Fox
Fox had net zijn pannenkoek opnieuw opgerold nadat die op onverklaarbare wijze van zijn vork was gevallen en poedersuiker over de halve tafel had gestoven toen er het stil werd in de eetzaal. Hij keek over zijn schouder en zag Navkar naar de verhoging lopen, met een schokband in zijn hand.
‘Nou, meneer wil graag de ochtend feestelijk beginnen,’ mompelde hij tegen degene naast zich. Ietwat ongerust dwaalde zijn blik naar Adam. Kreeg hij straf omdat hij een week was verdwenen? Of omdat hij vreemd gedrag vertoonde? Vanochtend had Merrin hem uitgelegd met welke probleem zijn vriendje kampte en dat was niet niks. Fox vond het lastig om zich er een voorstelling van te maken, zo onwerkelijk klonk het.
Hoewel Navkar niet iemand was die met een streng gelaat meteen stilte afdwong, hoefde hij zijn stem nauwelijks te verheffen. Met een ernstige blik die Fox zelden bij zijn mentor gezien had, keek hij rond. Hij slaakte een diepe zucht en legde daarna nogal dramatisch een hand op zijn hart legde.
‘Helaas is het mij ter ore gekomen dat niet iedere leerling zich aan de nieuwe afspraken heeft gehouden. Sancties moeten er getroffen worden, hoe vreselijk ik dat ook vind. Jullie hebben echter jullie verantwoordelijkheden.’
Het was nog steeds stil. De blik van Navkar rustte op de tafel van de Lions en Fox kreeg een onbestemd gevoel in zijn maag.
‘2194, kom naar voren.’
Fox verstijfde. Er gingen een paar tellen voorbij voordat hij besefte dat dat zíjn nummer was. Zijn blik schoot naar Vienna, die schuin tegenover hem zat en hetzelfde vorige week had doorgemaakt. Ze keek hem geschrokken aan.
Er zat niks anders op dan erheen te gaan. Hij kwam overeind, voelde dat iedereen naar hem keek. Toch hield hij zijn schouders recht en liep naar het podium toe. Kris was talloze keren door dat ding toegetakeld. Prettig zou het niet zijn, maar hij kwam er wel weer overheen.
Fox ging het trappetje op en keek vragend naar zijn mentor op.
‘Gisteren meldden de wachters dat ze een vogel zagen overvliegen met een spanwijdte van twee meter. Dat kan onmogelijk een echt dier zijn geweest. 2194, was jij gisteren na de avondklok nog buiten?’
Zijn blik schoot naar Yrla, al had hij daar meteen spijt van. Straks verraadde hij de jongen nog. ‘Volgens mij niet,’ loog hij. ‘Maar ik ben nogal een chaoot. Het kan zijn dat ik de tijd was vergeten.’
‘Dat kunnen we vrij makkelijk achterhalen, niet waar?’ Hij keek verwachtingsvol de zaal rond, alsof hij verwachtte dat iemand anders een suggestie zou aandragen. Toen dat niet gebeurde, zei hij: ‘861, jij kunt hier vast verduidelijking over geven?’
Kut.
‘Ik was te laat, oké?’ zei Fox. ‘Fire heeft me flink op mijn kop gegeven omdat ik te laat kwam. Het is gewoon lastig voor me om de tijd in het oog te houden als ik mijn gave gebruik.’ Hij waagde het op een grijns. ‘Ik kon moeilijk een horloge om doen hè?’
‘861 heeft je niet als absent opgegeven.’
Fox waagde een blik op zijn vriend. Hij voelde zich misselijk. Hij had het anders moeten aanpakken. Zijn gevatte opmerkingen leken nog in zijn slaapkamer te liggen en zwijgend keek hij toe hoe Fire ook het podium betrad.
‘861, waarom heb je je afdelingsgenoot niet absent gemeld?’
Fire
Fire vloekte inwendig. Hij had gewoon gewéten dat het geen goed idee was dat Fox nog steeds ergens anders sliep. Wat moest hij nu zeggen? Liegen kon hij niet, met zwijgen zouden ze geen genoegen nemen.
Ik wilde hem nog een paar minuten respijt geven. Een leugen. Hij kreeg de woorden er niet uit.
‘2194 heeft een… amoureuze relatie met iemand uit een andere afdeling.’ Hij sloeg zijn blik neer. ‘En hij weigert thuis te slapen.’
‘Dat is geen antwoord op de reden waarom je hem niet absent hebt gemeld.’
‘2194 is mijn vriend,’ mompelde hij. ‘Ik wil hem niet in moeilijkheden brengen.’
‘En toch gebeurt dat, door jouw nalatigheid. Van een leider had ik anders verwacht.’
Fire wist niet wat hij moest antwoorden. Hij boog alleen zijn hoofd, zodat ze er hopelijk snel van af waren.
Yrla
Zijn maag buitelde een keer, toen hij zag hoe Fox naar voren werd geroepen. Een diep, diep schuldgevoel overviel hem. Het was zijn schuld dat Fox daar was geweest, zijn schuld dat hij nu een schok kreeg. Hij had niet verwacht dat Fox en hij gezien waren, maar dus helaas wel.
Ergens in zijn onderbuik zat de schreeuw dat het zijn schuld was geweest dat Fox buiten was geweest. Hij wist zich net op tijd in te houden, wetende dat het hem EN Jester alleen ook een schok op zou leveren. En Fire en Fox zouden er vast net zo goed aan geloven. Dus verbeet hij het knagende schuldgevoel, keek even schuldbewust naar Nish naast hem.
