OUAT|| A New Curse|| Speeltopic|| - Speeltopics

Goodbye home; hello Storybrooke!

Iedereen word wakker in Storybrooke. Maar dan ook echt iedereen. Dus ook uit andere werelden, zoals Neverland, Oz, Wonderland en nog veel meer. Er is magie en iedereen weet nog wie hij/zij is. Maar wie heeft deze duistere vloek uitgesproken? En waarom? Iedereen heeft een motief, bijna niemand lijkt de waarheid te spreken. Vriendschappen en relaties worden onder druk gezet en langzamerhand verandert Storybrooke in een regelrechte hel.

'Who did this to us?' Wat kan je spelen? We spelen personages die door een vloek naar Storybrooke zijn gebracht. Het is zo'n machtige vloek, dat echt iedereen wordt getransporteerd. Dus ook uit andere werelden.

Regels: X. De normale Quizlet regels, uiteraard. X. Het is handig als je Once Upon a Time kent, om de personages beter te begrijpen, maar dat is niet verplicht. X. Bespreek relaties. Lijstje: Naam: Leeftijd: Uiterlijk: Innerlijk: Hobby's: Magie: Wapens: Verleden: Relaties:

There is magic here... So...

[ bericht aangepast op 26 sep 2016 - 21:00 ]

---

Never grow up, it's a trap.

---

•Daughter Of Mad Hatter • 15 Jaar • Soundtrack •

''We Are All Mad Here.'' ||Oufit||

Ik begon verder te lopen en liet me op het muurtje vallen, het volgende moment wist ik wat ik moest doen. Ik ging naar de eerste bladzijde waar stond dat de vrouw me het boek gaf. Ik zucht en durf het niet, wat zijn de gevolgen? Ik zie het volgende moment Ivy op een dak, wat deed ze daar nou? 'Ivy?' Ze negeerde me. 'Ivy Bridge/Beauty kom van dat dak af nu!'

---

Unfamiliar, rare, strange and yet marvelous.

Elsa knikte glimlachend naar mij, toen ik mezelf had voorgesteld. 'Elsa, zoals je vast al door had.' ze stelde haar zelf ook nog een keer voor, wat ik wel kon waarderen. Elsa leek me op een aparte manier te bekijken en in haar ogen zag ik dat ze 'leek' te herkennen. En ik wist al wie die persoon moest zijn. Waarom leek ik niet wat meer op mijn vader, ook al kende ik hem niet. Elsa schudde haar hoofd op mijn vraag. 'Nee helaas, daarom ben ik opzoek naar Emma of Regina. In ieder geval iemand die ik ken, maar ze lijken wel verdwenen te zijn.' antwoordde ze. Ik wilde vragen waarom ze juist mijn moeder zocht, maar ik besloot om het toch niet te vragen. Het zou anders misschien opvallen. 'Dus... hoe is ie?' klonk het achter Elsa. Achter haar stond een meisje met een vrij aparte kleding smaak. Ik trok een vies gezicht en bestudeerde de outfit van top tot teen. 'Uhh, hallo?' zei Elsa verbaast. Ik was sprakeloos en Ariël... "Opdozen!" zegt ze kwaad, "En eerst goed, totdat ik jouw hoorde..." Ariël had blijkbaar met vele mensen een slecht verleden. Kon ik van geluk spreken dat ze zo tegen mij deed? "Wat is je achternaam eigenlijk Quinn?" vraagt ze me opeens met een glimlach. Ik kijk haar een beetje geschrokken en verbaast aan. Waarom opeens deze vraag. "Euh," ik weet niet wat ik zo snel moet zeggen. "Reyna. Quinn Reyna." zeg ik dan maar. Ze mogen niet denken dat ik bij Regina hoor. Nog niet...

[ bericht aangepast op 14 aug 2016 - 18:06 ]

---

Do I look like Mother Teresa?

---

•The Murder Claw •16 jaar • Soundtrack •

''Moorden is mijn kracht, ik ben het monster van de nacht.'' ||Oufit||

Ik herstel me snel tot een vogel en vlieg over Storybooke. Het voelde vrij, abnormaal. Maar ik landde al snel weer om te kijken waar ik eigenlijk was. Ik kon niet echt gillen dus bedacht ik snel een plan. Met snelheid klom ik op een dak en sprong zo van dak naar dak en wist eigenlijk niet hoe Isa op een dak kwam. Dus sprong ik over haar heen naar de volgende daken. Ik kon haar niet begroeten... Ik liep behendig over het midden van het dak en draaide voor de lol een rondje. Met een dubbele salto kwam ik op het volgende dak. Hoe kon ik dit? Ik sprong in een raam en klom omhoog. De wind ging door mijn haar en ik kon alles goed zien... Alleen werden mijn nagels langer... Ik werd langzaam groter. Nee.. alsjeblieft... nee... Ik keek om me heen naar Isa en haastte me sneller terug. Waar je ook bent... help me...

