• Lothar schreef:
    Personages
    Alienna Roderiquez – Natas
    Angel Wings – Alicia
    Bertha “Izzy” van Zalen-Gotha – Alicia
    Bobbi Hoekstra - Natas
    Cecila Roderiquez – Marjanne
    Christina Blender - Marieke
    Cyrith Evans – Natas
    Daan Leeuwens
    Donna Jo “DJ” Gates – Rosanne
    Ellie de Vries - Rosanne
    Elsa Leeuwens – Marieke
    Flynn Aegean – Alicia
    Gail Lommers - Rosanne
    Helen Beekman - Rosanne
    Ilse Keuring – Marjanne
    James van Eck - Natas
    Jan "Slater " Roodenburg - Natas
    Jasper Gates - Natas
    Jelle Wings – Alicia
    Johan Leeuwens – Marjanne
    Joshua MontClaire – Marjanne
    Lee Broadsword – Natas
    Lotte Berkman - Natas
    Marije Leeuwens – Marjanne
    Mozart “Mosh” de Waal
    Natalee Birchmeier – Alicia
    Noa MontClaire – Alicia
    Racquel Huize - Marjanne
    Raine Ramp - Rosannne
    Roxy de Groot – Marjanne
    Sterre “Starr” Berkman - Natas
    Tommie Roodenburg - Natas
    Yenthe Huize - Marjanne


    Topic 1
    Topic 2


    You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

    Ilse voelde zich allesbehalve uitgerust toen ze een poosje later gewekt werd door een brandende pijn. Letterlijk brandend, want de zon was een klein beetje gedraaid en daardoor lag ze nu tot haar neus te verbranden. Haar hoofd klopte en de littekens op haar gezicht schroeiden een beetje. Ze kroop uit de zon vandaan en sloot nog een paar tellen haar ogen, voor ze overeind ging zitten en probeerde te oriënteren waar ze zich bevond. Ze had werkelijk geen flauw idee.
    Ze probeerde zich te herinneren waarom ze hierheen was gegaan en waar ze vandaan was gekomen, maar de combinatie van een kleine kater en een verwarrende droom zorgden ervoor dat ze werkelijk geen flauw idee had welke kant ze op was gelopen of waar ze zich bevond. Een vlaag van paniek schoot door haar lichaam; haar handen begonnen te trillen en wanhopig greep ze naar haar zakken in de hoop haar mobiel te vinden, maar ze had haar pyjamabroek nog aan en haar mobiel moest nog in de tent liggen. Wat had ze in hemelsnaam gedacht toen ze een eind was gaan lopen? Ze moest altijd bereikbaar zijn, dat had ze in de afgelopen tijd nog wel zo goed geleerd! Het was net alsof ze uit haar normale ritme was gehaald en direct compleet van slag was.
    Ze probeerde zichzelf tot rust te manen, maar het kostte haar de grootste moeite. Beelden schoten op haar netvlies: verdwaald in het bos, verdwaald in de grotten. Haar vrienden die gevangen waren genomen. Ontvoerd. Gemarteld. Gedood…
    Ashlee is dood.
    Ze probeerde haar ademhaling weer op orde te krijgen. In. Uit. Ashlee is dood. Ze merkte dat haar hartslag een heel klein beetje begon te dalen en dat ze langzaam maar zeker weer wat redelijker kon denken. Ze sloeg haar armen om haar knieën en staarde naar de grond voor haar. Niemand kan me nog iets aandoen. In. Uit.
    Toen ze kalm genoeg was, durfde ze weer vooruit te kijken. Ze had de aandacht van enkele omstanders op zich gevestigd, want verschillende blikken keken haar kant op. Toeristen, waarschijnlijk, aan hun uiterlijk te zien. Ilse voelde het bloed naar haar wangen stijgen en wendde snel haar blik weer af. Het moest er idioot uitzien. Een jonge vrouw met haar haren alle kanten op, in haar pyjama, slapend onder een boom, die volledig in paniek raakt op het moment dat ze wakker wordt.
    Toen Ilse opstond, voelde haar lichaam slap aan, alsof ze net haar spieren keihard getraind had en die nu flink verzuurd waren. Met haar hoofd gebogen volgde ze het weggetje, in de hoop de goede kant op te gaan. Ze wist dat ze het eigenlijk de weg moest vragen, maar ze schaamde zich te veel en bovendien voelde ze niet de energie om sociaal te doen. Ze volgde het pad langs het water, maar dat leek niet op de camping uit te lopen. Op een gegeven moment liep ze langs enkele gebouwen en snel daarna bleek dat ze een lokaal dorpje in was gelopen. Het zag er allemaal gezellig uit; naast het water lag een grote, brede straat met gekleurde straatstenen en daaraan lagen verschillende restaurants, terrasjes of winkeltjes. De terrassen waren druk; gezinnen, stelletjes, zowel toeristen als locals, velen van hen met een zonnebril op hun gezicht en een zongebruinde huid. Ilse bekeek hen en vroeg zich af hoe het was om nog op die manier van je vakantie te kunnen genieten. Dat je zorgen van je afgleden en je even niets aan je hoofd had. Ze nam zich voor dat zij het ook zou proberen, op die manier haar vakantie vieren. Ze verdiende dat, met haar zorgelijke dagelijkse leven. Ze zou proberen van deze vakantie de beste te maken die ze ooit had gehad.