Jester Madcap
Als het kon had hij zijn handen over zijn oren gedrukt. Hij wilde het niet horen en hij wilde het al helemaal niet zien terwijl Fox en Fire allebei zo’n stroomstoot kregen. Al helemaal Fire niet. Jester wist niet precies wat het was, maar het idee alleen al van Fire die straks lag te stuiptrekken van de pijn, voelde zo
afschuwelijk verkeerd.
Al helemaal omdat het híj Fox gevraagd had uit te vliegen voor Yrla. Fire wist er niet eens van.
Jester beet op zijn lip en pakte onder tafel Onyx’ hand vast. Hij wilde opstaan en zeggen dat het zijn schuld was, maar wat schoten de twee Lions daar nou mee op? Het was niet alsof Navkar dan ineens Fire zou laten gaan.
Fox
Fox staarde naar de muur aan de andere kant van de eetzaal terwijl de band om zijn nek werd geklikt. Er werd niet afgeteld, er kwam geen waarschuwing. Ineens was het alsof de bliksem door hem heen joeg, al zijn spieren verkrampten en hij schreeuwde het uit. Zijn benen begaven het en hij viel met een klap op de grond. Die voelde hij nauwelijks, zijn ledematen schokten en zijn hoofd klapte tegen de vloer. Pijn pijn pijn was het enige wat er door zijn hoofd schoot. Hij had geen flauw idee of het al opgehouden was, de pijn bleef, zinderend tot in zijn haarwortels, tot in zijn tenen. Hoewel hij overeind wilde komen, weigerde zijn lichaam simpelweg. Hulpeloos lag hij daar, al zijn spieren leken wel verrekt.
‘Zo.’ De stem van zijn mentor kwam van ver. ‘Bedenk maar eens of je nachtelijke avontuurtjes dit waard zijn. De volgende keer zette we hem nog een paar volt hoger.’
Fox kneep zijn ogen dicht. Wankel kwam hij overeind. Hij moest zich aan zijn mentor vastgrijpen, die dat gelukkig toeliet. Of gelukkig… Eigenlijk wilde Fox die klootzak zo ver mogelijk bij zich vandaan hebben.
Zijn broek plakte tegen zijn benen. Schaamte trok naar zijn wangen toen hij blijkbaar zijn urine had laten lopen. Hij trilde toen de schokband werd losgemaakt en bij Fire om werd gedaan.
En natuurlijk was dat nog niet genoeg. Hij voelde het, op het moment dat Navkar hem weer aankeek. Hij zag hem nauwelijks door het waas van tranen dat over zijn ogen lag. De man drukte de afstandbediening in zijn handen.
‘Je leider lijdt door jouw toedoen. Je zult zelf op de knop moeten drukken.’
‘Tyf op.’ Fox had het willen snauwen, maar er kwam een snotterend geluid uit zijn mond.
‘Als je weigert, zet ik hem op de hoogste stand.’
Er kwam een dreigende grom op, maar Fox voelde dat zijn lichaam veel te verzwakt was. Hij zou hooguit in een naaktslak veranderen. Werktuigelijk pakte Fox de afstandsbediening aan. Hij beet op zijn wang. Het lukte hem niet om Fire aan te kijken. Wat ging er door zijn hoofd? Hij dacht vast dat Fox een onbezonnen uitstapje had gemaakt, niet dat Jester hem gevraagd had om een oversture Yrla te zoeken.
‘Het spijt me,’ prevelde hij niettemin. Hij drukte de knop in. Misschien was het zwak, maar hij kon niet anders dan zijn ogen dichtknijpen. Bij het horen van Fires schreeuw, kromp hij in elkaar. Zijn wangen werden nat van de tranen.
Jester Madcap
Jester vloekte. Hardop. Hij kon het niet helpen. Dit was
meer dan wreed. Hij drukte zijn hand tegen zijn mond en keek machteloos van het podium naar Onyx en weer terug. Tot nu was er eigenlijk nog nooit een moment geweest dat hij Experium echt had gehaat. Vervelend, wreed, oneerlijk en oneerzaan hadden allemaal het rijtje al gehaald, maar nu, met Fox huilend op het podium, gedwóngen om Fire te electrocuteren voor iets waar de lange jongen nul schuld aan droeg? Nu haatte Jester de school echt. Haatte de instelling, de mensen, iedereen die hier bij kon staan en het voor zichzelf kon verantwoorden.
Adam
———
Adams ontbijt kwam omhoog. Hij drukte zijn arm tegen zijn mond, maar het zuur bleef op zijn tong liggen. Wat… wat was dít? Ja, ze hadden wel verteld dat de regels waren aangescherpt. Dat er gestraft werd. Maar dít… De enige keer dat hij de schokband had gezien, was toen Dezi daarmee werd geneutraliseerd. Een heftige maatregel, maar wel eentje die bij een heftige overtreding paste. Maar dit? Omdat iemand zo laat nog buiten was? Merrin staarde bleek naar het podium en Adam pakte zijn hand en kneep er hard in. Stel dat de andere Adam hem gisteren niet gered had en ze achter de waarheid waren gekomen… dan hadden ze het vast niet bij een schok gelaten. Niet als zoiets kleins al zo heftig werd bestraft.
Fersephone
Fersephone voelde de woede in haar omhoog rijzen. In eerste instantie was die gericht op Fox, die om een of andere reden de regels had overtreden. Hij had er misschien echter wel een goede reden voor gehad en ze kon ook aan hem zien hoe kapot dit hem maakte.
Dit had hij ook niet gewild. Haar woede richtte zich daardoor juist op Experium. Wat haaatte ze deze school! Ze was nooit al echt tevreden geweest, maar dachten ze nu echt dat ze dit soort dingen konden maken?! Zonder daar ook maar een enkel gevolg van te voelen?!
