[RPG • 0] Experium || 16 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

"Vienna," zei hij eerlijk tegen haar. Natuurlijk had hij de Panthers uitgebreid bestudeerd voor hij hieraan begon, of eigenlijk vooral Vienna bestudeerd, waardoor hij het wist. Hij hoopte echter niet dat Maaya via Vienna haar ingang wilde vinden, dan zou ze zijn plannen door de war gooien. "En ik gok de blonde dame naast hem, de tweelingzus van Fayr. Fer... Fer.." Hij knipte even met zijn vingers, alsof dat zou helpen op de naam te komen. "Fersephone." zei hij uiteindelijk. "Ik zag haar veel met Dezi en Yrla samen, dus gokje dat zij ook vrienden zijn." Hij grijnsde naar Maaya. "Ik denk dat je haar wel mag eerlijk gezegd. Het gerucht gaat dat ze een psychopaat is en dat ze uit is op Fire vermoorden." Geruchtengang, moest je altijd in de gaten houden. Het gaf zoveel informatie...
      "Ik betwijfel het ten zeerste of het waar is, maar ik geloof dat ze ook wel van een opstootje is, zeg maar."

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Ze hoestte weer. "Wel Guys, dit was gezellig. Maar ik ga terug naar mijn bed en me even afmelden bij Gerrit. Have fun, today." Ze kwam overeind met haar dienblad en direct verlangde ze weer naar haar bed. Haar spieren deden zo enorm veel zeer. "Oh en gefeliciteerd Yrla." Hij leen zo in dromenland, dat hij schrok van het feit dat ze hem aansprak. Ze liep al weg, tot ze Yrla achter zich hoorde roepen. "Wacht, Fersephone. Ik loop met je mee." Phone wachtte even ongeduldig op de jongen, tot hij haar ingehaald had met zijn dienblad. "Ik moet me toch nog aankleden. Ik ga niet de hele dag in mijn onderbroek lopen." Fersephone knikte alleen even kort en samen liepen ze naar het opruim-gedeelte.
      De weg naar de campus waren ze verdacht stil. Fersephone had zich net afgemeld bij Gerrit en Yrla was haar verdacht stil gevolgd. Ze vond het niet voor hem om zo stil te zijn en met opgetrokken wenkbrauw keek ze naar hem op. "Gaat het wel?" Yrla zond haar een vlugge glimlach, maar zelfs Phone zag dat die zijn ogen niet bereikten. "Ja, het gaat." En daar bleef het bij. Fersephone stelde geen vragen, zoals ze gewend was met Dezi. Hij zou er zelf wel mee komen als hij daar behoefte aan had, toch?

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Fire vermoorden?’ grinnikte Maaya. ‘Nou, ze is in elk geval ambitieus.’
      Ze vroeg zich af waarom. Ze kon vervelendere mensen bedenken dan Fire. Hij was zo rechtschapen als de pest, maar over het algemeen hield hij zich toch alleen met zijn eigen afdeling bezig. Met haar ogen volgde ze Persephone, die samen met Yrla de eetzaal verliet.
      Romeo had gelijk, die twee hadden in elk geval een band. Niet dat ze nu wel een plan had klaarliggen, maar twee ingangen was altijd beter dan één. Er deed zich vast wel een kans voor…

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij rolde het vreemde lokaal in, wat hij vanmorgen op een mailtje had gekregen. Aan de andere kant van het bureau zat de oude man op hem te wachten, net als het blonde meisje wat aan de andere kant van het bureau zat. "Ah, 7223. Fijn dat je er bent." Merrin keek even verward naar de oude man achter het bureau, maar begreep ineens dat de man het tegen hem had. 7-2-2-3? Dat had hij goed onthouden toch. "Natuurlijk, ik hoop dat jullie wat voor mij kunnen doen." Het meisje met het blonde haar keek hem nerveus aan. Merrin werd naar achteren gereden, waar hij met behulp van het meisje op een ligbed getild werd. Automatisch ging het bed omhoog, waardoor hij op ooghoogte zat met het meisje.
