[RPG • 0] Experium|| 58 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar Gates• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • Energieschilden •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegd hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkelt tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast door een moderator op 22 okt 2023 - 13:48 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Voor die twee vind ik het prima als het gewoon gebeurt, zodat ik er geen last van heb. Maar die gedaanteflikker…’ Hij trok zijn bovenlip op. ‘Die wil ik zien lijden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester trok nu ook een mondhoek op. 'Maak je daar maar geen zorgen over, Scary Vibes. Je bent de perfecte wederhelft, nog beter dan je er zelf erg in hebt.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Gedaanteflikker? Romeo moest moeite doen zijn gezicht in de ploot te houden. Merrin? Romeo had het idee dat de gedaanteverwisselaar nu niet een hele grote bedreiging was. Al moest hij hem misschien meer in de gaten houden als hij iemand als Vision in het harnas had gejaagd. "Nou, laat maar weten of ik je kan helpen bij een prachtplan. Je hebt vast zelf ook al ideeën?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Op zondag was zij er eerder dan hij. Fayr nam plaats op het bankje en keek uit over het meer. De wind rimpelde over het wateroppervlak, het meer net zo grijs als de lucht. Het was eigenlijk wel fijn om daar zo te zitten. Gisteravond had de rest van het house feest gevierd voor 8175 die was teruggekomen. Fayr zelf was maar kort gebleven; aan de drukte en de luide muziek had ze weinig behoefte gehad. Ze was blij dat de jongen terug was, maar een heel feest ervoor was niet haar ding.
      Om aan het geluid te ontsnappen had ze de droom van Onyx aangezet, en toen ze 's nachts de droom weer uitkwam was de campus gelukkig weer donker en stil geweest. Bij het licht van een klein lampje was ze nog even naar de veranda gelopen om haar benen te strekken, waar de kille avondbries door haar losse haren speelde. Daarna had ze stilletjes haar tanden gepoetst, voorzichtig om Vienna niet te wekken, en was ze weer in bed gekropen. De laatste tijd vermeed ze wel vaker om tegelijk met haar vriendin naar bed te gaan, vooral om de vragen of de stille blikken te kunnen ontlopen.
      Ze leefde de laatste tijd sowieso een beetje langs de anderen heen.
      Fayr wist niet zo goed wat ze daar precies van vond. Het was ergens wel een beetje eenzaam, maar aan de andere kant voelde het ook alsof ze nooit genoeg tot rust kon komen om de energie op te brengen de anderen bij te benen. Ze was liever alleen, of met Kris af en toe. De rest ging zo snel door van het ene onderwerp naar het andere, zonder ooit stil te zitten om te verwerken wat er überhaupt gebeurd was. 8175 was terug nadat hij een week lang was verdwenen, en diezelfde avond vierden ze feest met drank en muziek en gelach alsof morgen niet bestond. Fayr schudde haar hoofd. Nee, ze was blij dat ze niet gegaan was.
      Achter haar dreef een flard muziek mee op de wind en Fayr draaide zich om.
      'Waar heb jij gezeten?'
      Damon kwam met zijn koptelefoon om zijn nek aangeslenterd, en haalde zijn schouders op. 'Miste je me al?' vroeg hij spottend. Hij viste zijn iNet uit zijn zak en zette de muziek uit, en de nieuwe stilte werd gevuld door het ruisen van de wind. Er zaten paarse spetters verf in zijn nek, maar hij leek zich er niet van bewust en veegde enkel de haren uit zijn ogen toen hij opkeek. 'Wat?'
      Ach, het waren haar zaken toch niet. Fayr rechtte haar rug. 'Ga je gang.'
      Damon's ijzige blik haakte in de hare. 'De keren dat iemand dat tegen me zei zijn op één hand te tellen,' zei hij peinzend, terwijl hij zijn hand ophief. Dat laatste deed hij ook alleen maar voor haar, en was ook de laatste waarschuwing die ze kreeg voordat zijn gave langs haar huid gleed en haar spieren zich krampachtig samentrokken met dat Damon het geluk uit haar zoog.
      De Rhino neuriëde nog steeds toen ze een halfuur later afscheid namen.