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

    DJ luisterde niet echt naar het gesprek tussen Mosh en Raquel. Het was ontzettend warm en ze hield er gewoon niet van om op het heetste tijdstip van de dag te moeten lopen. Ze haalde even haar telefoon tevoorschijn. Jasper had nog niet gereageerd op haar appje, maar haar zus Bridget had wel iets gestuurd. Ze vroeg hoe het met DJ ging en ze had ook een fofo gestuurd van haar dochtertje Fem. DJ staarde er even vertederd naar en besefte dat ze haar nichtje echt een beetje miste. Ze zag haar toch wel twee tot drie keer per week, dus nu drie weken zonder haar was raar. Tijdens sombere momenten was het zien van een klein kind vaak een lichtpuntje in de duisternis. Het liet haar zien dat er nog hoop was, en onschuld. Ze vroeg zich soms af hoe het zou zijn om zelf een kindje te krijgen. Een kind van haar en Jasper. Het leek haar geweldig, maar toch wist ze niet zeker of ze al stabiel genoeg was. Haar voormalige werkgever vond haar niet stabiel. Dat had haar heel erg gekwetst en bovendien zorgde het ook voor veel twijfels, ook nu nog. Wanneer zou ze zeker weten of ze dat ooit wel weer zou zijn? Een kind had liefde nodig, maar ook stabiliteit. Een zwangere vrouw die depressief was? Of vaak somber? Was dat een goede basis? Het idee joeg haar soms angst aan, want wat nou als dat gevoel nooit meer weg zou gaan? Straks bracht ze haar depressiviteit nog over op haar kind. Tijdens een zwangerschap kon zoiets niet goed zijn. DJ vond het een moeilijk onderwerp om aan te snijden. Gesprekken waarbij ze het moest hebben over haar gevoelens waren nu eenmaal gesprekken die ze liever uit de weg ging. Praten over gevoelens betekende namelijk dat ze haar zwaktes moest tonen, en haar onzekerheden. Haar grootste obstakels.

    [ bericht aangepast op 2 dec 2016 - 21:07 ]


    You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

    ‘Geen idee,’ gaf Mosh toe. ‘Ik heb de artiesten uit de top veertig nooit wat gevonden.’ Hij liet zijn handen in zijn zakken glijden. ‘Jij werkt hier dus. Woon je hier of is dit een vakantiejob?’


    Every villain is a hero in his own mind.

    James verslikte zich in zijn koffie en hoestte luid. Het brandde venijnig in zijn keel en er sprongen tranen in zijn ogen. Helen had niet gezegd dat ze expres naast hem was gaan wonen, maar hij zag een zowel ondeugende als ietwat schuldbewuste blik in haar ogen. Al wilde hij dat misschien gewoon geloven, want zo niet dan zou ze echt beetje vreemd zijn. Hij wist dan ook niet zo goed wat hij moest zeggen, al wilde hij haar er ook niet om veroordelen. Ergens was hij ook wel benieuwd naar haar verhaal. ‘Je gaat dus wel met hem op vakantie, terwijl jullie niet bevriend zijn? Of… stalk je hem hier ook?’ Hij keek Helen even schichtig aan, maar besefte toen dat ze het type was dat zelf ook nergens doekjes om wond.


    Every villain is a hero in his own mind.

    'Ik noem het meer bewonderen,' zei Helen. 'Stalken is wel heel overdreven toch?' Ze glimlachte vluchtig. 'Ik kan me er gewoon niet bij neerleggen dat hij geen interesse in me heeft. En bovendien ga ik al jaren met deze groep op vakantie,' benadrukte ze. Dat misschien wel 90% geen fan haar was liet ze er maar buiten.


    You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

    'Ik heb niet meegedaan met het skinnydippen, nee,' antwoordde Christina grijnzend. 'Wie verzint het ook? Ik moest het achteraf horen, gezien ik op de avond ziek werd en maar naar bed ben gegaan. Hoe zit het met jou? Is de avond voor jou goed verlopen?' Christina was blij om Lotte weer te spreken, want ze hadden elkaar toch een tijd niet gezien. Op de camping hadden ze elkaar ook niet vaak gesproken. Het had Christina dan wel de tijd gegeven om zelf aan de jongerencamping te wennen.