Fersephone voelde haar gave knetterend rond haar in leven komen en bewust stapte ze weg bij de Panthers tafel, bang iemand te verwonden. De woede sidderde onder haar huid, leek er vast vorm te krijgen. Vorige week was het al afschuwelijk geweest om Jester en Vienna te horen dat ze geschokt werden, maar Fire was háár vriend. Haar vriend, waarvan ze nu moest toezien hoe ze hem pijn deden, waarbij veronderstelt werd dat ze niets zou doen om hem te beschermen.
Nenya Agami
Er flitste een beeld aan haar netvlies voorbij. Een instortend podium, brekend steen en vallende lampen en gegil, en Fersephone in het midden van het gangpad als een wrakende engel.
Nenya draaide zich om naar waar het meisje gezeten had, maar haar plek was leeg. In plaats daarvan stond ze precies daar waar Nenya haar net gezien had, haar gezicht vertrokken van woede. ‘Fersephone?’
Haar ogen waren gericht op het podium, waar het nu Fire zijn beurt was om de schok te krijgen. Fersephone wist niet of ze het aan kon zien dat hij een schok kreeg, of dat ze hem hoorde schreeuwen. Ze kon haar ogen echter niet lostrekken van haar vriend. Ze kreeg het niet voor elkaar.
Niet doen, Phone. Je maakt het erger. Fersephone liet haar vingers langs elkaar wrijven, waardoor er knetterende vonkjes door haar gewrijf ontstond. Het meisje nam verder afstand van de tafel, waardoor er tussen haar en het podium niets anders was dan een rechte lijn.
Fires geschreeuw sneed bij haar door merg en been. Het duwde haar woede over het laatste randje heen. Wie was ze als ze niet eens haar vriend kon beschermen?! Als ze toestond dat deze klootzakken de mensen pijn deden van wie ze hield. De school was altijd al insane, maar dit keer… Dit keer waren ze te ver gegaan! In een blinde woede kwam haar gave onverminderd vrij. Het spleet het steen van de vloer open en trok een spoor tot het podium, dat doormidden brak. Ze hoorde de schreeuw, voelde haast hoe de botten van de man achter Fire zich versplinterden. Ze voelde hoe het stukje voor stukje ontbond, waardoor er niets achterbleef van de man op het podium.
Het moest gewoon eens klaar zijn, afgelopen met deze onzin.
Fersephone hief haar hand op, waardoor de lampen aan het plafond een voor een sprongen. Ze zou iedereen hier laten boeten voor wat ze haar vriend aandeden. Een scheur trok door het plafond en Fersphone voelde haar gave gonzen onder haar huid. En voor het eerst voelde het alsof het werkelijk vrij was.
Het moest kapot, gewoon kapot.
Jester Madcap
Het podium scheurde met een oorverdovend lawaai uit elkaar en Jester sprong bijna uit zijn eigen vel van schrik. Met een ruk keek hij opzij naar Fersephone, die niet meer aan tafel zat maar midden in het gangpad stond, haar gezicht een masker van absolute woede en haat.
‘Phone!’ Jester wist niet hoe snel hij overeind moest komen. ‘Phone, stop! Hij is oké, Fire is oké. Stop je gave, jij hebt de controle niet je emoties. Fire is leeft nog, hoor je? Stop je gave voordat je gewond raakt.’ Hij stak zijn hand naar haar uit terwijl hij naar haar toe rende. 'Fersephone!’
Fersephone
Jesters stem kwam maar half binnen. Hij vroeg haar te stoppen, maar ze wilde absoluut niet stoppen. Ze wilde niet stoppen, voor de hele school plat lag, voor elk van hen had geboet voor wat ze Fire en de anderen aandeden. Ze wist heus wel dat Fire nog leefde, maar dit… Dit konden ze niet maken. En het kon haar niet schelen of zijzelf gewond raakte, al blies ze zichzelf op en dit hele helhol mee, dan was de rest in ieder geval bevrijd!
Haar woede vechtte tegen Jesters stem, waarvan ze onderhand wel doorkreeg dat hij haar gave op haar gebruikte, want het voelde onnatuurlijk om rustig te worden, om te willen stoppen. Ze was zo lekker bezig. Ze liet met haar gave de deuren uit zijn schanieren vallen, waardoor een aantal andere leerlingen gillend zich uit de voeten maakten.
Kapot, het moest kapot.
Fire
Fire lag op de grond. Hij begreep niet wat er gebeurd was. Ja – hij was geëlektrocuteerd. En zijn lichaam deed pijn op elke plek die hij kon bedenken. Maar er lag ook bloed. Best veel bloed. En… dingen die op ingewanden leken. En er werd geschreeuwd. Gehuild? Iemand trok aan zijn schouder, maar hij bleef staren naar de plas, het gevoel houdend dat hij zou moeten weten hoe dat daar kwam. In zijn hoofd bleef het leeg, donker. En het was alsof zijn altijd aanwezige vuur aan het doven was.
Jester Madcap
‘Fersephone, alsjeblieft! Stop je gave en luister naar me. Het komt komt goed, echt. Pas op, voordat—’ Er knalde een lamp (of iets wat ooit een lamp geweest was) angstvallig dicht langs zijn hoofd naar beneden, en verder achter zich bij de tafel van de Panthers, en hij schrok zich een ongeluk. ‘Voordat je iemand van ons raakt. Alsjeblieft, Phone. Stop!’
Adam
———
Geschokt keek Adam om zich heen. De vloer was gescheurd, Navkar was dood, het plafond was niet meer stabiel. Even stond hij verstard. Zijn blik schoot naar Fersephone. Hij kon haar weghalen, haar naar een andere plek transporteren. Maar wat als ze van hem schrok? Straks doodde ze hem dan.