      "Goed, 8045. Laten we maar weer beginnen met een diagnose." Het blonde meisje liep met een knik op hem af en keek hem even met een vriendelijke glimlach aan. "Ik ga mijn hand op je schouder leggen, oke. Dan kan ik mijn diagnose maken." Merrin knikte als bevestiging, terwijl het meisje een hand op zijn schouder legde. "De wond is weg, volledig genezen zei ze. Zijn geheugenverlies bestaat nog en ook voel ik nog steeds een soort knoop in zijn ruggengraat. Het is minder verstoord dan vorige keer, maar er lijkt nog een energie te zitten. Ook werken zijn benen niet." De diagnose was weer confronterend, om zo van iemand die je niet kende te horen wat er met je aan de hand was. De oude man knikte echter tevreden en haalde er een boek bij.
"Oke, goed. Heb je je huiswerk gedaan?" vroeg hij het meisje. Het meisje knikte. "Een verlamming is het resultaat van het uitvallen van - in zijn geval - een deel van het motorische zenuwstelsel," somde het meisje op. "Er kunnen daarvoor verschillende oorzaken zijn, in de spier zelf, de overgang van spier naar zenuw, in de zenuw die de spier moet stimuleren tot beweging of in de hersenen." De oude man knikte goedkeurend. "Waar denk je dat bij hem de oorzaak zit?" Het meisje keek even weifelend naar Merrin, die zich door haar blik bedreigd voelde. "Ik twijfelde of het in zijn hersenen zat, want hij heeft ook last van dat geheugenverlies. Maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat het wel weer goed komt, dus dan kan het niet in zijn hersenen zitten. Hersenschade is permanent." Dat klonk niet heel hoopvol, of wel? Merrin voelde een angst hem overvallen. "Ik denk dat het in de zenuwen zit. Dit om het feit dat hij niets voelt in zijn benen en omdat ik nog altijd die vreemde knoop in zijn rug voel."
      "Goed, 7223. Wil je je shirt uittrekken. We gaan bij je rug beginnen." Merrin deed gehoorzaam wat de man van hem vroeg. Hij had er niet veel vertrouwen in, maar alle beetjes zouden helpen toch? Hij voelde hoe het meisje twee handen tegen zijn onderrug neerlegde, en vanuit daar spreidde de warmte zich naar zijn benen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was stil in het lokaal. Cackle zat achter het bureau, ellebogen op tafel en zijn handen ineengevouwen en hij staarde naar hem, met een blik die Jester niet helemaal begreep. Zijn mentor had nog geen woord gezegd en observeerde hem alleen, tot op het punt dat Jester het gevoel kreeg dat hij een stout kind was dat bij zijn vader op het matje werd geroepen, voor een reden die hij zelf niet eens begreep.
      Natuurlijk, hij had het stukje hoofdpijn van zijn gave per ongeluk zo overbelast dat het uit de kluis was gebarsten, maar dat was een kwestie van goed focussen en het er weer terug instoppen. No biggie. Verder had hij het wel mooi even tegen een hallucinatie opgenomen en een hele vuurtornado uiteen doen vallen. Eerlijk gezegd was Jester daar nog best trots op ook.
      "Geen sloten, deze keer?" vroeg hij uiteindelijk.
      "Zou het je lang tegenhouden?" kwam Cackle's antwoord.
      Jester haalde zijn schouders op. "Ik denk het niet."
      "Je hebt geoefend."
      "Ik had een toernooi tegen Fire. Natuurlijk heb ik geoefend. Dat- is toch juist de bedoeling?"
      Cackle humde wat en Jester verschoof een tikje ongemakkelijk in zijn stoel. Het lokaal was op hen na verder leeg. In de hoek tikte een klok langzaam de seconden af en verder bleef het stil. Toch kwamen heel langzaam de haren achterin zijn nek overeind. Er was iets. Cackle wist het. Jester kon er zijn vinger niet op leggen wat er anders was, maar het was er wel.
      De wetenschappers zijn doodsbenauwd voor je gave, Jes.
      Hij wist nog steeds niet of dat waar was. Of zijn dossier überhaupt nog in het plafond verborgen lag.
      Goede goden, die paranoia loopt nu echt uit de hand. Doe eens effe normaal, gozer.
      "En hé," probeerde hij luchtig, om het gevoel van zich af te schudden. "Als ik had geweten dat die smiecht oordoppen in had, had ik misschien wel gewonnen."