[ bericht aangepast op 14 aug 2016 - 18:15 ]

---

Unfamiliar, rare, strange and yet marvelous.

We are young, we are gold Trying things we didn't know Looking at the sky, see it come alive All our fears became our hopes

Weer hoorde ik die stem in mijn hoofd net zoals toen Ivy in het water had gelegen. Er was iets met Ivy aan de hand ik moest snel naar haar toe. Ik sprong overeind waardoor ik meteen weer in de lucht hing, en als vanzelf werd ik weer naar Ivy toe geleid. Ze had langer nagels en al bijna haar dubbele lengte, ik snelde naar haar toe, gelukkig kon ik vliegen. Ik sloeg mijn arm om haar heen het komt allemaal goed, ik wreef met mijn hand over haar arm. Het komt allemaal goed, ik ga je helpen. We komen hier samen doorheen ik zei het in haar gedachten. Ik moest die keel van haar repareren, beetje bij beetje moest het goed komen. En als een ding wel geheeld kwam de rest vanzelf, beefje bij beetje.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

---

•The Murder Claw •16 jaar • Soundtrack •

''Moorden is mijn kracht, ik ben het monster van de nacht.'' ||Oufit||

Repareer mijn keel niet, want dan vermoord ik je... Ik leg het je wel uit... Ik legde voor de tweede keer vandaag een hand op haar wang die meteen een herinnering liet zien... Een man beloofde het me steeds, alles zou goed komen en ik zou geen monster meer zijn. Ik hoopte het, maar kon niks terug zegen. Samen met mijn vader liep ik een kamer in en ging op de verwezen stoel zitten. Ik werd verdooft, en sloot mijn ogen. Ze begonnen in mijn nek, zo dom. Ze deden de operatie, maar toen ze mijn stembanden raakten schrok ik wakker. Mijn ogen werden weer blauw en ik rukte me los uit de stoel. In 1 hand draai had ik de ene zuster voor altijd verwond en de andere zuster was in een klap dood. Ik groeide en vernielde de hele kamer. Ik rende naar buiten en sprong op de daken rond... Ik beleefde het zelfde opnieuw... Als er iemand mijn stembanden zou helen zou alles zich opnieuw afspelen...

---

Unfamiliar, rare, strange and yet marvelous.

We are young, we are gold Trying things we didn't know Looking at the sky, see it come alive All our fears became our hopes

Ik schrok weer van de herinnering die ze me liet zien, het was een operatie, en weer kwam het monster in haar tevoorschijn. Deze keer was het anders dan alle andere keren. Maar ik raak je stembanden niet aan, ik heel van buitenaf en dat was de waarheid geweest, het klonk als een soort belofte en dat was het ook geweest ik wou niets liever dan dit meisje helpen met haar problemen. Als het dan niet via haar stem zou lukken, dan zou ik een andere manier zoeken. Ik zou het monster in haar gerust stellen tot het meisje ook dat deel van zichzelf zou respecteren. Dat is iets wat ik van vroeger heb geleerd het stopt pas helemaal als je geen angst meer voor jezelf voelde. In de hele stad was het gaan regenen en de donder sloeg overal in, ik was verdrietig geworden, gekwetst door de jongen van wie ik nog hield maar hij niet meer van mij. Zodra er een traan over mijn wang rolden en er meerdere volgden wist ik dat hij hier niet plezierig van af zou komen. Ondertussen rolden de tranen over mijn wangen de een werd meteen gevolgd door de ander. Langzaam begon ik doorzichtig te worden ik steeg op tot ik tussen de andere wolken hing, ik werd grijzer en was een donderwolk geworden. De bliksem sloeg vier keer op hem in waarna, de jongen beregend werd tot dat hij zou verdrinken onder water toen stopte het met regenen. De wolk bleef echter aan de hemel hangen, de wolk was ik geweest. Pas toen ik had geaccepteerd dat ik de jongen van wie ik hield zoveel pijn had gedaan begon ik mijn eigen gedaante weer terug te krijgen, ik viel uit het wolkendek naar beneden. De wolk hing als een schaduw achter me, zodra ik de grond raakte bleef hij boven de grond hangen. Ik was woedend en schopte de jongen nog een paar keer na, ik realiseerde me dat ik het monster nog steeds was in mijn eigen gedaante. Pas toen ik vrede sloot met het monster dat mijn gedaante had aangenomen werd ik mezelf weer.