’Kom, we moeten hier weg.’ Hij greep Merrins hand en flitste naar buiten. Daarna keerde hij terug en hielp hij op dezelfde manier Nenya naar buiten – en Fayr, toen die als versteend naar haar zus stond te kijken.
Yrla
Het leek alsof de lucht openscheurde. In eerste instantie had hij geschokt naar Fersephone gekeken, die het helemaal verloor. Een deel van hem juichte dat er eindelijk iemand iets deed aan de school, maar tegelijkertijd voelde hij de vrees dat hijzelf ook hier begraven zou worden. Het eerste wat hij deed, was zijn ogen naar Nish af laten glijden, maar die had zichzelf met Damon tegen de muur aan verscholen. Daar waren ze vast even veilig. Ergens vroeg hij zich af of hij het meisje knock out moest slaan, om te voorkomen dat ze allemaal begraven werden onder het puin. Hij hoorde echter al dat Jester zijn best deed Fersephone te kalmeren, dus liet hij dat aan zijn vriend over.
In plaats daarvan flitste hij naar het podium, om te zien hoe het was met Fox, in de hoop dat hij uit het vuur van Fersephone was gebleven en hij niet ook verpletterd was door deze vreemde situatie. Yrla knielde naast Fox neer, sloeg zijn arm om zijn schouder heen. “We moeten jullie hier weg krijgen,” zei hij beslist. Hij knikte even naar Fox.
Fox
Fox had moeite zich te focussen. Zijn lichaam was zich nog aan het herstellen van de klap en het geschreeuw om hem heen joeg zijn gedachten door de war. Een beetje hulpeloos streek hij met zijn vingers over de schokband. ‘Hij – hij moet los.’
‘Nee.’ Fires stem klonk schor. ‘Nog niet.’
Opeens stond Adam naast hem. Hij pakte zijn hand. ‘Kom, we moeten hier weg. Ik zal Fire ook zo halen.’
Een tel later zat hij op de grond, in het gras. Fox trok zijn benen op en sloeg zijn armen eromheen. Een paar tranen glipten langs zijn wangen en hij wilde heel graag naar Kris toe.
Wat gingen ze nu met Fersephone doen? Ze kwam vast niet terug. Zouden ze haar herinneringen bekijken, al hun geheimen ontdekken? Was Kris nog wel veilig? Het voelde alsof de funderingen opeens onder hem uitgeslagen waren.
Hij veranderde in een vogel en snelde naar het Panther-house, want er was maar één iemand bij wie hij nu wilde zijn.
Fersephone
In haar achterhoofd hoorde ze nog steeds Jesters stem. Woest draaide ze zich om naar de roodharige jongen. Waar bemoeide hij zich mee? WAAROM hield hij haar tegen? Waarom…
‘Voordat je iemand van ons raakt. Alsjeblieft, Phone. Stop!’ Die woorden - of ze nou vol van zijn gave waren of niet - lieten haar woede bedaren en haar gave tot rust komen.
Ze moest kalmeren, voor ze zelf Fire of Fayr pijn deed. Of een van de andere panters.
Fersephone sloot haar ogen, terwijl ze haar gave tot kalmte maande. Haar vaste mantra ging door haar hoofd heen, terwijl ze lette op haar ademhaling en haar woede probeerde te bedaren. Het duurde een paar minuten voor ze echt weer kalm in het midden van de zaal stond, haar gave uitgewerkt.
Onyx
Onyx’ hart bonkte in zijn keel. Het liefst sleurde hij zijn vriend mee naar buiten, want die stond zo’n beetje op het punt om met een handgranaat te gaan knuffelen. Of een atoombom. Even flitste er een herinnering door zijn hoofd dat hij Jester knock-out sloeg, die keer dat hij zijn zin wilde doordrijven. Dat kon hij weer doen, maar hij wist dat Jes hem dat niet zomaar zou vergeven. En hij wilde niet terug naar die shit van toen. Alles ging juist zo goed tussen hen. En dus stond hij een paar passen achter zijn vriend, vechtend tegen de stress en zich voorhoudend dat Adam dit wel kon fiksen als Jes nu doodging.
Jester Madcap
De rest van de school was geschrokken al rennend en sommigen gillend er vandoor gegaan en de docenten die aanwezig geweest waren waren nu nergens meer te zien. Jester bleef iets bij Fersephone vandaan staan, onzeker of het verstandig was om dichterbij te komen. Nu stond het meisje stil, met haar ogen dicht en de emotie uit haar stramme houding gelopen. ‘Fersephone,’ zei hij zachtjes, en hij reikte heel voorzichtig naar haar hand. ‘Het is oké. Nog heel even en we zijn hier weg, hou vol.’
Fersephone
Fersephone lachte spottend om Jesters woorden. Toen ze eenmal sprak, klonken haar woorden bitter en zuur. “Overtuig je jezelf elke dag daarvan, zodat je ze ook gaat geloven?”
Jester Madcap
‘Nog even,’ beloofde Jester, met zoveel mogelijk zekerheid als hij kon opbrengen. Want nu Fersephone zo ontploft was… De stilte die nu in de eetzaal hing was als de kalmte die over je heen viel vlak voor de orkaan losbarstte. Experium ging dit niet zomaar over hun kant laten gaan, waar ze nu ook waren.
Hij haalde adem om nog iets te zeggen, iets van bemoediging aan te bieden, toen er iets langs zijn oor floot—en geen twee seconden later trok er een schok door Fersephone’s lichaam en zakte het meisje ter plekke in elkaar. Jester vloekte en probeerde haar schouder te grijpen, maar het meisje was groter en zwaarder dan hij en hij brak maar weinig van haar val.