---

Toen ze op maandag na de lessen van die middag (die haperend opgestart waren na een geïmproviseerde lunch in de gymzaal) bij het meer aankwam was het stil. Damon was er al, maar voor de verandering had hij zijn muziek deze keer niet aanstaan. De manier waarop hij haar aankeek beloofde weinig goeds, en Fayr voelde de frustratie al opkomen.
      'Kijk niet zo.'
      Hij trok een wenkbrauw op. 'Horen tweelingen niet extra met elkaar begaan te zijn?'
      'Heb je liever dat ik als een hoopje op de grond zit te huilen?'
      Damon haalde zijn schouders op, maar iets in zijn blik was aandachtiger dan het gebaar deed vermoeden. 'Ze was toch je familie.'
      'Ze is niet dood.'
      'Ze is verwijderd. Staat er gelijk aan.'
      'Wat interesseert het jou?' vroeg Fayr kattig. 'Mijn persoonlijke leven zijn jouw zaken niet.'
      'Jullie zijn de enige met bekende familie hier op school.' Damon staarde haar nog steeds op die intense manier aan, zijn hoofd net als een nieuwsgierige vogel een beetje schuin. Het was geen... gepijnigd medelijden in zijn blik, bedacht Fayr zich na een paar seconden. Het was afwachtender, alsof hij iets probeerde te begrijpen waar zij misschien het antwoord op had.
      Fayr sloeg haar armen over elkaar. 'En nu is ze weg. Doen we dit vandaag, of niet?'
      'Als je m'n kleren maar met rust laat.'
      Fayr rolde haar ogen. 'Ben je daar nou nog steeds zuur over?'
      'Wrok kunnen koesteren is een basisvereiste voor een Rhino,' zei Damon nog, voordat ijskoude angst langs haar ruggengraat gleed en haar de adem benam. Fayr snakte naar lucht en klemde bijna instinctief haar armen voor haar borst, maar had nog net genoeg tegenwoordigheid van geest om in plaats daarvan haar voeten stevig in de grond te slaan en haar gave al zoemend, bijtend, naar haar vingers te roepen.
      Een band van angst klemde zich om haar borst en haar handen waren klam van de ellende die door haar heen schoot, maar haar gave rolde stevig en vastberaden onder haar huid. Fayr sloot haar ogen en dwong zichzelf de energie te laten gaan en daarna in volle kracht weer op te roepen. Liet het zoemen afnemen tot alles wat ze voelde dat onheil was, de hartkloppingen, en de bittere smaak van koper, om daarna met een giftige vastberadenheid de energie van haar gave aan te steken als vuurwerk zodat het door haar hele lichaam stroomde en eindigde in haar vingers, klaar om gebruikt te worden, klaar om pijn te doen.
      Er klonk een wolf-whistle, gevolgd door gegrinnik.
Fayr deed haar ogen open.
      Damon lag uitgestrekt op het bankje.
      'Wat?'
      'Eh... Neuh,' zei hij, bij het horen van haar scherpe toon. 'Niks.'
      Fayr kneep haar ogen samen.
      Damon trok een onschuldig gezicht. 'Hoe is de dosering nu? Goed? Kan 't altijd nog aanpassen.'
      Fayr ademde diep in door haar neus. 'Nee, het is goed zo.' Ze deed haar ogen weer dicht en riep haar gave weer op. Ja, het was goed. Het ging makkelijker en makkelijker. En de leegte die daarna overbleef? Ach, ze vond het niet zo erg. Eigenlijk wel lekker rustig. Eerder stilte dan leegte. Ze was er wel tevreden mee.

[ bericht aangepast op 22 okt 2023 - 13:29 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Safira verveelde zich de pleuris. Écht de pleuris. Nu iedereen op school zat was ze maar naar de woonkamer gelopen omdat ze het gevoel kreeg dat ze uit het raam wilde springen als ze nog langer dezelfde vier muren om zich heen zag, maar daar was natuurlijk ook geen reet te doen. Kris had deze week een gitaar uit het muzieklokaal gekregen en was daarmee bezig. Fox had haar gevraagd of zij ook iets wilde, maar ze had echt helemaal niks met muziek. Ze wilde echt ontzettend graag een balletje trappen, sporten, gewoon bewegen. En dat kon allemaal niet.