      "Ja. Ik weet het." Trots klonk het niet. Als hij de docent niet beter gekend zou hebben, had Jester misschien nog ergens gedacht dat het bezorgd klonk. Maar dit was Cackle en Jester kende hem wel. Die gozer deed niet aan iets dat ook maar in de buurt kwam van bezorgd. Daarom fronste hij alsnog fronste zijn wenkbrauwen. Cackle was niet echt van het soort mensen dat zijn waardering hardop uitte. If anything was de man er juist ontzettend spaarzaam mee, maar Jester vond dit toch wel een moment voor op zijn minst een half glimlachje. Kom op. Tegen fucking Fire en Maaya had hij het opgenomen en hij zat hier nog steeds.
      "Hoe wist je dat je moest oefenen met vuur?"
      "Waarom denkt u dat ik wist dat ik moest oefenen met vuur?"
      Cackle wuifde de vraag weg. "Een slot en een vuurtornado zijn heel verschillende dingen om te controleren, beantwoord de vraag."
      "8102 had het voorzien in een visioen. Eerst met O- 1694 in een droom geoefend en uiteindelijk zelfs een kampvuurtje gestookt. Les geleerd: vuur moet je absoluut niet willen uitdagen en al helemaal niet vertellen wat het moet willen, want het doet vervolgens precies dat ene dat je écht niet wil. Wispelturige shit."
      "Zoals met de meeste objecten die niet statisch zijn. Een slot houdt van verandering. Open en dichtgaan is waar het voor gemaakt is en het is daardoor niet lastig hen ervan te overtuigen hun lotsbestemming te vervullen. Het duurde even voordat je de slag te pakken had, maar je leert snel. Vuur, daarentegen, of enig ander voorwerp dat een eigen leven lijdt of per definitie niet statisch is, heeft een eigen doel en een eigen wil, waar je de jouwe aan op probeert te leggen."
      "...en daarom kost dat meer moeite." Jester werd een tikje ongeduldig. "Daar was ik ondertussen wel achter. Fire's vuur reageerde op dezelfde manier als dat kampvuur gedaan had en als hij niet die vier dingen tegelijk op me had afgestuurd, had ik mijn aandacht erbij kunnen houden en waren zijn aanvallen in het water gevallen. U had uiteindelijk gelijk, ik heb mijn gave wel enorm overbelast en m'n kop knalde haast uit elkaar. Ik had me voorbereid en alvast wat paracetamol ingenomen, maar daar had ik beter op kunnen letten." Ging het daarom, misschien?
      Cackle humde alleen wat, zijn blik even gericht op de muur achter hem.
      Uit jouw map blijkt dat ze na die periode een failsafe op je gave hebben gezet, een grens.
      "Geen idee wat voor pijnstillende shit jullie me gegeven hebben in die tent, maar het werkte als een trein. Fayr heeft de rest voor me opgelost, de wonden van Fire, enzo."
      "Mooi." Cackle wierp een blik op zijn horloge. "Het lijkt me vandaag geen goed idee om met een nieuw onderwerp te beginnen. Je gave heeft een flinke klap gekregen en je doet er goed aan om het een tijdje te laten rusten. Je hebt een enorme sprint getrokken, maar de marathon erachteraan lopen lijkt me een bijzonder slecht idee. Voor het afronden van de verzamelde data wel nog de vraag of je dadelijk hetzelfde slot even voor me kan openen, dan kan ik de eindtijd noteren voor het onderzoek." Cackle klonk plotseling zakelijk en weer een heel stuk meer als zichzelf.
      "Prima," zei Jester, opgelucht dat de vreemde vibes weer verdwenen waren. Hij had verwacht dat Cackle zou beginnen over het isoleren van het stukje van zijn gave, dat duidelijk weer gewoon vrij door zijn hoofd zweefde nu, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan trok hij de bureaula open en haalde het bekende slot weer tevoorschijn. Hij draaide de sleutels om en trok ze eruit, voordat hij het slot in Jesters richting schoof.
      "Ga je gang."
      Jester vouwde zijn handen ineen, rekte zich even overdreven uit en kwam toen naar voren. In eerste instantie wilde hij eigenlijk wel zien wat er gebeurde als hij het alleen opdroeg om open te gaan. Of met maar één argument, tegen alle vijf de pinnetjes tegelijk, zoals op het bal. Misschien als hij zich hard genoeg concentreerde, dat het hem weer lukken zou. Binnen tien seconden het slot open.