Hij blikte omhoog naar de ingang van de kantine waar tien, twintig man in zwarte SWAT-pakken met geweren en maskers naar binnen stroomden.
Shit. Shit, shit, shit.
Onyx
Onyx sloeg een arm om Jes heen toen de beveiling Fersephone van hem overnam. Er zat een wrang gevoel in zijn maag. Er bestond een kans dat dit de laatste keer was dat ze het meisje hadden gezien. ‘‘Kom.’ Hij drukte een kus tegen Jes’ slaap. ‘We kunnen op dit moment niks meer voor haar doen.’
Jester Madcap
‘Ze bedoelde het niet kwaad— Dat was haar vriend, ze raakte alleen even de controle kwijt.’ Jester probeerde de arm van Onyx weg te duwen, een vreemd soort wanhoop onder zijn huid. ‘Het was een ongeluk.’
Het SWAT-team gaf weinig indicatie dat ze hem gehoord hadden, of er überhaupt een fuck om gaven of het een ongeluk was of niet. Ze tilden het meisje onceremoniëel op en begonnen zich een weg naar de uitgang te banen.
‘Ik zal beter op haar letten, oké? Ze kan dit in de hand krijgen, heus, ze heeft alleen meer training nodig.’ Jester wist onderhand haast niet meer wat hij zei, alleen dat hij een heleboel bereid was om te zeggen als ze dan Fersephone niet kwijt zouden raken. ‘Breng haar weer terug. Oké? Breng haar weer terug!’
Onyx
De mannen trokken zich natuurlijk niks van Jester aan. Zijn borstkas knelde door de wanhoop in Jes’ stem, maar doordat Jes zijn arm net had weggeduwd, schrok hij een beetje terug voor nog zo’n aanraking. Toch moest hij íéts doen om zijn aandacht te trekken en uiteindelijk ging hij voor hem staan en trok hem toch tegen zich aan. ‘Hé, we lossen dit wel op. We laten Adam ons vannochtend gewoon een heads-up geven, dan speel ik Fersephone in slaap en gebeurt dit allemaal niet, oké? Hij schiep een beetje afstand en legde een hand tegen Jes’ kaak om hem aan te kunnen kijken. ‘We lossen dit op, zoals altijd.’
Jester Madcap
Hij knikte woordeloos, nog zonder het echt te kunnen geloven. Jester sloeg zijn armen om zijn vriend heen en trok Onyx heel dicht tegen zich aan, en klemde zijn vingers om de stof van Onyx’ shirt zodat ze niet zouden trillen.
Fox
Het was een instinctief besluit geweest om in een vogel te veranderen. Hij dacht zo sneller bij Kris te kunnen zijn, maar halverwege de vlucht merkte hij dat zijn zicht steeds vlekkeriger werd en dat het hem ongelofelijk veel moeite kostte om zijn vleugels op en neer te bewegen. Nog even schoot er een ongrijpbare gedachteflard langs dat hij het niet ging redden en hij had nog net de tegenwoordigheid van geest om te gaan dalen – maar toen ging het lichtje uit en viel hij met een plof tussen de struiken.
Vienna
Vienna was al misselijk geweest vanaf het moment dat het Fox beurt was om geelektrocuteerd te worden. De gebeurtenissen die daarna volgden, gingen zo snel dat Vienna het nauwelijks bij kon houden. Zodra ze Fersephone in elkaar zag zakken, riep ze geschrokken haar naam. Ze zette een stap dichterbij haar vriendin, maar direct werd ze tegengehouden door de beveiliging. Machteloos moest ze toezien hoe Fersephone naar buiten gedragen werd en daarna weer de stilte terugkeerde.
Het was haast onwerkelijk. Hoewel ze het liefst schreeuwend achter de mannen aan liep, wilde schreeuwen dat ze haar terug moesten brengen, wist ze dat het geen zin had. En dus deed ze het enige wat ze wist wat wel zin had, aandacht besteden aan haar andere vriend, die net ook door iets verschrikkelijks was gegaan.
Maar zelfs die was er niet. Angstig keek Vienna om zich heen, om te beseffen dat alleen zij, Jester en Onyx er nog waren. Waar waren de andere Panthers? Ze werd opgevangen door Yrla, die opeens naast haar stond. “Kom, wij gaan ook terug. De anderen zullen vast ook in het Panthers house zijn.” Zijn stem klonk behoorlijk vlak en Vienna wist niet anders dan zich mee te laten voeren door Yrla. De gangen waren angstvallig stil. Ook in het Panthers house was het stil, ook al had iedereen zich in de woonkamer verzameld. Er hing een onnatuurlijke stilte in de kamer, die alles zei over wat er net in de zaal gebeurd was.
Want iedereen wist; Fersephone zou waarschijnlijk nooit meer terugkomen na deze uitbarsting.
Onyx
Een tijdlang stonden ze dicht tegen elkaar in de zaal. Iedereen was al weg en de ravage rondom hen leek wel naar hen te schreeuwen. Hij sloot zich ervoor af. Ze waren zó dicht bij hun ontsnapping; het zou hen toch zeker wel lukken om Fersephone ook nog in veiligheid te brengen. Hij geloofde niet dat ze haar zouden opensnijden; ze was een perfect wapen. Ze zouden haar vast verkopen en zo’n verkoop kostte tijd. Ze vonden wel iets.
Na een paar minuten keek Jes op en zag Onyx dat hij zich weer aardig bij elkaar had gepakt.
‘Kom, laten we teruggaan naar de anderen. We laten Adam gewoon een briefje onder de deur door schuiven met wat er gebeurd is en dat ik Fersephone in slaap moet spelen.’
