon het niet geloven. Hij was zo ontzettend knap en zijn prachtige ogen schitterden. Waarom zou hij dat in hemelsnaam aan haar vragen? Ze wisten elkaars naam nog niet eens! Hoewel de vraag waarom door haar hoofd bleef malen, was ze niet zo dom om dat te vragen. Misschien vond hij dat wel raar en vroeg hij het aan een ander!
      ‘Dat uhm, lijkt me heel leuk,’ zei ze met een hoogrode blos en ze keek hem vanonder haar wimpers verlegen aan. ‘Ik heb nog nooit boterbier geproefd.’

---

Every villain is a hero in his own mind.