[ bericht aangepast op 14 aug 2016 - 18:58 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Tuuli Egeté Jefferson Kleding

Aangezien ik geen intresse heb om iemand te spreken of weer te luisteren naar hoe mijn vader waarschijnlijk dood zal gaan, pak ik mijn favoriete boek. De hongerspelen. Het boek is origineel Engels, maar ik heb de Finse versie gekocht aangezien ik deze taal altijd leuk gevonden had sinds klein meisje. Ik leerde daarom ook goed Fins en ik spreek daardoor vloeiend Fins. Ik sla het boek open en ik begin met lezen. Na een tijdje heb ik het boek alweer uit en leg ik het weg. Ik zucht. Ik heb geen idee wat ik wil doen. In ieder geval heb ik geen zin in gesprekken want ik heb daar nu geen intresse in. Ik pak een leren jas en daarna loop ik naar het strandgedeelte van de stad. Ik plof op het zand en staar naar de zee.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

---

•The Murder Claw •16 jaar • Soundtrack •

''Moorden is mijn kracht, ik ben het monster van de nacht.'' ||Oufit||

Ik draai me om en wrijf met mijn handen over mijn armen. Het hoeft niet, het kan niet... Zelfs van buiten af maak je het van binnen kapot... Ik zucht en vang de blik van haar herinnering op. Ik pak haar hand en sluit hem in mijn kleinere handen zodat ik de herinnering mee voel. Ik zie het als een film in de bioscoop voor me. Het is vreemd, en een beetje eng, maar voor de rest niks... Een monster van binnen, is normaal van buiten...

---

Unfamiliar, rare, strange and yet marvelous.

We are young, we are gold Trying things we didn't know Looking at the sky, see it come alive All our fears became our hopes

Zo heeft iedereen een monster in zich ik wierp haar een triest glimlach toe. Je ziet het goed, iedereen heeft een soort van monster in zich, maar samen komen we er doorheen oke weer wierp ik haar een glimlach toe. Je kan vanavond wel bij mij slapen, ik denk dat het niet echt het moment is om Tuuli en Mackenzie met ons gezelschap te vergezellen. Ik dacht even na over welke monsters nog nooit aan mij verschenen waren, de enige die ik ooit had gezien waren die van woede, verdriet en die van bedrog. Alle andere keren had ik mijn emoties onder bedwang kunnen, althans voor hoever ik het me kan herinneren. Laat alsjeblieft die van angst vanavond niet verschijnen, ik wou niet bang zijn voor Ivy ik wou haar juist laten zien dat ik geen angst voor haar voelde

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

We all believe we're strong if we hold on for a little longer ||Kleding|| Haar||

Ik besluit dat het handiger is om gewoon eventjes normaal te doen in plaats van te lopen stressen om mijn vader en Mackenzie's toekomst boek. Ik veeg het zand van mijn kleding ik loop daarna de stad weer in. Ik begin honger te krijgen dus kan ik gemakkelijk naar Granny's om te eten en te drinken. Normaal zouden we als gezin eten maar dat wordt hem nu niet door mijn vaders vermissing. Ik heb ook geen zin om ruzie te maken vanwege het boek met Mackenzie, waardoor ik waarschijnlijk niet met haar kan eten, dus ga ik in m'n eentje eten. Ik bestel een Mojito samen met een hotdog en daarna begin ik met eten.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Gelukkig gaat Ariël er verder niet meer op in, ik moet stiekem wel een beetje lachen om hoe ze het onbekende meisje begroet. "Opdozen!" zegt ze kwaad, "En eerst goed, totdat ik jouw hoorde..." Ik heb geen idee wat haar probleem met het meisje is, maar ik ben blij dat ze niet zo tegen mij doet. Vervolgens draait Ariël zich weer om naar de ons, "Wat is je achternaam eigenlijk Quinn?" vraagt ze met een glimlach, de woede van net is totaal verdwenen. Ik ben ook wel benieuwd naar haar achternaam, misschien kan ik er nu achterkomen waarvan ik haar zou kunnen kennen. Quinn kijkt haar een beetje geschrokken en verbaast aan. "Euh," Ik ben benieuwd waarom ze zo geschrokken is, het is een normale vraag. "Reyna. Quinn Reyna." klinkt het dan. Teleurgesteld sla ik mijn ogen neer, ik ken verder niemand met die achternaam. 'Waar kom je eigenlijk vandaan?' vraag ik Quinn. Ik ben wel nieuwsgierig naar haar achtergrond. Als ik omkijk zie ik dat het vreemde meisje zonder iets te zeggen is doorgelopen en ergens plaatsgenomen heeft. Storybrooke was al vreemd, maar nu is alles nog vreemder.