Natuurlijk was het fijner om te voorkomen dat Fox en Fire überhaupt werden geëlektrocuteerd, maar dan moesten ze nog meer dingen veranderen en dat leek hem ook maar tricky. Dit was een eenvoudige, veilige oplossing en die twee Lions zouden de straf zelf heus wel overleven. Fersephone moest het gewoon niet zien.
Jester Madcap
Ze liepen samen terug naar de campus. Met een paar minuten zou de eerste les van vandaag beginnen, maar zo ongeveer de hele school was zojuist het gebouw ontvlucht en Jester betwijfelde het ten zeerste dat Sogat straks in het lokaal zou zijn om doodkalm les te geven aan de volgende groep labiele studenten.
Dus gingen ze terug. Naar huis. De rest van hun house had zich al verzameld in de woonkamer, bleek en stil. Onyx en hij waren de laatsten die binnenkwamen en zich bij de groep voegden. Jester voelde hoe alle blikken op hem kwamen te rusten, maar voor een zeldzame keer had hij geen idee wat hij kon zeggen.
We lossen dit op, had Onyx gezegd.
Ja.
Jester haalde diep adem. Oké. ‘Onyx kan haar de volgende keer in slaap spelen. Adam,’ hij richtte zich op de donkerharige jongen. ‘Als jij terugspringt en een briefje bij ons onder de deur schuift met een heads up, kan Onyx Fersephone in slaap spelen zodra Fox en Fire naar voren geroepen worden. Dan hoeft ze niet te zien wat er gebeurt en ontploft ze ook niet, of vertellen we het haar terwijl ze slaapt en waar haar gave niet half Experium opblaast.’ Hij knikte, en keek de jongen verwachtingsvol aan. ‘Eind goed, al goed.’
Merrin
Merrin keek even bezorgd naar Adam naast hem. Natuurlijk vond hij het ook verschrikkelijk wat er gebeurd was, maar hij vroeg zich af of Adam het dit keer kon oplossen. Zeker na de vorige keer dat hij wat probeerde op te lossen en dat zo flink mis was gegaan.
”Ik weet niet…” begon hij. Hij keek even naar Adam en toen terug naar Jester. De angst en het verhaal van Adam zaten nog scherp in zijn hoofd. “Ik begrijp helemaal dat je probeert het op deze manier op te lossen. Ik vind het ook verschrikkelijk dat Fersephone weg is. Ik… vraag me alleen af of Fersephone laten slapen op dat moment ook echt een oplossing is. Als ze er niet bij is, krijgen jij en Fersephone dan niet ook een schok? We worden nu verwacht er te zijn toch? En wie weet hoe ze op een schok op zichzelf reageert, of reageert als ze hoort dat je haar hebt laten slapen, terwijl haar vriend geelektrocuteerd werd in de tussentijd? Stel je voor dat ze boos dan op ons wordt, omdat we haar niet geholpen hebben om Fire te redden? Het is niet dat ik haar niet wil redden, maar…” Merrin kende Fersephone vooral als explosief, laatst had ze al het halve Panthers house laten instorten. Wie weet wat er gebeurde als ze zelf zo’n schok kreeg?
”Sorry,” zei hij beschaamd, toen hij door had dat hij alle gedachten eruit kraamde. “Ik liet me even gaan. Natuurlijk moeten we haar helpen, maar…” Merrin keek even aarzelend naar Adam naast hem. “Uhm, er is een probleempje met het tijdreizen.”
Adam
———
Er was een flink probleem, ja. Natuurlijk wilde hij Fersephone redden en waarschijnlijk konden ze best wel een situatie creëren waardoor het meisje deze ochtend niet in de zaal zou zijn. Maar niet zolang de andere Adam er was. Misschien zou hij dan naar het bestuur gaan, vertellen wat er was gebeurd, en vonden ze een manier om hém te onderdrukken.
Hoewel hij Gollum in zich voelde wringen, moest hij dit toch aankaarten.
‘Ik eh…’ Hij kauwde op zijn lip. ‘Sinds ik de tijdlijn veranderd had, deel ik mijn lichaam met de Adam uit de andere tijdlijn. En… die is niet zo gelukkig met het feit dat ik zijn leven verwoest heb. En ik weet zeker dat hij het als een ultieme wraak ziet als hij het bestuur vertelt dat ik wéér de tijdlijn heb veranderd. Of hij verandert het terug. Of maakt het erger. Want… als ik terugspring heeft de andere Adam daar de controle.’
Onyx
Oh. Nou, dat was mooi klote. Hij was dan ook een paar tellen sprakeloos, want het plan om Fersephone had zo mooi geleken en hij was er eigenlijk van uitgegaan dat hij alles nu mooi had uitgekiend. Hij begreep nu ook waarom Merrin zich dan gisteren zorgen had gemaakt om Adam – dat moest toen die andere versie van hem zijn geweest. De versie die dacht dat Jester en hij twee sociapaten waren die graag lippen dichtnaaiden en ogen uitlepelden. Dat was… best zorgelijk.
‘Oké,’ bracht hij uiteindelijk uit en hij wreef door zijn haar. ‘Dat compliceert de dingen. En is ook een probleem waar we dan even voor moeten gaan zitten.’ Hij zocht automatisch naar een andere oplossing. Naar iemand die nog bij Fersesphone kon komen. Cackle. Zebediah. Als ze vanavond uit de school konden ontsnappen, konden ze vast ook Fersephone vinden. En –
In de deuropening verscheen een schaduw. Even was hij bang dat ze nog iemand kwamen weghalen, toen zag hij Kris staan. ‘Wat is er gebeurd? Waarom zitten jullie hier?’
