• Lothar schreef:
    Personages
    Alienna Roderiquez – Natas
    Angel Wings – Alicia
    Bertha “Izzy” van Zalen-Gotha – Alicia
    Bobbi Hoekstra - Natas
    Cecila Roderiquez – Marjanne
    Christina Blender - Marieke
    Cyrith Evans – Natas
    Daan Leeuwens
    Donna Jo “DJ” Gates – Rosanne
    Ellie de Vries - Rosanne
    Elsa Leeuwens – Marieke
    Flynn Aegean – Alicia
    Gail Lommers - Rosanne
    Helen Beekman - Rosanne
    Ilse Keuring – Marjanne
    James van Eck - Natas
    Jan "Slater " Roodenburg - Natas
    Jasper Gates - Natas
    Jelle Wings – Alicia
    Johan Leeuwens – Marjanne
    Joshua MontClaire – Marjanne
    Lee Broadsword – Natas
    Lotte Berkman - Natas
    Marije Leeuwens – Marjanne
    Mozart “Mosh” de Waal
    Natalee Birchmeier – Alicia
    Noa MontClaire – Alicia
    Racquel Huize - Marjanne
    Raine Ramp - Rosannne
    Roxy de Groot – Marjanne
    Sterre “Starr” Berkman - Natas
    Tommie Roodenburg - Natas
    Yenthe Huize - Marjanne


    Topic 1
    Topic 2


    You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

    Mosh wist niet goed wat hij daarop moest antwoorden. ‘Ik heb daar zelf voor gekozen. Ik had er eerder voor kunnen kiezen om het met je uit te maken, maar ik wilde ons niet opgeven.’
    Dat was niet gelogen. Hij had haar niet willen opgeven, hij hield heus we van haar. Soms vergat hij dat gewoon even.
    Hij zocht naar een manier waarop hij het gesprek kon afsluiten, zodat hij zich niet gedwongen voelde om te vertellen wat hij in de tussentijd had uitgespookt. Daar was toch helemaal niemand mee geholpen?
    ‘We komen er wel overheen,’ zei hij zacht. Kort raakte hij haar arm aan, maar hij zag al gauw in dat hij lichamelijk contact beter kon vermijden. ‘Er is hier genoeg afleiding, toch?’


    Every villain is a hero in his own mind.

    Lotte merkte wel dat haar vriendin een beetje afwezig was, maar ze besloot er niet naar te vragen. Ieder van hen kampte met problemen. Dat was ieder jaar zo. Ze vond het fijn dat hier vriendinnen waren op wie ze kon terugvallen, maar ze hoefde niet ieder moment van de dag een serieus gesprek te voeren. Als het echt uit de hand kwam, kwamen ze wel naar elkaar toe. Dat hadden ze inmiddels wel geleerd.
    ‘Jij hebt al een deel van je outfit bij elkaar, toch?’ vroeg ze DJ.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Tommie had nooit verwacht dat zijn droom over Lotte zou terugkeren, maar dat was wel gebeurd. Drie keer inmiddels. Plus een dagdroom. Hij ging haar een beetje uit de weg, bang dat ze iets van hem zou aflezen, maar hij vond het moeilijk om zijn gevoelens voor zich te houden en om die reden had hij Roxy meegenomen naar het strand. Ze hadden een beker slush gehaald bij een kraampje en Tommie zoog wat van het zoete vocht door het rietje.
    Langs ze kustlijn lopend, keek Roxy hem vanuit haar ooghoeken aan. Ze kende hem al lang genoeg om te weten dat hij haar niet voor een romantische strandwandeling had meegerekend.
    ‘Ik ben bang dat ik verliefd aan het worden ben op iemand die al bezet is,’ zuchtte hij.
    Niet alleen bezet. Ze was zelfs al verloofd.


    Every villain is a hero in his own mind.

    DJ knikte. 'Ja, ik heb eigenlijk alleen nog een paar accessoires nodig. Hebben jullie al enig idee als wie jullie willen gaan? Je hebt met je blonde haar wel wat weg van een Tink Lot.' Ze grijnsde even. 'Zo'n jurkje zou je echt geweldig staan.'