---

When you believe your dreams come true

---

•The Murder Claw •16 jaar • Soundtrack •

''Moorden is mijn kracht, ik ben het monster van de nacht.'' ||Oufit||

Ik zuchtte en keek over de daken heen. Het was een mooi gezicht... Je ziet het goed, iedereen heeft een soort van monster in zich, maar samen komen we er doorheen oke Ze werpt me een glimlach toe, maar ik zie het niet. Je kan vanavond wel bij mij slapen, ik denk dat het niet echt het moment is om Tuuli en Mackenzie met ons gezelschap te vergezellen. Ik haal mijn schouders op, ik slaap niet. Ik ben altijd wakker in de nacht. Of ik slaap en word die volgende ochtend wakker op een andere plek. Ik haal mijn schouders op, maar het is oké.

[ bericht aangepast op 14 aug 2016 - 21:22 ]

---

Unfamiliar, rare, strange and yet marvelous.

Ariël Sparrow The Pirate
"Who can I Trust?"

"My Head's Under Water, but I'm Breathing Fine..."

Clothes

Ik hoorde dat Elsa nog iets zei maar ik was er al doorheen aan het praten. In mijn ooghoeken zag ik dat het meisje, gelukkig, weg ging. Die had ik even weggestuurd, denkt het gesprek even lekker te verstoren door haar, he hoe gaat ie... Ugh!
"Reyna. Quinn Reyna." zegt ze, ik kijk Quinn onderzoekend aan en kom tot de conclusie dat ze liegt, 'Waar kom je eigenlijk vandaan?' zegt Elsa meteen, moet dit? Ik wil haar achternaam weten!
"Ja voordat je dat gaat uitleggen wil ik dat je nu even je echte achternaam zegt en niet doet alsof je tweede naam je achternaam is!" merk ik op terwijl ik mijn armen over elkaar doe,
"Anders kan ik ook zeggen dat ik Ariël Jones ben..." zeg ik denkend aan Davy Jones, "En niet Killian Jones maar Davy Jones..." vervolg ik mezelf snel voordat ze verkeerde dingen gaan denken.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

We are young, we are gold Trying things we didn't know Looking at the sky, see it come alive All our fears became our hopes

In dat geval maken we er een wie-het-langst-kan-wakker-blijven-slaapfeestje van, geloof mijn energie is onuitputbaar, ik zal niet zomaar in slaap vallen en ik porde haar speels in haar zij. Ik zou haar helpen al zou ik daardoor waarschijnlijk in de meest akward situaties belanden. Ik keek lachend naar het uitzicht ik moest toegeven dat het echt een plaatje was, er kwam een glimlach op mijn gezicht zitten. Ik floot op mijn vingers en commandeerde de lucht om mijn drie huisdieren op te tillen en naast mij neer te zetten. Nu zat ik warm tussen mijn drie huisdieren in. Al moest ik toegeven dat mijn feniks warmte voor vijf mensen tegelijkertijd uitstraalde en ik al vrij snel zweette door hem, toch gaf ik hem een knuffel, het was een lieverdje. Dit zijn Moon, de wolf. Shy, de kameleon. En Fire, mijn feniks. een voor een wees ik ze aan toen ik ze aan Ivy voorstelde. Ik wierp een blik op de klokkentoren die in Storybrook stond. Het was al 2 uur 's middags en ik had nog niets gegeten, ik voelde mijn maag rommelen. En nu, gaan wij samen een lekker hapje eten zei ik tegen Ivy

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Het meisje met de aparte kledingsmaak gaat gelukkig weg en Elsa, Ariël en ik zijn weer met ons drieën. Wat een aparte meid was dat toch. Ik zie aan Ariël dat ze me niet gelooft en een teleurstelling in de ogen van Elsa. Waarom was mijn achternaam zo belangrijk? Oja... Mills. De achternaam van de meeste gehate persoon in Storybrooke. Of zou dat misschien toch Rumpelstiltskin zijn? 'Waar kom je eigenlijk vandaan?' vraagt Elsa vervolgens aan mij. Moesten ze nu per direct alles van mij weten? Nog voordat ik kan vertellen dat ik in Wonderland heb geleefd wordt er nog een vraag gesteld, maar dan Ariël. "Ja voordat je dat gaat uitleggen wil ik dat je nu even je echte achternaam zegt en niet doet alsof je tweede naam je achternaam is!" de vraag naar mijn echte achternaam. Hoe wist ze dat ik loog? "Anders kan ik ook zeggen dat ik Ariël Jones ben..." zegt Ariël "En niet Killian Jones maar Davy Jones..." voegt ze er snel aan toe. Hmmm, Davy Jones kende ik niet, maar Killian Jones wel. Hij verdween samen met grootmoeder Cora. Daarna was ze niet meer teruggekomen in Wonderland. Ik slaak een diepe zucht en mompel dan mijn achternaam. "Mills, mijn achternaam is Mills." ik kijk Elsa en Ariël om te beurt aan. "Mijn volledige naam is Quinn Reyna Mills." mijn dekmantel was verdwenen. Verdomd uiterlijk ook....

---

Do I look like Mother Teresa?