      En –
      Opeens hoorde ze stemmen. Zware mannenstemmen, die in een rap tempo dichterbij kwamen. Safira snelde naar het raam en keek naar buiten. Ze vloekte toen ze het trappetje naar de campus opgingen. Naar boven vluchten kon niet meer. Nee, nee, nee! Ze trok aan de hendel van het raam, maar het ding klemde en trok daardoor juist aandacht.
      Ze mochten haar niet zien. Als ze nou veranderde, kon ze onder de tafel kruipen. Ze sloot haar ogen, deed haar uiterste best om zichzelf in haar drakenvorm te duwen. Het deed pijn, maar net toen er een schaduw in de deuropening verdween, zag ze het vanaf een stuk dichter bij de grond.
      ‘Is dat beest gevaarlijk?’ vroeg één van de mannen.
      De ander haalde zijn schouders op. Een derde drong zich naar binnen. Safira deinsde achteruit toen ze het geweer in zijn handen zag.
      ‘Die hoorde bij die drakengriet, geloof ik. Die verdwenen is. De Panthermascotte.’
      Ze besteedden verder geen aandacht aan haar. Safira kon het nauwelijks geloven. Dus het kon niemand wat schelen dat ze hier was? Ze kon gewoon naar buiten?
      Even stond ze verdwaasd om zich heen te kijken, terwijl één man de kamer begon te doorzoeken. Het was blijkbaar een of andere huiszoeking. Kris! Die zat dan wel op zijn kamer, maar hij was wel gitaar aan het spelen.
      Safira schoot de gang op, waar de deur nog opstond. Ze was nog zo vertrouwd met haar drakenvorm dat ze moeiteloos omhoog vloog en met haar klauw tegen het dakraampje tikte van Kris’ kamer. Het hielp; hij keek met een ruk omhoog en zijn blik veranderde in irritatie zodra hij haar zag. Eikel. Wel stond hij op en liet zijn gitaar ongemoeid. Hij deed het raam kopen. ‘Heb je –’
      Met een waarschuwend gesis kapte ze hem af en ze hield haar hoofd schuin. Ergens ging een deur open en dicht. Bij Kris ging er ook eindelijk een randje op. Zijn ogen veranderden van paars naar groen en Safira realiseerde zich dat hij zich echt niet zou laten meenemen en dat ze hooguit drie dooie bewakers slash onderzoekers hadden. Ook niet echt ideaal, maar goed. Safira hipte naar binnen; aangezien een bloedbad ook weer veel gedoe gaf, leek het haar beter om de deur gewoon met ijs te verzegelen zodat ze die gewoon niet openkregen.
      Doodstil luisterden ze naar de geluiden; meubels werden verschoven en lades open en dicht gesmeten. Niemand kwam echter aan hun deur en uiteindelijk verdwenen de voetstappen en stemmen weer naar beneden en vervolgens naar buiten.
      Safira werd nerveus. Zou ze weer terug kunnen veranderen? Of zat ze nu weer vijf jaar vast? Tot haar verrassing ging het best gemakkelijk en deed het zelfs nauwelijks pijn. Ze verscheen voor Kris, die haar kort aankeek en een knikje gaf.
      ‘Een huiszoeking,’ mompelde hij. ‘Laten we hopen dat Jester en Onyx hun schokband en waarheidsdrankje goed hebben opgeborgen.’
      Safira zweeg. Hopelijker werd de volgende huiszoeking niet nog grondiger.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Het zou helpen als je bepaalde gevoelens bij zijn vriend kan weghalen. Hem op iemand anders verliefd laten worden.'

[ bericht aangepast op 22 okt 2023 - 10:29 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx had net Adam het trefbalveld uitgestuurd toen er een in pak geklede kleerkast en streng kijkende vrouw aan de zijlijn verschenen. Williams jogde naar het tweetal toe en er werd op gedempte toon gesproken. Onyx wierp een verontruste blik op Jes, die in het andere team zat.
      ‘1694,’ riep hij. ‘Je moet je melden bij de directeur!’