    [ bericht aangepast op 25 feb 2017 - 17:16 ]


    You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

    'Hoe ga jij verkleed?' Gail plofte in het zand neer en begon haar armen in te smeren.
    'Dat zie je vanavond wel. Niets bijzonders hoor,' zei Helen luchtig.
    'Jij en "niets bijzonders",' snoof Gail. 'Dat moet ik geloven zeker.'
    'Ik zal in welke outfit dan ook wel een indruk achterlaten,' glimlachte Helen met haar ogen gesloten.
    'De indruk slet bedoel je? Ja, daar heb ik alle vertrouwen in.' Gail rolde haar ogen. 'En kun je alsjeblieft je bikinitop aantrekken? Niemand interesseert zich voor jouw voorgevel.'
    Helen kwam overeind en veegde wat zand van haar geoliede benen.
    'Je moest eens weten.'
    'Slet.'
    'Zeur.'
    'Hij komt toch niet, weet je. Ik zag hem ergens anders lopen. Krijgt vast nachtmerries van jou.'
    'Eerder spannende dromen,' zei Helen met een zuinig glimlachje. 'Je bracht me zojuist op een idee Gail, dank je.'
    'Ik hoef het niet te horen.'
    'Jammer. Als wie ga jij verkleed?'
    'Catwoman,' zei Gail.
    'Probeer je indruk te maken op Slatertje?' grijnsde Helen. 'Catwoman. Hmm. Jammer dat ik daar niet aan gedacht heb.'
    'Als je het maar laat,' zei Gail dreigend.
    'Och nee. Ik wil niet gespot worden in dezelfde outfit als jij, geloof me.' Ze nam een slokje water. 'En? Zijn ze al bruin?'
    'Pardon?'
    'Zijn ze al bruin?' wees Helen.
    'Gatver Hel, ik ga niet naar je kijken hoor. Vraag maar aan alle gozers hier. Aan je liefje bijvoorbeeld.'
    Helens gezicht klaarde op en ze rechtte haar rug. 'Hé Jasper. Wat denk jij? Ben ik al bruin genoeg?' Ze knipoogde. 'Je mag mijn voor- en achterkant wel even insmeren als je wilt.'


    You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

    ‘Oh, dat is echt een leuk idee, Deej! Ik zat er al aan te denken om als een elf te gaan, maar Tinkelbell is nog leuker! Al vraag ik me af of ik een jurkje kan vinden wat erop lijkt. Het is te laat om zelf wat te maken.’


    Every villain is a hero in his own mind.

    ‘Nee bedankt,’ mompelde Jasper. ‘Ik lig net lekker.’
    Hij nam niet de moeite om op te kijken, al deed hij het ook een beetje ter zelfbescherming. Hij wist dat zijn ogen toch al te vaak naar haar bijna naakte lichaam afdwaalden als hij op het strand was en hoewel DJ niet in de buurt was en het niet kon zien, voelde hij zich toch schuldig.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Bobbi dobberde in het water, met haar onderarmen leunend op een lucht bed waar Natalee op lag. Ze had wel gemerkt dat er een aantrekkingskracht tussen hen was. Niet dat ze verliefd was, maar ze wilde dat mooie lichaam best eens verkennen en ze had het gevoel dat Natalee dat niet zo erg vond. Alleen was Izzy er nog. Tussen hen was er niet echt een klik.
    De punt van Izzy’s luchtbed, tikte zachtjes tegen haar rug aan.
    ‘Hebben jullie weleens een trio gedaan?’ vroeg ze nieuwsgierig. Het was wellicht geen doorsnee vraag, maar Bobbi hield wel van uitdagende vragen. Daarmee ontdekte ze snel of mensen interessant genoeg waren om tijd mee door te brengen.


    Every villain is a hero in his own mind.

    'Zal ik jou even insmeren dan? Je huid wordt een beetje rood. Straks verbrandt je nog. Ik kan heel goed insmeren hoor.'
    'Kots,' hoorde ze Gail zachtjes naast zich mompelen.
    'Dus, wat zeg je ervan? De zon is gevaarlijk warm vandaag.' Ze keek naar hem, in de veronderstelling dat hij niet eeuwig zijn hoofd van haar afgedraaid kon houden.


    You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

    'We hebben in ieder geval iets groens nodig,' zei DJ. 'Als we dat gevonden hebben kunnen we misschien nog creatief knippen.' Ze liep langs de klerenrekken en gaf Lotte twee groene zomerjurkjes om te passen. 'Meer zie ik hier niet hangen.. Hoe ga jij verkleed Lee? Ik zie jou al helemaal voor me als een van de Kiss bandleden.'