      Maar met dat hij stilhield voor het bureau, besloot hij op het allerlaatste moment van niet en richtte zijn aandacht gewoon op het eerste pinnetje. "Je wil omhooggaan, op dezelfde manier als je dat doet als iemand een sleutel in het slot steekt. Daar ben je immers voor gemaakt, daarom ga je omhoog."
      Zo zacht dat het bijna niet te horen was, klonk een klikje. Jester glimlachte. One down, four to go. Hij haalde diep adem en begon met de tweede, derde en de vierde en de vijfde. Bij allemaal paste hij de zin net iets aan, gooide er juist nog iets achteraan of maakte het weer iets korter om het uniek te houden. Achter zijn slapen kwam het bekende gebonk weer opzetten en Jester begon eraan te twijfelen of hij er goed aan had gedaan om toch de tumblers individueel aan te spreken. Zonder die hoofdpijn in die kluis... fijn was anders.
      "Nu zit alles op zijn plek en hoeven jullie alleen nog maar vlotjes om te draaien om jullie lotsbestemming te vervullen. Jullie weten hoe blij dat me zal maken en misschien zelfs van Cackle hier een glimlachje weten te ontlokken. Jullie horen dit te doen, dit is doodnormaal, gewoon een sleutel die zich nu omdraait. Ga open," beviel hij het slot en het slot gaf in en klikte open. In totaal had het nog geen vijf minuten geduurd.
      Jester stapte achteruit en vertrok zijn gezicht even. Jup, daar ging de specht weer. Goede goden, hoe had hij het ooit voor elkaar gekregen om te functioneren zonder die kluis? Cackle schreef de tijd op in een boekje en knikte vervolgens.
      "Mooi werk, 4184. Je kunt gaan, ik zie je de volgende keer. En blijf die oefeningen herhalen die ik je gegeven heb."
      Jester fronste. Welke oefeningen? Hij had er sinds dit schooljaar al geen meer gekregen, waar had Cackle het over? Het enige wat hij kon bedenken dat onder 'oefeningen' zou kunnen vallen was het opsluiten van die pijn in die kluis. Maar dat had hij mét Cackle gedaan. Niet iets dat hij zelf had moeten oefenen.
      "Sure thing," zei hij, in plaats daarvan en salueerde grappend. "Tot vrijdag, Cap'n."
      "Je kunt gaan," herhaalde Cackle alleen, terwijl Jester met een hoofd vol vragen en een bonkende specht het lokaal maar weer uitwandelde.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Haar handen trilden. Maxwell probeerde hun gave-les op te schroeven. Van precisie schieten, naar het werpen van meerdere voorwerpen tegelijkertijd en het raken van meerdere doelen. Het was minder confronterend dan het schieten van de kogel, maar toch durfde Vienna niet helemaal haar gave te gebruiken. Sinds het toernooi van gisteren bleven die twee lege ogen haar volgen. En ze was bang, bang voor wat haar gave op het moment kon doen.
      "Vienna, focus," hoorde ze Maxwell naast haar drillen. Ze wilde terug naar Williams, de wilde terug naar haar veilige oude mentor. Deze mentor vond ze eng, hij joeg haar angst aan. Vooral was ze bang het fout te doen in zijn ogen, dan kon hij vrij onredelijk zijn. Ze concentreerde zich op de drie bekers voor haar neus. Ademen, Vienna. Dat is toch de truc, ademen. Maar het lukte haar niet. De bekers begonnen wel te zweven, maar ze had de controle er niet meer over. Twee vlogen voor haar uit, een random richting in. De derde vuurde zich opeens op haar af en Vienna moest een duik nemen. Ze hoorde Maxwell zuchtten.
      "Oke, klaar. Genoeg voor vandaag, Maxwell kwam op haar aflopen, maar in plaats van dat ze de woede zag, lag er een glimlach op zijn gezicht. "Ik snap dat er iets verschrikkelijks gebeurd is bij jullie in het house. En daar ben je nog niet overheen. Bedenk dat jij in controle bent van je gave en niet andersom." Vienna knikte. Ze was opgelucht dat de les voorbij was, nog opgeluchter dat hij niet boos was. "Ga maar, rust uit. Maar ik verwacht je vrijdag weer helemaal in control." Vienna knikte nogmaals en maakte zich toen zo snel mogelijk uit de voeten. Maxwell had het fout. Ja, ze was bang. Maar niet perse om wat er met Dezi was geweest. Ze was bang voor haar gave, die opeens soms een eigen leven leek te lijden. Voor de pijn die ze ermee kon doen, en voor die twee lege ogen die haar nog steeds achtervolgden.