Eigenlijk had Onyx verwacht dat Fox naar hem toe was gegaan, want hij was niet in de woonkamer. Hij zag dat Adam iets rechterop ging zitten.
‘Heeft Fox je dat niet verteld? Die ging naar jou toe. Al… best lang geleden.’
Kris’ gezicht betrok. ‘Nee, ik heb hem niet gezien. Wat is er gebeurd?’
‘Hij is gister gezien, toen hij Yrla uit het bos haalde na de avondklok,’ legde Onyx uit. Ze straften hem met de schokband. Fire ook – als zijn verantwoordelijke – en toen heeft Fersephone Navkar… verkruimeld.’
Kris’ blik ging even naar Fayr. Onyx had nog niet echt aan Fayr gedacht, maar ze leek nog vrij alert. Ze sloeg zich er beter doorheen dan hij verwacht had.
‘We gaan hem zo wel zoeken,’ stelde Onyx hem gerust. ‘Waarschijnlijk moet hij bijkomen van de schokband.’
Fayr
Fayr had nog niets gezegd. Ze had zich in een hoekje van de kamer opgesteld, met de muur geruststellend in haar rug. Ze had stilletjes staan luisteren, eerst naar bleke Jester, daarna naar Merrin die zich vooral veel zorgen maakte of het terughalen van haar zus niet voor meer problemen ging zorgen dan het oploste, en daarna naar Adam die vertelde dat hij niet kon springen.
Wat haar betrof hing het er vooral vanaf hoe vastberaden hij was.
Als het Merrin was geweest die nu door de school meegenomen was geworden waren ze vast allemaal al halverwege de poging om alles terug te draaien. Alles wat Adam noemde klonk haar als iets wat prima met Jester’s gave opgelost zou kunnen worden, of wat anders het risico wel waard was.
Haar blik gleed van Kris weer terug naar Onyx.
Wachtend.
Jester Madcap
‘Me dunkt dat het bestuur het niet heel rampzalig kan vinden als je duizenden euro’s aan schade voorkomt en het leven redt van een van hun docenten, als ze er ooit al achterkomen. Een ander experiment redden, oké. Maar dit is hun staff. Dat moet toch anders liggen.’
Even vroeg hij zich af of ze het gewoon konden vragen aan Adam’s mentor. Met wat extra overtuiging dat ze beter op Fersephone zouden letten, haar zouden helpen omgaan met haar emoties? Fersephone was een ontzettend veelbelovend experiment, ze konden het toch niet anders willen dan dat dit zich terugdraaide?
‘En Experium heeft maximaal drie dagen om erachter te komen, daarna zijn we hier allemaal weg. Als het moet laten we je gewoon de hele tijd slapen, dan kan niemand de controle van je overnemen om ons te verraden.’ Behalve dan in het verleden. ‘Kan je anders mij meenemen?’
Adam
———
Adam fronste. Het ergerde hem dat Jester zo zijn bezwaren aan de kant schoof. Experium had het hem verbóden om in zijn eigen leven in te grijpen. Hij kon elke straf dan ongedaan maken, kon dingen voor hén bepalen. En in dit scenario had hij het niet eerst met zijn mentor overlegd. ‘Nou, ik kan het vragen. Of ze het goed vinden als ik dit voorkom. Misschien willen ze dat inderdaad wel, dat Navkar nog leeft.’ Maar hij betwijfelde of ze Fersephones gave dan nog vertrouwden. Langzaam druppelde ook de betekenis van Jesters andere woorden binnen. ‘En weg? Hoezo zijn we dan weg?’
Jester Madcap
Jester blikte naar Onyx. ‘We gaan Zebediah scheiden van zijn teleporteur en met zijn hulp iedereen op school hier weghalen. Woensdag. We zijn zó dichtbij.’ Zijn stem klonk een beetje onvast. ‘Phone is onze familie. Ze hoort bij ons. En familie laat je niet achter.’ Hij keek de groep rond, eindigend met Adam.
Onyx
Onyx wenste dat hij dit kon bespreken zonder alle anderen eromheen. Want heel eerlijk? Hij kon niet zomaar over Adams bezwaren heen stappen. Wat als die andere Adam inderdaad zijn leven wilde verneuken? Misschien ging hij er dan wel gewoon vandoor, dook ie een andere tijdlijn in en liet hij Merrin heartbroken achter.
‘Het is te riskant, Jes,’ zei hij zacht. ‘Als we vrij zijn… Dan kunnen we haar ook zoeken. Ze is te waardevol, ze zullen haar in leven laten.’
Jester Madcap
‘Is dat niet net zo riskant?’ vroeg Jester kleintjes. Hij wist het ook niet meer. Ze waren zó dichtbij geweest, en nu waren ze alweer iemand van de groep kwijt. Was híj alweer een van zijn mensen kwijt. Ze konden haar toch niet zomaar aan Experium overlaten?
Onyx
‘We kunnen hem niet dwingen, Jes.’ Heel eerlijk – als de rollen omgedraaid waren, wist hij niet of hij het risico zou nemen. Fersephone en Adam hadden voor zover hij wist nog nooit met elkaar gepraat.
Jester Madcap
‘Natuurlijk niet, maar…’ Verslagen keek hij de rest aan. ‘Wat, ze is niet belangrijk genoeg? Ze is een van ons.’ Dat was toch genoeg?
Adam
———
Adam boog zijn hoofd. De tranen sprongen in zijn ogen. Was hij dan zo’n lafaard? Het voelde oneerlijk dat de beslissing om iemand te redden nu op zijn schouders rustte. Een beetje bitter zei hij: ‘Waarom overtuig jij dan niet de leraren ervan om haar terug te halen?’