    You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

    'Wauw.' Roxy wist dat ze iets had kunnen verwachten - meestal waren zij en Tommie vooral aan het dollen, maar ze kende hem goed genoeg om te merken wanneer hij in een serieuze bui was. Hoewel ze nieuwsgierig was, vroeg ze hem niet direct om wie het ging. Ze wist dat het om iemand binnen de groep moest gaan, maar de groep was zo groot dat ze lang niet iedereen bij naam kende en er waren bovendien behoorlijk wat stelletjes. Het deed er ook niet toe; Tommie moest het gewoon kwijt, dat was duidelijk. 'Dat is behoorlijk kut.' Ze keek naar hem, maar hij staarde vooruit. 'Denk je dat het wederzijds is?' Het was misschien een gekke vraag omdat de meid in kwestie een relatie had, maar het zou nog steeds kunnen. Ze kende zelfs stelletjes die echt wel gelukkig waren samen, waarbij één van beide ook gevoelens had voor een ander. Het was maar net wat je met die gevoelens deed en hoe sterk ze waren.

    [ bericht aangepast op 25 feb 2017 - 21:34 ]


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

    Na haar vrije dag had Yenthe iedere week gewerkt, maar nu was het alleen aan haar om 's avonds bij de receptie te zitten en dus had ze de rest van de dag vrij. Ze vond het helemaal niet erg om 's avonds te werken, want dan was het rustig. De jongeren die eventueel arriveerden, waren vaak moe van de lange reis en wilden zo snel mogelijk naar hun plekje toe, dus hele gesprekken hoefde ze ook niet aan te gaan. Het nadeel was dat ze zich overdag vaak verveelde. Nu had ze echter wel weer tijd om te werken aan haar korte verhalen.
    Met het verhaal van Johan was ze niet verder gegaan. Het voelde gek om over hem te schrijven nu hij wist dat ze dat wilde doen - als een soort schending van zijn privacy. Bovendien was zijn verhaal minder interessant geworden nu ze wist wat hem werkelijk dwars zat. In haar ogen waren er te veel verhalen over de liefde tussen een man en een vrouw. Er waren zoveel meer interessante onderwerpen om over te schrijven.
    Toch had ze het Word-bestand van hem ervoor. De foto die ze had gemaakt, had ze nog niet verwijderd, omdat hij haar toch ergens had geïntrigeerd. Hij was vriendelijk geweest. Ze had zich zeker niet op haar gemak gevoeld bij hem, maar hij had haar niet veroordeeld om wat ze deed, terwijl ze er toch vanuit ging dat de meeste mensen dat wel zouden doen. Ze wist het niet zeker - eigenlijk wist niemand dat ze zo van schrijven hield.
    Ze was Johan de afgelopen week niet tegengekomen - dat wilde zeggen, het vermijdingen was succesvol geweest. Ze wist niet of ze hem moest begroeten of niet als ze hem tegen zou komen en wist ook niet of ze hem wel wilde begroeten, want ze voelde zich toch nog beschaamd voor de foto die ze had gemaakt.
    Toen ze zijn bestand wegklikte en verder ging met de beschrijving van een personage dat ze Nina noemde (een luidruchtige jongedame die haar onzekerheid verborg met een grote mond), was ze volledig in gedachten. Haar hart sloeg dan ook een slag over toen ze ineens een stem achter haar hoorde. 'Hé!'
    Verward draaide ze zich om en keek ze recht in het gezicht van - jawel, ze had het kunnen weten. Johan keek haar met een grijns aan; schuin achter hem stond een wat jongere jongen, die een jaar of 18 moest zijn en die dezelfde blik in zijn ogen had als - hoogstwaarschijnlijk - zijn oudere broer.
    'Hoi...' stamelde Yenthe. Ze klapte vlug haar laptop dicht en voelde hoe haar wangen enorm begonnen te gloeien.
    'Was je weer aan het schrijven?' Johan sprong lenig over de rugleuning van het parkbankje heen en plofte naast haar neer. 'Ik stoor je nu, hè?'
    Yenthe knikte enkel. Ze wist niet zo goed wat ze moest reageren. Johan zag er vrolijker uit dan de vorige keer en leek zich op zijn gemak te voelen, in tegenstelling tot Yenthe, die het liefst door de grond zakte. Letterlijk.
    'Was het weer over mij?' zei Johan met een knipoog.
    Ze schudde haar hoofd. Weer een stilte.
    'Hmm. Jammer, ik was wel nieuwsgierig wat je verzonnen had.' Hij grinnikte en ze voelde een soort verontwaardigd gevoel opborrelen, want hij deed net alsof alles één grote grap was. Niet dat ze dat gevoel ooit zou uitspreken of in enige vorm zou laten merken; dat zou ze nooit durven.
    'Hé Jo, ik ga vast naar het water, oké?' zei het jongere broertje plotseling. Yenthe volgde zijn blik, die niet op Johan gericht was, maar op twee meiden die nu ook richting het strand liepen. De één had een ietwat alternatief uiterlijk, met roodgekleurd haar, en het andere meisje had een lang, vol bos bruin haar.