      Ze rende gehaast bij de schietbaan vandaan, er niet willende zijn. Ze stond nog steeds op haar benen te trillen. Als ze in de eetzaal zou gaan zitten, dan zou Fayr vast zo komen. En die zou haar vast opvrolijken. Of Yrla. Ze... Echter bij de ingang van de eetzaal botste ze al bijna tegen Jester op. En opeens bedacht ze zich dat hij hen nog zou inlichten over gisteravond. Misschien als ze wist wat er gebeurd was gisteravond, dan had ze meer grip op haar emoties.
      "Hee Jes. Kunnen we praten?" zei ze zachtjes. Ze keek even naar de grond. "Oh, over gisteravond bedoel ik dan," zei ze haastig, voor hij wat anders zou denken. "Ik snap nog steeds niet zo goed wat er nu gebeurd is."

[ bericht aangepast op 1 mei 2020 - 16:17 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Agami

Nerveus wiebelde ze met haar benen onder de tafel. Ze stilhouden leek iets net zo onmogelijks als vliegen. Haar mentor was nog bezig om de notities van de vorige lessen erbij te halen, achter zijn bureau. Net als in haar visioen. Ze wist het nu. Ze wist precies wat er zou gebeuren vanaf dit moment. Haar notebook lag voor haar op tafel, open op een witte bladzijde. Toch schemerde de tekst op de pagina erna er al een beetje doorheen.
      Ze zat op haar handen om te voorkomen nog extra aan het notebook te zitten en van vals spelen beschuldigd te worden. "Hoe wordt er besloten wanneer je klaar bent voor je eerste examen?"
      "Dat bepaalt je mentor. In jouw geval, bepaal ik dat," zei Komeko en Agami zei het stilletjes mee in haar hoofd.
      "Aan de hand waarvan?"
      "Aan de hand van de vooruitgang die je in je gavelessen hebt laten zien. Maar jij bent er nog niet klaar voor."
      Ohnee? Wacht maar af. Agami beet op de binnenkant van haar wang om niet te glunderen.
      "Waarom niet?"
      "Omdat je nog niet op commando iets kan voorspellen, 8102. Enkel die tien seconden vooruit, is niet genoeg."
      Nu kon ze de glimlach echt niet meer tegenhouden. "Zou het tellen als ik iets groots als het toernooi had kunnen voorspellen? Of... dit gesprek?"
      Komeko keek naar haar op, zijn donkere wenkbrauwen hoog opgetrokken. Heel even ging zijn blik naar het notebook op tafel. "Dat zou kunnen..." zei hij langzaam. Agami stak haar hand uit en sloeg de pagina om. Met zwarte pen stonden er op de volgende pagina een aantal regels tekst neergekrabbeld. Ze schoof het notebook naar de onderzoeker toe en ging vlug weer op haar handen zitten.
      "Ik heb geoefend," zei ze en er klonk trots door in haar stem.
      Komeko pakte het notebook op en zijn ogen vlogen over de regels. "Je... je hebt dit gesprek voorspeld?"
      Agami knikte. "Ja. Want- want als ik in de les nu zou willen bewijzen dat ik het kon, moesten we daarna wachten tot de voorspelling uitkwam, toch? Dus ik heb het gisteravond gedaan. Dan zat er ook nog even wat tijd tussen, dus ik kan écht verder kijken dan die tien seconden. Het kost wel wat moeite en ook duurt het nog lang, maar bij het toernooi kon ik mijn gave goed op de korte termijn gebruiken en ik dacht..." haar stem stierf weg en ze haalde een tikje verlegen haar schouders op. "Ik heb voor mijn leider de eerste ronde voorspeld. Tegen wie hij het moest opnemen. En dat kwam uit. Dus ik hoopte misschien... of ik binnenkort mijn examen zou mogen doen." Zenuwachtig beet ze op haar lip. Nu had ze al haar troeven op tafel gelegd en was het een kwestie van afwachten.