    [ bericht aangepast op 2 dec 2016 - 22:24 ]


    ''Laughter is timeless. Imagination has no age. And dreams are forever'' - Walt Disney

    Starr was de eerste week van de vakantie veel met DJ opgetrokken. Hun gebrainstorm op de tweede dag had uiteindelijk tot de voorbereidingen van een Movie-party geleid. Ze liepen nog een keer hun boodschappenlijst na, die ze aan de kampleiders zouden geven. Dat hoefden ze gelukkig niet voor hun rekening te nemen. ‘Nou, volgens mij hebben we alles wel.’
    Ze merkte toch dat ze een beetje zenuwachtig was. De vorige keer had het haar allemaal niet zo veel uitgemaakt hoe het afliep, maar nu Izzy een vriendin had en ze elkaar amper gesproken hadden de afgelopen week, had Starr zich best wel eenzaam gevoeld. Ze had zich dan ook helemaal in de organisatie van dit feest vastgebeten en hoopte na vanavond toch iets meer vrienden over te houden, al viel het niet mee om in al die vriendenkliekjes te infiltreren.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Mosh had geen overhaaste beslissing willen nemen. Althans, dat vertelde hij zichzelf. Diep vanbinnen wist hij dat het slechts uitstel van executie was. Hij mocht dan wel niet meer verliefd op Noa zijn, maar dat betekende niet dat hij haar een klote-vakantie toewenste. Maar hij merkte best dat dit haar humeur ook geen goed deed. Ze was niet dom, ze had heus wel door dat er iets gaande was.
    De afgelopen dagen hadden ze nog één keer seks gehad. Gewoon omdat Mosh wilde weten of het hem nog wat deed. Het was best oké geweest, maar daar moest hij geen genoegen mee nemen. En zij ook niet.
    Hij had Noa meegenomen naar de pingpongtafels en was daarop gaan zitten. Op dit uur van de dag werkte niemand zich daar toch in het zweet. Er was geen andere tamelijke rustige plek in hem opgekomen.
    Met een zucht draaide hij zich naar Noa toe. Haar schouders hingen en ze keek hem niet aan. Ze weet al wat ik wil zeggen. ‘Hoe… eh, hoe denk jij over ons?’
    Hij probeerde het zo voorzichtig mogelijk te brengen, maar hij had gevoel alsof er een teken op zijn voorhoofd brandde die zij dat hij het afgelopen jaar minstens twintig keer was vreemdgegaan.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Noa had het benauwd, ondanks dat het niet zó heet was. Was er nog wel een 'ons', dacht ze. Ze wist het wel, maar ze durfde het niet te zeggen, ondanks dat ze er de afgelopen dagen vaak genoeg aan had gedacht. Ze miste Mosh, zelfs nu hij bij haar was. Hij was veranderd in het afgelopen jaar. En zij waarschijnlijk ook.
    'Het is niet meer hetzelfde,' zei ze zacht. Haar handen voelden klam aan en ze vouwde ze ongemakkelijk ineen. 'Ik weet ook niet of dat nog wel kan. Niet dat ik jou de schuld wil geven, maar...'
    Ze beet op haar lip. Ze durfde het niet te zeggen. Het was niet eerlijk. Dat ze uit elkaar gegroeid waren, was net zo goed haar schuld en niet alleen de zijne.


    Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

    'Ik snap het wel. Ik ben er nooit.' Hij probeerde met de punt van zijn schoen bij een steentje te komen, maar het lukte net niet. Dit was genoeg, toch? Er was helemaal geen reden om uit te wijden over de dingen die hij had gedaan. Hoe minder ze wist, hoe minder gekwetst ze zich zou voelen. 'Ik denk dat we gewoon een beetje uit elkaar zijn gegroeid. Vastigheid valt gewoon niet mee op dit moment.' Het was waar. Lee, Tommie... er was een reden waarom alle bandleden nog single waren of een relatie in elk geval niet lang volhielden.


    Every villain is a hero in his own mind.

    'Ga je echt niet mee vanavond?' vroeg Lotte.
    Cyrith schudde zijn hoofd. 'Sorry. Ik heb hoofdpijn. Ik moet even niet aan veel drukte denken.'
    Lotte slikte een zucht in. Het was niet erg dat hij hoofdpijn had en iets anders wilde doen, ware het niet dat het al de hele week zo ging. Hij zat nog steeds niet lekker in zijn vel, dat merkte Lotte aan alles. Het was alleen vermoeiend dat hij alle activiteiten afwees, terwijl Lotte juist wel tijd met hem wilde doorbrengen. Het leek wel alsof hij niets meer een kans wilde geven.
    Lotte stond op en liep naar het strand toe. Een groepje van haar vrienden zat bij het volleybalveld, maar het was duidelijk dat ze al waren uitgespeeld.
    'Is er iemand die zin heeft om mee te gaan naar de stad? Ik moet nog een leuk outfit zoeken voor vanavond.'
    Ze was nogal laat, maar ze had gehoopt dat Cyrith het toch niet liet afweten en dat ze er samen een leuke dag van konden maken.