    'Ja, prima. Ik om er zo aan!' was Johans reactie. Terwijl de jonge jongen wegliep, richtte Johan zijn aandacht weer op Yenthe. 'Wil je mee naar het strand? We gaan met een paar vrienden zwemmen.'
    Ze slikte. Heel kort keek ze hem aan, maar daarna wendde ze haar blik weer af. Waarom zou hij haar meevragen? Ze wist niet eens zeker of ze het vertrouwde. Misschien zat Racquel hier wel achter; die was wel in staat om haar te laten denken dat iemand haar mocht, om vervolgens in haar gezicht duidelijk te maken dat dat zeker niet het geval was. 'Nee, hoor, ik blijf liever hier.'
    'Alleen? Op een bankje?' Er klonk een klein beetje medelijden door zijn opmerking.
    'Met mijn laptop,' zei Yenthe, die voorzichtig glimlachte, al was ze eigenlijk opnieuw beledigd.
    'En al je verzonnen personages.'
    'Wat wil je daarmee zeggen?' Het was eruit voor ze er erg in had. In haar hoofd had ze het veel verontwaardigder bedoeld, want het kwam er vooral verdedigend uit.
    Hij haalde zijn schouders op en wendde zijn blik af. 'Ik veroordeel niet, hoor. Maar ik ben je nu al twee keer in je eentje hier tegengekomen. Ik dacht dat mensen naar deze camping kwamen om gezellig te doen met hun vrienden, dat is alles.'
    'Oh.' Ze sloeg haar ogen neer. 'Ik woon hier. Mijn vader runt deze camping. Dus... Nou ja, vandaar dus.'
    Hij draaide schichtig zijn hoofd om. 'Je vader runt deze camping?' herhaalde hij. 'Hoe bedoel je?'
    Ze fronste haar wenkbrauwen. Was dat niet heel erg voor zichzelf sprekend? 'Dat hij de baas is hier. De oprichter.'
    'Maar dat zou betekenen dat je het zusje van Racquel bent..?' Hij klonk enorm verbaasd, maar Yenthe begreep nu wel zijn verbazing beter. Ze zuchtte. Natúúrlijk kende hij Racquel.
    'Halfzusje,' verbeterde ze hem. 'Vandaar het verschil in uiterlijk.' Ze had nu al helemaal geen behoefte meer om met hem te praten; als hij Racquel kende, zou hij binnen de kortste keren te horen krijgen dat Yenthe sociaal gestoord was en wat hij nu van haar meegekregen had, zou dat alleen maar bevestigen.
    Hij lachte, al was het een klein beetje vreugdeloos. 'Wauw. Jullie zijn echt compleet verschillend.'
    'Hmm.'
    'Racquel is het meisje dat me afgewezen heeft.'
    'Oh.' Yenthe haalde even adem. 'Ja, dat eh - dat is wel iets voor haar.'
    'Hoe bedoel je?'
    Haar hele lichaam begon te zweten en ze begon met haar vingers aan haar laptop te pulken - in het hoekje was hij kapot en dat had ze met tape vastgemaakt - toen ze zei: 'Nou eh - ze vindt mannen wel leuk.' Toen hij niet reageerde, wist ze dat hij niet genoegen nam met dat antwoord en overwoog ze haar volgende woorden. 'Ik bedoel - mannen, meervoud. Dus het is niks persoonlijks.' Er volgde nog steeds geen reactie. 'Sorry,' mompelde ze.
    Een beetje lucht ontsnapte uit zijn mond. 'Jij hoeft je excuses echt niet aan te bieden, hoor. Het is haar manier van doen. Niet de jouwe.' Hij glimlachte vaag naar haar. 'Ik heb niet het idee dat jij ook zo bent.'
    Ze schudde haar hoofd. 'We kunnen niet veel meer verschillen,' zei ze zacht.
    'Nee, zo'n vermoeden had ik al. Te beginnen met jullie uiterlijk.' Uiteraard. Want Racquel was heel mooi - een echte Italiaanse schoonheid - en daar kon zij met haar rode haren, haar sproeten en haar veel te bleke huid natuurlijk nooit aan tippen. 'Hebben jullie een goede band?'
    Yenthe schudde haar hoofd. 'We hebben eigenlijk niet echt een band.' Ze spraken elkaar ten slotte vrijwel nooit. 'Lang verhaal.'
    Hij grinnikte. 'Misschien moet je nu je eigen verhaal uit gaan typen. Ik denk dat jij een veel interessanter persoon bent om over te schrijven dan ik.' Hij stond op. 'Tenzij je alsnog zin hebt om mee te gaan naar het strand. Mijn aanbod staat nog steeds.'
    Ze aarzelde. 'Ik houd niet zo van zwemmen,' mompelde ze met neergeslagen ogen. Of halfnaakt rondlopen met niets anders aan dan een bikini, dacht ze erachteraan.
    'Dan ga je mee om te schrijven.' Hij grijnsde. 'Mijn vrienden zijn hartstikke interessant. Allemaal malloten met een achtergrondverhaal.'
    Ze twijfelde nog steeds, maar nu ze wist dat hij het oprecht meende en ze zich - gek genoeg - iets meer op haar gemak voelde bij hem, overwoog ze het toch echt. Ze wilde echter haar laptop niet meenemen naar het strand, omdat er dan misschien zand tussen de toetsen zou komen, en sloeg het aanbod daarom toch af.
    'Zelf weten. Je bent welkom. En anders zie ik je binnenkort vast wel weer ergens rondlopen.' Hij gaf haar een vriendelijk klopje op haar schouder en liep toen weg. Ze keek hem lang na, een beetje beduusd van wat haar overkomen was. Misschien was het toch mogelijk om hier vrienden te maken - het leek erop dat hij Racquel's mening niet zou meenemen in zijn oordeel over Yenthe.