[ bericht aangepast op 1 mei 2020 - 16:37 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox had geschiedenis. Hoewel hij dat normaal gesproken hartstikke interessant vond, staarde hij nu alleen maar uit het raam. Hij dacht aan Adam terwijl de beschuldigingen van Jester door zijn hoofd spookten. Een minderjarige meenemen naar een verlaten plek. Hem dronken voeren. Hem emotioneel manipuleren. Zijn grenzen negeren. Zijn hand in zijn boxers laten glijden.
      Dat laatste – dat was écht niet gebeurd, toch? Ze hadden toch alleen gezoend?
      Hij merkte dat hij aan zijn eigen verstand begon te twijfelen. Wat als hij het wel had gedaan? Zonder dat hij het had doorgehad? Kon dat? Hij had ook niet doorgehad dat hij Adams grenzen overschreed. Niet écht.
      Hij kreeg het ijskoud bij de gedachte dat hij misschien echt wel Adam had betast. Hij had wel vaker dingen gedaan die hij zich niet meer kon herinneren. Misschien had Zebediah nog steeds op de een of andere manier invloed op hem. Er waren nachten geweest dat hij had gedacht dat er vanuit de schaduwen iemand naar hem staarde.
      Het kon niet – hij was weg.
      Maar waarheen?
      Met zijn gave kon hij zich zo toegang tot het terrein verschaffen.
      Hij balde zijn hand tot een vuist en kneep hard. Morgen had hij met Vienna afgesproken. Daar kon hij toch niet mee doorgaan? Wie weet ging hij haar ook wel manipuleren, zou hij haar grenzen ook overschrijden. Hij vertrouwde zichzelf niet meer. Het was beter als ze zich bij hem uit de buurt hield.
      Hij haalde zijn iNet tevoorschijn en typte een berichtje naar haar. Hee. Kunnen we vanmiddag even praten? – Fox
      Het deed hem zeer, weten dat hij deze vriendschap nu moest opgeven. Dat hij al zijn vriendschappen moest opgeven, behalve die met Fire misschien. Maar zolang hij niet zeker wist dat Zebediah niet op de een of andere manier zijn geest beheerste en hij het gevoel had dat hij zichzelf niet kon vertrouwen, wilde hij er alles aan doen om te voorkomen dat de gebeurtenis van gisteren – of erger nog, die van twee jaar geleden – zich zou herhalen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Getver, die specht was venijniger dan hij had gedacht. Die rem. Het lezen van zijn eigen dossier moest misschien binnenkort maar weer eens een prioriteit worden. Niet per se vandaag, maar zeker in de nabije toekomst. Onyx kon hem ook vast helpen.
      Bij de eetzaal was hij nog altijd zo in gedachten verzonken om zijn vreemde gaveles, dat hij haast dwars door Vienna heen liep. "Vienna!" Hij deed vlug een stap achteruit. Een halve seconde later stopte de wereld ook weer met bewegen, dus dat was fijn. "Zeg, jij hebt niet toevallig paracetamol bij je ofzo?" vroeg hij. Ze was een meisje, die hadden altijd handige shit in hun tassen zitten. Het bracht de vraag op waarom hij niet zelf standaard een strip pijnstillers in zijn tas bij zich had, maar zo verstandig was hij nu ook weer niet.
      Hij keek nog een tweede keer naar haar en merkte hoe bleek het meisje was weggetrokken. "Vienna, gaat het wel?" Hij moest zich even het laatste stukje van haar vraag voor de geest halen. Over gisteravond. Over Fox. "Ja, ja natuurlijk, dat had ik gezegd." Hij keek even om zich heen en stapte toen terug de gang weer in. "Zullen we even buiten gaan zitten?" Daar was het risico kleiner dat iemand hen zou afluisteren. Privacy enzo.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Ik heb ibuprofen?" zei ze aarzelend, terwijl ze een strip met de roze pilletjes in de richting van Jester stak. Vienna gebruikte het vaak om de spierpijn van haar gave te verlichten als ze die weer eens teveel gepusht had. Misschien dat ze hem morgen nodig had, na de streek van vannacht en ze moest het bed ook nog eens naar beneden halen straks. Ze had geknikt op zijn vraag en was met hem meegelopen naar buiten. De andere vraag had ze genegeerd, ze wist niet zeker of het wel ging. Onder de grote eik gingen ze zitten, op een houten bankje. De laatste keer dat ze hier zat was met Merrin, omdat Adam hem in de steek had gelaten. Daar leek nu helemaal geen toepassing van te zijn.