      Oh. Nou… dat werd interessant. Ergens had hij daar natuurlijk wel op kunnen rekenen, met de essay die hij samen met Sarah geschreven had. Hij had alleen ook weer niet verwacht dat ze hem midden uit de les zouden trekken en hij voelde de zenuwen nu toch wel door zich heen kruipen. Je wist het maar nooit, met die vent. Hij was vast net zo geschift als z’n zoon. Misschien voelde hij zich wel beledigd en schoof hij hen zo de vrieskist in, ofzo.

[ bericht aangepast op 22 okt 2023 - 12:50 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Romeo trok een mondhoek op. "Gevoelens laten verdwijnen is zeer gecompliceerd. Daar gaat een hele lange tijd overheen en moet ik genoeg in de buurt bij hem moeten kunnen komen om het ook echt te doen. Dus of dat zinvol is, vraag ik me af. Er is een makkelijkere manier." Romeo zijn grijns werd donker. "We kunnen zijn vriend ook gewoon laten verdwijnen?" Ook dat paste prima in het plan van Zebediah en hem. Hij zou de tijdreiziger sowieso een keer ophalen, zodat hij niet dingen kon herstellen die zij straks zouden gaan doen. Plus het feit dat als het wel misging, ze hem konden dwingen het voor hen te herstellen, tot het wel goed ging. "Maar dan wil ik daar wel graag iets voor terug."

[ bericht aangepast op 22 okt 2023 - 11:14 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Dat klonk ook fantastisch. 'Daar sta ik ook zeker voor open. Zelfs als hij af en toe... tranentrekkende foto's van zijn billenmaatje zal ontvangen.' Tevreden knikte Vision; hij zag het al helemaal voor zich. 'Wat wil je dat ik ervoor terugdoe?"

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nish had zijn mentor verteld dat hij geprobeerd had om een onzichtbaarheidsmantel te maken – zogenaamd zodat hij zijn gave daardoor kon sparen – maar dat het hem alleen lukte om één laagje te laten verdwijnen. In dit geval dus alleen de kleding die hij eronder droeg. Sindsdien had ze nagedacht over manieren waarop hij gelaagdheid in zijn onzichtbaarheid kon aanbrengen. Hij had geprobeerd om verschillende laagjes over elkaar heen te leggen, maar dat had niet het gewenste resultaat gehad.
      ‘Kun je tekenen hoe je die zichtbaarheid visualiseert?’ vroeg Margeaux. Ze schoof hem een papier en pen toe. Even keek hij haar vragend aan, toen tekende hij de laagjes vlak boven elkaar.
      ‘Ik doe er steeds een laagje bovenop.’
      ‘Alsof je aan het metselen bent,’ peinsde ze. ‘Misschien dat je nu de laagjes zelf onzichtbaar maakt.’
      ‘Ik maak iets wat al onzichtbaar is onzichtbaar?’
      ‘Zelfs al kunnen we het niet zien, het is wel materie dat je op elkaar stapelt. Probeert het eens wat minder strak? Geen rechte lijnen, maar eerder een dikke laag modder? Wat druipt, wat in beweging is?’
      Het was lang geleden dat Nish zo bij de techniek van zijn gave had stilgestaan. Normaal reageerde hij gewoon instinctief. Zodra hij dingen aanraakte kon dat ook, want dan haalde hij het uit zichzelf, uit een enorme bron. Nu moest hij beetjes daarvan naar een voorwerp overhevelen. Hij gaf een knikje en probeerde de nieuwe theorie uit.

Het hielp. Tegen het einde van de les voelde Nish zich enorm moe, maar de handdoek die ze over een stapel boeken hadden neergelegd, liet nu de eerste twee boeken verdwijnen en in het derde boek zaten doorzichtige gaten. Tevreden leunde hij naar achteren in zijn stoel.
      Margeaux glimlachte. In plaats van te zeggen dat hij kon gaan, vouwde ze haar handen en keek hem aan. ‘Ik wilde nog even iets anders aankaarten. Vanochtend is er een huiszoeking gedaan en daaruit is gebleken dat jouw kamer helemaal leeg is. Het lijkt me dat je heel goed weet dat het niet toegestaan is om op een andere campus te slapen?’
      Nish boog zijn hoofd. Shit.
      Wat nu? Werd hij gestraft met een schokband? Of –
      ‘Waarom is dat?’ Haar stem klonk vriendelijk, bezorgd. ‘Er zullen genoeg stelletjes zijn, maar helemaal wegtrekken… dat doet me afvragen of er niet iets anders speelt.’