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

    Jasper onderdrukte een zucht en zweeg. Hij vond het vermoeiend om bij haar in de buurt te zijn, maar hij kon moeilijk elke keer weggaan als ze in de buurt was. Hoewel het helemaal niet in zijn aard zat om mensen te negeren, geloofde hij dat iedereen om hem heen wel begreep waarom hij er niet op inging.


    Every villain is a hero in his own mind.

    ‘Zo ben ik de vorige keer al gegaan,’ antwoordde Lee. ‘Maar als ik niets beters kan verzinnen, kan ik dat natuurlijk altijd nog doen.’
    Eigenlijk wilde hij een beetje onherkenbaar zijn, zodat hij zich daar achter kon verschuilen als Bobbi in de buurt was. ‘Iets als Iron Man vind ik wel vet, maar ik betwijfel of we dat hier kunnen vinden. Daar is wel een echte kledingverhuur voor nodig. Ik zal eens kijken.’ Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak en zocht op internet, terwijl hij wachtte tot Lotte haar eerste jurk had gepast. ‘Er is wel iets, maar dat is twintig minuten met de taxi hiervandaan.’
    Lotte kwam uit het pashokje vandaan, de twee kledingstukken hingen over haar arm. ‘Ze stonden me niet echt,’ verontschuldigde ze zich. ‘Maar het was pas de eerste winkel!’


    Every villain is a hero in his own mind.

    Tommie schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik heb nooit iemand ontmoet die zo veel van haar vriend houdt en zo veel voor hem over heeft.’ Hij onderdrukte een zucht en tuurde over het meer. ‘Maar ik zie dat hij haar niet gelukkig maakt en dat vind ik rot voor haar. Zelfs al weet ik dat het haar eigen keuze is om bij hem te blijven.’


    Every villain is a hero in his own mind.