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Werkt vast ook." Met wat water sloeg hij het pilletje achterover en maakte de mentale notitie om na de lunch Onyx meteen te vragen te helpen met het opsluiten van de pijn. Nu eerst eens besluiten hoeveel hij aan Vienna kon vertellen. Wat wel en wat niet? Hij kon ook niet alles vertellen wat er aan de hand was, dat zou Adam echt niet willen. Hij schaamde zich al zodra hij het überhaupt aan iemand moest vertellen.
      "Fox, daar wil je iets over weten, toch?" Hij haalde een hand door zijn haren. "Het is ingewikkeld. Toen ik hem gisteren mee naar boven trok wist ik ook nog niet alles en mijn boosheid daar bleek uiteindelijk niet helemaal gerechtvaardigd. Heb je gehoord wat 8175 tegen hem geschreeuwd had?" Zo niet, dan zou hij het niet herhalen ook.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Niet alleen Fox," gaf ze eerlijk toe. "Eigenlijk het hele gedoe. Ik heb het idee dat ik alles mis, dat iedereen in het house op de hoogte is wat er speelt. Zo snap ik nog steeds geen ene flikker van Dezi die mij op de ene dag normaal leek en de andere dag compleet uit de pan flipte. Het voelt nogal machteloos." Ze tekende met haar vinger over de houten bank. Ze had al de idiote droom gehad dat ze Dezi een of andere pil hadden gegeven waardoor ze zo flipte. En dat ze daarna ook zo'n pil kreeg en volledig uit haar plaat ging. Verschrikkelijke nachtmerrie. "Ik heb niet veel gehoord. Alleen paar van de laatste zinnen, iets van dronken gevoerd en aangerand of iets? Hij was in ieder geval ontzettend woest op Fox. Maar Fox zou zoiets nooit doen, hij is toch degene die me gewaarschuwd heeft voor Astreal en Tony. Waarom zou hij het zelf dan wel doen? Ik snap het niet." Ze moest dit trouwens straks ook aan Fox vragen wat er nu gebeurd was. Want als dit betekende dat hij liever met Adam verder ging daten, dan moest ze dat maar gewoon loslaten en vrienden worden. Als ze dat kon...

[ bericht aangepast op 1 mei 2020 - 17:08 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij was als een kind in een snoepjes winkel. Als de koeien die na een lange winter weer eindelijk naar buiten mochten in de zomer. Haastig rolde hij met zijn rolstoel verder. Dit ging mis in de bocht, waar Merrin doorrolde en zonder pardon tegen de muur aanbotste. "Au," zei hij zachtjes en hij wreef over zijn knie heen. Lang om bij de pijn stil te staan had hij echter niet. Hij draaide zijn rolstoel om en verplaatste zich haastig naar de eetzaal. Nieuwsgierig keek hij naar binnen. Was Adam er al?

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam vouwde zijn handen ineen toen hij op de stoel aan het bureau plaatsnam. Margeaux schonk hem een vriendelijke glimlach. ‘Hoe gaat het met je, 8175?’
      Adam beet op de binnenkant van zijn wang. Moest hij doen alsof alles goed ging? Margeaux had altijd van die vriendelijke bruine ogen, hij had het gevoel dat hij niet kon liegen als hij daar in keek. Omdat hij dat minder confronterend vond, keek hij een beetje langs haar heen. ‘Het gaat wel,’ zei hij zacht.
      ‘Ja? Je mag eerlijk zijn, 8175. Het is heftig wat je hebt meegemaakt.’
      Weifelend keek hij haar aan. Sprak ze nu over de aanval van Dezi? Of over meer?
      Haar glimlach was een beetje triest. ‘Toen Dezi maandag uit de les verwijderd was, is ze door onze experts verhoord. Ze… heeft een aantal zorgwekkende dingen verteld.’
      Adam sloeg zijn blik neer. Opeens zat er een krop in zijn keel. Dus de onderzoekers wisten nu ook dat hij verkracht was? Hij kreeg de neiging om zijn armen om zich heen te slaan. Hij wist niet wat hij moest zeggen.
      ‘Ik denk dat het goed is als je wat psychologische begeleiding krijgt en ik wil voorstellen dat je begint met twee keer in de week een sessie bij onze schoolpsycholoog. Vind je dat goed?’