      Nish beet op zijn wang. Kon hij haar de waarheid vertellen? Zou ze dan door de vingers zien dat hij ergens anders sliep? Inmiddels was het geen geheim meer dat Zebediah het terrein bezocht. Het voelde ontzettend vernederend om de waarheid op te biechten, maar wat als hij anders gedwongen werd om terug te gaan en Zebediah hem kwam halen?
      ‘Ik… ik voel me daar niet meer veilig,’ zei hij zacht. ‘U – u heeft vast gehoord dat Zebediah het terrein bezoekt?’
      ‘Dat klopt. Heel verontrustend.’
      ‘Ja, nou… Hij… hij heeft me twee weken geleden gedwongen om…’ Hij kneep zijn ogen dicht, zijn borst trok samen. ‘Hij randde me aan. Beloofde terug te komen en me dan…’ De brok in zijn keel kreeg hij amper weggeslikt. ‘Nog meer te vernederen,’ fluisterde hij. ‘Ik ben bang dat hij me weghaalt. Me ergens opsluit. En daarom hebben de Panthers me een plek aangeboden om te slapen. Daar durft hij niet te komen, hij is bang voor sommigen die daar wonen.’
      Het was even stil. Hij durfde niet op te kijken. Hoe aardig Margeaux ook was; ze hoorde bij Experium. Hij was als de dood een onverschillige blik in haar ogen te zien.
      ‘Wat vreselijk, Nish.’
      Ze gebruikte eigenlijk altijd zijn nummer en dat ze nu zijn naam zei, zorgde ervoor dat er opeens een traan langs zijn wang rolde. Vlug veegde hij hem weg.
      ‘Ik zal aangeven dat jij wegens persoonlijke omstandigheden voorlopig bij de Panthers verblijft. In ieder geval totdat we… het probleem geneutraliseerd hebben.’
      ‘Thanks,’ zei hij, en hij veegde nog een traan weg. ‘Heel erg bedankt.’
      Margeaux liet een meelevend glimlachje zien. ‘Als je met de schoolpsycholoog wilt praten…’
      ‘Nee, dat hoeft niet,’ zei hij vlug. ‘Ik… heb er goed over gepraat. Met vrienden.’
      ‘Fijn.’ Ze gaf nu een knikje naar de deur. ‘Ga dan nu maar genieten van je lunch.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla deed braaf wat er van hem gevraagd werd, dan waren deze onderzoeken vaak het meest snel klaar. Het verveelde hem nog altijd dat hij deze onnodige apk moest ondergaan, die elke keer weer hetzelfde waren. Eens was hij niet komen opdagen en dat hadden ze hem flink op bestraft. En dus zong hij nu de tijd maar gewoon uit.
      Tegen het einde - er waren nog tien minuten over - kwam Williams opeens binnenlopen. Nieuwsgierig en lichtelijk verbaasd keek Yrla op naar zijn mentor. Wat zou hij willen? Gingen zijn resultaten niet goed genoeg? Maakte zijn mentor zich zorgen? Op zich kon Yrla dat best begrijpen, want hij had nu niet echt zijn beste beentje voorgezet de laatste gavelessen. Hij was zijn krachten aan het opsparen geweest om een beetje bij beetje te herstellen van die aanval van Kris.
      Yrla begroette zijn mentor met een vrolijke noot, maar zodra hij de ernst op Williams gezicht zag, betrok zijn glimlach. Met een zucht ging Williams in de stoel tegenover Yrla zitten en Yrla stond direct vol aan. Zijn mentor gedroeg zich nooit op deze manier. Was er iets ernstigs aan de hand? Was er iets met de anderen gebeurd? De rest was ook gewoon netjes net nog naar zijn les gegaan toch? Voor hij die vragen kon stellen, liep een van de onderzoekers op hem af en klikte een veel te bekende band om zijn nek. Wat...?