Jester Madcap
‘Als dat onze laatste optie is, dan doe ik dat. Maar ze vertrouwen me niet—en zeker nu niet.’ Misschien dat hij met Nish’ hulp Maxwell wel zou kunnen vinden. Alleen. Die zorgde er vast wel voor dat hij het naadje van de kous wist als het ging om zo’n nuttig iemand als Fersephone. ‘Dat kan dan woensdag pas, als Phone dan nog leeft. Voor Maxwell van campus verdwijnt. En hem dan… Wissen, ofzo. Hopen dat dat lang genoeg blijft hangen dat we de teleporteur hebben.’ Als het niet anders kon dan moest het maar op hoop van zege.
Onyx
‘Nee,’ antwoordde Onyx. ‘Als dat plan mislukt dan doet die teleporteur niet wat we willen.’
Vienna
Vienna vond het verschrikkelijk dat ze zo moesten discussieren over hoe ze een vriendin moesten bevrijden. Haar ogen gingen naar Fayr, verwachtend dat het meisje iets zou zeggen. Haar vriendin was echter doodstil. Was ze in shock dat ze haar zus kwijt was? Dat de anderen zo discusieerden over wat er gedaan moest worden? Het leek haar verschrikkelijk als ze zo over Merrin spraken, terwijl niemand wat uit zou halen.
Ze begreep dat Adams gave ook niet heilig was, er zaten vele haken en ogen aan. Ze begreep Jester helemaal. Konden ze dan niets doen? Fersephone was toch ook belangrijk? Een van hen? Ze begreep ook echter dat Adams gave niet helemaal honderd procent werkte en ze konden het ook niet van hem laten afhangen.
”Is er niet iets anders wat we kunnen doen dan? Een van onze andere gaven gebruiken? Misschien kunnen we eerst dat probleem van Adam aanpakken? Het gaat er niet om wanneer hij terug springt toch, maar dat hij het doet?”
Kris
Kris had zijn armen over elkaar geslagen en leunde tegen de deurpost terwijl hij de discussie aanhoorde. Dat kleine ventje had nog niet eens zijn naam, hij zou daar echt niet alles van laten afhangen. Zeker niet als hij op het moment een soort persoonlijkheidsstoornis had.
‘We kunnen ook gewoon iedereens gave gebruiken. Hoeveel staf loopt hier rond? Tien ofzo? En tien bewakers? Maak ze gewoon af. Laat d’r eentje in leven en dwing ‘m om ons naar buiten te brengen.’ Hij liet een stenen pegel tussen zijn vingers verschijnen. ‘Ik kan de helft al voor m’n rekening nemen. Fire zal er ook geen moeite mee hebben. De meesten kunnen wel iemand aan.’
Vienna
Vienna keek naar Kris. Ze was absoluut tegen moorden, maar ze zag ook wel iets in Kris plan om de school nu om ver te werpen. Dit keer waren ze echt te ver gegaan en ze hadden aan Fersephone gezien dat het best kon. Ze had de halve eetzaal al vermorzeld, in haar eentje! En dan mocht Fersephone wel de sterkste gave hebben, er waren veel meer sterke gaven. “Wel, er zit wat in dat plan. Behalve dan dat ik er niet voor ben dat we iedereen omleggen?”
Kris
‘Dan vermoorden we ze bijna,’ reageerde hij schouderophalend. ‘Genoeg dat ze ons niks meer kunnen aandoen.’
Onyx
‘Ben ik al jaren voor,’ zei Onyx met een grijns. Ergens was het wel fijn dat er nu iemand bij was die ook geen gewelddadige aanpak schuwde. ‘Maar dan als plan B. Nen, kan jij eens kijken wat je over Fersephones toekomst kan zien?’
Nenya Agami
Nenya schrok een beetje op. ‘Eh, ja. Natuurlijk.’ Ze stond op. ‘Waar wil je dat ik kijk?’
‘Volgende week?’ stelde Onyx voor.
Nenya knikte. ‘Geef me even.’ Ze liep richting de deur en stapte enigzins nerveus langs Fox’ vriend heen naar haar kamer. Daar zette ze alles klaar en nam nog een extra minuut om haar zenuwen wat te kalmeren. Een week in de toekomst kijken naar Fersephone. Dat kon ze wel.
Een kwartier later stapte ze de woonkamer weer binnen, waar iedereen direct naar haar opkeek en de kleine onderlinge gesprekjes accuut stilvielen. Nenya onderdrukte de neiging om wat in elkaar te duiken.
‘Nou,’ begon ze, ‘ze is niet dood. Maar wat ik wel gezien heb snap ik ook niet helemaal.’
Dat leverde natuurlijk nog vragender blikken op dan hiervoor.
‘Volgende week is ze in een soort… strandhuis. Er was veel hout en zonlicht, en blauwe accenten. Levend dus, ontbijt aan het eten samen met twee jongens die ik niet herkende. Eentje was donkerblond en wel lang, met allemaal tattoo’s op zijn armen. De ander was iets kleiner en slungeliger, met piekerig haar. Het zag er redelijk ontspannen uit.’ Ze haalde een beetje onhandig haar schouders op. ‘Dus… dat?’
Vienna
“Woow. Zou dat betekenen dat…? Zou ze ontsnapt zijn?” vroeg Vienna ongelovig.
Onyx
‘Nou, daar lijkt het wel op.’ En blijkbaar zonder in Zebs handen te belanden. Man, hij wilde weten hoe ze dat geflikt had. Misschien blies ze gewoon het hele onderzoekscentrum op. ‘En hoe zit het met ons? Waar zijn wij over een week?’
[ bericht aangepast door een moderator op 21 okt 2023 - 18:50 ]
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