    Every villain is a hero in his own mind.

    'Ik denk het ook, ja.' DJs ogen gleden over het lijstje. Ze was ergens stiekem best trots op zichzelf dat ze samen met iemand een feest had georganiseerd. Ze liet dat soort taken tegenwoordig liever aan anderen over, omdat feestjes haar ook niet altijd veel meer konden boeien. Nu had ze er echter zin in. Ze had tijdens het regelen van een aantal dingen al met Starr een outfit gescoord. Feestjes waarbij ze zich kon verkleden waren leuk, omdat iedereen dan eens buitenn zijn boekje ging.
    DJ keek op toen ze Lotte aan zag komen. 'Ik wil wel mee,' bood ze aan. Ze had nog erg weinig tijd met Lotte doorgebracht.


    You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

    ‘Ik moet ook nog steeds iets hebben.’ Dat was niet de werkelijke reden dat Lee mee wilde. Hij greep iedere kans aan om van de camping te kunnen sinds de nacht van het naaktzwemmen. Hij had de vriendin van Helen daarna niet meer gesproken, hij was haar zo veel mogelijk uit de weggegaan. Nog steeds schaamde hij zich diep dat hij zoiets had toegelaten – of iemand daartoe had aangezet. Hij wist niet eens meer hoe het precies was gegaan. Inmiddels had hij wel opgevangen dat ze Bobbi heette, maar nu ze een naam had gekregen voelde alles nog wranger.


    Every villain is a hero in his own mind.

    De tranen waren ee al voor ze ze kon tegenhouden. Op zich kon het haar niet schelen. De eerste keer dat ze seks met Mosh had gehad, had ze ook gehuild, dus waarom nu niet?
    'Ik had gehoopt dat het anders zou gaan,' zei ze zonder dat haar stem al te veel reilde, 'maar dat was dom om te denken, dat weet ik. Je bent onderweg wel honderd meisjes tegengekomen.' En al die tijd was zij hier in Nederland, op hem aan het wachten. 'Je had datjezelf nooit aan moeten doen.' Eigenlijk wilde ze zeggen dat hij het haar niet aan had moeten doen: op tournee gaan zonder fatsoenlijk contact met haar te onderhouden, maar ze wilde hem niet in de weg staan. Hoe lang kende ze hem immers? Nee, hij moest een rockster kunnen zijn en hun 'relatie' had hem daar al die tijd in belemmerd.


    Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

    (Als er nog anderen mee willen voeg ik dat later wel toe ofzo, ik ga iig alvast even vooruit).

    'Zullen we zo gaan dan?' DJ hing haar tasje om haar schouders en zette een zonnehoedje op haar hoofd, omdat de zon haar kruin haast verbrandde. Het was opnieuw een warme dag vandaag, maar gelukkig waren de winkeltjes niet ver. Haar blik gleed een beetje nerveus over het terrein. Haar maag was er soms zelfs een beetje van streek van. Het nerveuze gevoel ebde pas weg toen ze de camping verlieten en een winkelstraat in gingen. Ze slaakte onhoorbaar een zucht en merkte nauwelijks dat haar gedachten automatisch afdwaalden, waardoor ze de draad van het gesprek even kwijt raakte. Ze had zich de laatste twee dagen vol op de voorbereidingen van het feestje gestort, omdat ze haar gedachten graag even wilde afleiden. Sinds ze een paar dagen geleden een intiem moment met Jasper zo zwaar had verpest omdat ze zoveel pijn had gehad, waren ze elkaar een beetje aan het ontlopen. Of zij hem in elk geval. Het was een verschrikkelijk moment geweest, met uiteindelijk een stilte tussen hen die misschien nog wel het meeste pijn had gedaan. Ze hadden zich van elkaar afgedraaid en niets meer gezegd. Zelfs nu voelde DJ nog ongemak en wist ze zich op sommige momenten geen houding te geven in zijn buurt. Ze schaamde zich voor het verpesten van hun momenten, want het was zeker niet de eerste keer geweest. Ze was bang om hem steeds weer teleur te stellen, en ook om opnieuw toenadering tot elkaar te zoeken. Dat ze elkaar een beetje ontliepen zorgde er echter ook voor dat ze hem miste. Na maandenlang allebei hard gewerkt te hebben was ze er zo aan toe geweest om een fijne vakantie met hem te hebben. Het verleden eiste echter nog steeds zijn tol en dat onder woorden brengen was als een berg waarvan ze nog lang de top niet bereikt had.

    [ bericht aangepast op 23 feb 2017 - 22:22 ]


    You were born with wings. Why prefer to crawl through life?