      "6445," begon zijn mentor. "Kun je me dit uitleggen?" De hand van zijn mentor klom omhoog, en tussen zijn vingers hing de sleutelbos die hij gisteravond weer teruggekregen had van Jester. Ai. Zijn ogen gleden even over de sleutels in de hand van zijn mentor. Ze waren dus in zijn kamer geweest, anders hadden ze die nooit gevonden. Heel even schoot de angst erin dat ze de foto hadden gevonden die Maxwell hem gegeven had en onbewust voelde hij aan zijn zak of hij de telefoon van Zebediah wel op zak had nog steeds. Ze hadden niets, ze hadden vast niets...
      "Uhm... Gevonden?" probeerde hij met een glimlach, ook al wist hij heus wel dat zijn mentor dat niet geloofde. Williams keek hem peilend aan. "Eerlijk zijn, graag." Yrla haalde zijn schouders op. "Helpt dat om onder mijn straf uit te komen?" vroeg hij haast nochalant, al voelde hij onderin zijn buik een siddering van angst gaan. Williams schudde zijn hoofd. Kut! "Gevonden," hield hij het maar gewoon bij zijn slappe smoes daarom. Als de waarheid hem niet zou helpen, zou hij het ook niet opbiechten dat hij het uit het conciërgehok had gestolen, al jaren geleden.
      Williams zuchtte diep. "6445, ik ben net zo min fan van de nieuwe straffen als jullie, maar als je me nu niet verteld waarom je dit hebt, zal ik je straf nog harder moeten opschroeven, ook al wil ik dat niet." Yrla keek peilend naar zijn mentor. Ook al had hij hem pas sinds dit jaar Yrla had het altijd goed naar zijn zin gehad met de man en was veel blijer met hem geweest dan hij ooit met Maxwell was geweest. "Wat heb je ermee gedaan?" Yrla aarzelde, maar besloot dat hij maar beter de waarheid kon vertellen, voor hij Jester en zichzelf een tweede schok zou bezorgen. "Ik heb ze uit het conciërgehok, jaren geleden al. Ik heb... Maxwell elk jaar een goed Halloween gewenst," zei hij toch met een lichte grijns, denkend aan zijn grappentijd met Jester. Hij moest erop letten dat hij ook niet 'we' zeiden in plaats van 'ik'. Hij kon Jester er natuurlijk niet bij lappen. Ook al vermoedde ze dat misschien nu wel, en kreeg Jester alsnog de straf ook. "Dat is alles?" vroeg zijn mentor. Yrla knikte. "Dat is alles." Niet helemaal waar, want zijn sleutelbos was afgelopen jaar ook voor andere dingen gebruikt, maar dit was de meest onschuldige reden die hij kon bedenken, waar ook waarheid in zat. Williams keek hem even peilend aan. "Dat besluit ik maar te geloven dan."
      Williams kwam overeind. "Nou, kom op. Dan zijn we het snelste hier doorheen." Yrla keek even naar zijn mentor en voelde toen opeens de gierende angst door zijn lichaam schieten. Hij kon ook wegsprinten, gewoon rennen en niet meer terug komen. Nog net op tijd bedacht hij dat hij de band al om zijn nek had, voor hij voor het gebruik daarvan ook nog een schok kreeg. Als een soort gevangene volgde hij dus maar zijn mentor op de voet, zijn hoofd naar beneden. Deze walk of shame was haast nog erger dan dat hij naar voren werd geroepen en daar de band omkreeg. Hij had het idee dat alle leerlingen om hem heen vragend naar hem keken. Voor een moment waagde hij een blik op de Panthers tafel en mimede een excuses, zodra zijn blik die van Jester ving.
