Ilse had geen flauw idee hoe lang ze op het bankje zat, compleet in gedachten die haar meer deprimeerden dan opfleurden, maar haar maag begon te rommelen en het werd tijd dat ze wat ging eten. Ze had niet per se zin in eten, maar wist dat ze voor haar lichaam moest zorgen, want ze kon zichzelf niet zo verwaarlozen. Myrthe had haar nodig.
Ze stond op, al twijfelde ze wat ze zou doen. Op de camping had ze nog een paar broodjes in haar tent liggen van het ontbijt, maar dan moest ze anderen weer onder ogen komen en eigenlijk had ze daar geen behoefte aan. Voornamelijk Marije vond ze lastig, omdat die haar het beste kon lezen van allemaal en die zou willen dat ze over haar problemen praatte. En ze kon toch niet zeggen dat ze eigenlijk niet langer moeder wilde zijn? Ze hield van Myrthe, maar ze wist niet of ze het nog langer aankon. Marije zou dat niet begrijpen. Niemand zou dat begrijpen. Niemand wist hoe het was om een kind te hebben; zelfs Mosh wist niet hoe het was, want hij liep voor zijn verantwoordelijkheden weg en deed vrij weinig voor het vaderschap. Ze wist ook niet of hij een goede vader was als hij er wel was, want ze zagen elkaar eigenlijk nooit. Hij had heel af en toe alleen-tijd met Myrthe en eigenlijk had ze geen idee wat er dan gebeurde.
Haar mobiel trilde in haar zak. Het interesseerde haar niet echt wie het was, maar toen hij nog vijf keer trilde, besloot ze toch maar te kijken wie haar wilde bereiken. Het was Marije. Ze vroeg waar Ilse was, en of ze naar het feest ging, en of ze samen wilde lunchen. Ilse overdacht alles en wist dat Marije niet genoegen zou nemen als ze alles af zou wijzen. Ze had helemaal geen zin in het feest, noch in gezelschap van Marije. Maar de hele dag op dit bankje zitten was ook niet iets waar ze blij van werd. Daarom appte ze Marije met de vraag of er veel mensen naar het feest zouden gaan.
Volgens mij iedereen! Kom je ook, Ils?
Ilse typte een berichtje, maar twijfelde toch voor ze het verstuurde. Ging ze echt naar het feest? Kon ze daar energie voor opbrengen? Ze wist het niet zeker, maar besloot toch om het Marije te beloven. Dan zou zij zich misschien ook wat minder zorgen maken en had ze daarna weer wat meer ruimte om haar gang te gaan zonder allerlei vragen om haar oren te krijgen.
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