      Adam had het gevoel dat hij niet zo veel keuze had. Bovendien wilde hij ook van die paniekaanvallen af. Hoe eerder hij zichzelf weer onder de controle had, hoe beter. ‘Ja, dat is goed,’ zei hij zacht.
      ‘Fijn.’ Ze glimlachte naar hem. ‘Ik zal voor vrijdagmiddag een afspraak voor je maken. Heb je nog met je gave geëxperimenteerd de laatste dagen? Of lukte dat niet?’
      Hij dacht aan gisteren, toen hij zelfs instinctief naar een andere plaats was geteleporteerd. Dat kon hij haar echter niet vertellen, hij mocht helemaal niet binnen zijn eigen tijdlijn reizen. Het was een hele prestatie geweest en hij baalde ervan dat hij dat niet met zijn mentor kon delen. Het zou fijn zijn als zij ook wist dat hij progressie maakte.
      ‘Denk je dat je komende maandag de geplande reis kan maken? Ik heb een paar opdrachten die je daar mag uitvoeren.’ Ze schoof een werkmapje naar hem toe. ‘En ik heb ook nog iets anders voor je.’ Ze schoof een bolronde, witte schijf naar hem toe, ter grootte van een vuist. Er flakkerde blauw licht in een steen in het midden. ‘Dit is een noodknop. Mocht het je niet meer lukken om terug te komen, dan kun je daarmee een signaal zenden. Wij weten dan waar je bent, zowel geografisch als in de tijd, en wij zullen je daarvandaan halen.’
      ‘Hoe dan?’ vroeg hij verward.
      ‘Laat dat maar aan ons over.’ Ze gaf hem een knipoog. ‘Maar gebruik hem alleen in geval van nood. Goed? Dus we gaan ervan uit dat je hem nooit hoeft te gebruiken.’
      Adam knikte. Hij vond het een hele fijne geruststelling dat er een soort back-up plan was als hij het verprutste. ‘Dank u wel.’ Zijn lippen krulden om in een glimlach, daarna stopte hij de noodknop in zijn zak. ‘Als ik kleine sprongetjes maak, mag ik dan wel oefenen? Onyx en Jester hebben me goed geholpen.’ Hij voelde dat hij een blos kreeg. Ze wist vast niet wie dat waren, maar Adam wist de nummers niet.
      ‘Natuurlijk. Maar nooit langer dan tien minuten, hè? Dat doen we tijdens de lessen.’
      Adam knikte opnieuw, daarna gaf mevrouw Margeaux aan dat hij mocht vertrekken.
      Met meer optimisme dan hij binnenkwam, stapte hij het lokaal uit en liep naar de eetzaal. Het kwam wel goed met hem. Adam zag dat Michiel al in de rij stond, een paar meter voor hem. Hij vroeg aan degenen voor hem of hij voor mocht zodat hij zijn vriend kon helpen en er deed gelukkig niemand moeilijk.
      ‘Hé!’ zei Adam zodra hij achter Merrin stond en hij legde zijn handen op zijn schouders.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Oh! Adam, daar ben je!" zei hij blij. "Ik moet je wat laten zien," zei hij opgewonden. Hij wiebelde in zijn stoel, maar precies op dat moment was hij aan de beurt. Hij noemde zijn nummer, dat nog steeds vreemd aanvoelde, Adam had hem de laatste dagen mee geholpen. Maar uiteindelijk kreeg hij zijn eten, die hij op zijn schoot zette. Hij rolde in de richting van de tafel van de Panthers en begon al met zijn schoen uittrekken, zodra hij zijn dienblad had neergezet. Hij trok zijn sok uit en zette daarna het voetstuk van zijn rolstoel omhoog. "Kijk!" zei hij enthousiast. De jongen wiebelde met zijn tenen. "Ze doen het!"
      Hij lachte en probeerde het nog eens. "Ik moest net naar de gave-les van iemand anders en die heeft me geholpen. En het wordt nog beter!" Hij pakte even Adam zijn hand vast en legde hem daarna voorzichtig op zijn been, vlak boven de knie. Hij voelde de warmte van zijn hand zijn bovenbeen verwarmen. "Ik voel dit weer..." zei hij met een stralende grijns.

[ bericht aangepast op 1 mei 2020 - 18:35 ]

---

It's never gonna happen, Guys.