      Yrla werd het podium opgeleid en tot zijn verrassing was hij niet de enige die terecht gesteld werd. Peter en Maaya moesten ook naar voren komen. Heel even keek hij naar Maaya, voor hij naar Jester keek die naast hem op het podium was gaan zitten. Best slim. Yrla volgde vlug zijn voorbeeld. "Deze leerlingen worden gestraft voor het bezitten van verboden middelen." Yrla mimede het woord 'sleutels' naar Jester, in de hoop dat hij het zou begrijpen. Hij had het nog niet half gedaan of Yrla voelde zijn lichaam verkrampen. Een bliksem van pijn trok door zijn ledematen heen en Yrla kreeg het niet voor elkaar te blijven zitten. Door de schok voelde het alsof zijn lichaam weer een hele marathon had gerend. Zijn spieren schreeuwden het uit van de pijn en leken nog na te schokken. Veel te snel naar zijn zin werd hij dan ook door zijn mentor overeind getrokken en de knop in de handen geduwd om Jester zijn schok te geven. Heel even keek Yrla naar zijn oude vriend, die hem even toe knikte. Daarna draaide Yrla zijn hoofd weg van zijn vriend en drukte maar zo snel mogelijk die knop in, zodat ook Jester van deze lijdensweg verlost zou zijn. De schreeuw die hij uit zijn oude vriend hoorde komen, sneed door merg en been. Yrla voelde de eerste traan ontsnappen, toen het schuldgevoel als een klap van de man met de hamer bij hem binnendrong. Gevolgd door de woede, waardoor hij opeens heel veel trek had om zelf ook net zo'n actie als Fersephone uit te halen of Kris plan uit te voeren.

[ bericht aangepast op 22 okt 2023 - 12:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Komt voor elkaar," knikte Romeo Vision toe. Heel even keek hij peilend naar de jongen voor hem, maar besloot toen zijn wederdienst er gewoon uit te gooien. "Je housegenoot, Rai. We willen van hem af. Kun jij ervoor zorgen dat hij verdwijnt?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone is vrij.
      Iedere keer dat een herinnering aan de vorige dag zich aan hem opdrong, herhaalde Fire die gedachte. Gisteren was Fox naar hem toe gekomen; hij had gezegd dat de Panthers een spoedberaad hadden gehouden en dat Nenya een week in de toekomst had gekeken en dat Fersephone vrij was.
      Ergens voelde dat te mooi om waar te zijn, maar aan de andere kant… Als iemand vastberaden was om de vrijheid te vinden, dan was dat zijn vriendin wel. Hij klampte zich dan ook daar maar aan vast en alle boosheid die hij toch voelde, verzamelde hij voor een later moment. Als ze straks ontsnapten, zou hij als laatste gaan en dit hele terrein laten affikken.
      Met een strak gezicht focuste hij zich weer op de onderzoeker die hem ‘wat vragen had willen stellen.’
      ‘Aangezien je niet in staat bent om te liegen, zullen we het makkelijk houden. Er zijn vier leerlingen verdwenen.’
      Om de beurten noemde de man een leerlingennummer en vroeg of Fire wat ermee gebeurd was. Alleen bij de laatste kon hij dat niet ontkennen. Dat was Romeo.
      ‘1342 heb ik opgesloten. Hij dreigde Fayr van het dak te gooien en Fersephone – mijn vriendin – en ik hebben Romeo toen in de bunker opgesloten. Zebediah kwam daar achter, nam Fayr mee naar zijn schuilplaats en we namen via Romeo’s telefoon contact met hem op op. We kregen Fayr terug en Romeo is met hen meegegaan.’
      De man maakte druk aantekeningen. ‘En 1342 heb je daarna niet meer gezien?’
      Hij schudde zijn hoofd.
      ‘Verbaal antwoord, graag.’
      ‘Ik heb 1342 daarna niet meer gezien.’
      ‘En die Zebediah.’
      ‘Ook niet meer.’
      Uiteindelijk kreeg Fire toestemming om te vertrekken. Hij merkte dat zijn gave onrustig was, dat hij het liefst een inferno door de ruimte liet razen, maar hij trok de hitte dichter tegen zich aan. Morgen. Morgen mag je alles verbranden.

[ bericht aangepast op 22 okt 2023 - 13:25 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

-

[ bericht aangepast op 22 okt 2023 - 13:25 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het kriebelde onder zijn huid, maar Jester probeerde zijn zorgen weg te slikken. Naar Dubois geroepen worden betekende zeer zelden iets goeds, maar Onyx en Sarah hadden natuurlijk hun essay ingeleverd waarin ze ongeveer al Zebediah's duistere zaakjes uit de doeken hadden gedaan. Zo'n oproep was te verwachten--maar dat betekende natuurlijk nog steeds niet dat Jester zijn vriend graag zag gaan.
      Toch gaf hij een knikje. Met dat het spel was stilgelegd voor de mededeling, stak Jester de middenlijn over en gaf Onyx een snelle kus. 'Succes.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.